Συντάκτης : Άγγελος Κατσούρας
Θεωρώ ότι κάθε χρονιά σε ότι αφορά την αγαπημένη μας μουσική κρύβει πάντα μια μεγάλη έκπληξη, αυτό το κάτι που δεν περιμένεις, που δεν έχεις δει να έρχεται και θα σε αφήσει άναυδο με τον τρόπο του από την πρώτη ακρόαση να αναρωτιέσαι πως, τι, γιατί και τα συναφή. Σε δεδομένα 2023 με συμπληρωμένο ήδη το πρώτο 5μηνο και οδεύοντας ολοταχώς στο να αφήσουμε το μισό της χρονιάς πίσω, η εν λόγω έκπληξη ήρθε από τη γειτονική Ιταλία. Οι Dead Chasm είναι ένα τρίο που παίζει υπερ-old school death metal και μάλιστα με τέτοια μεταδοτικότητα αλλά και εντυπωσιακή απόδοση που νιώθεις ότι ο δίσκος θα μπορούσε πάρα πολύ άνετα να έχει βγει το 1993 και όχι το 2023 και μάλιστα να μη χάνει σε σύγκριση με ότι έβγαινε τότε. Αυτό από μόνο του καθίσταται εντυπωσιακό για κάποιον λάτρη του νεκρομεταλλικού ήχου, γνωρίζοντας πάντα για τι εποχές μιλάμε και πως το ιδίωμα μεγαλούργησε μεταξύ 1987-1995 και έδωσε δεκαετίες ζωής σε όλο το μεταλλικό ήχο. Εδώ ακριβώς είναι που έρχονται οι Dead Chasm να παντρέψουν τη νοοτροπία και έμπνευση του χθες με τον ήχο και τις απαιτήσεις του σήμερα και το αποτέλεσμα του ντεμπούτου τους “Sublimis Ignotus Omni” είναι σοκαριστικό το λιγότερο!
Αρχικά να πούμε ότι το συγκρότημα έχει σχηματιστεί από πρώην μέλη των Psychotomy, Fuoco Fatio και Perfidious, όσοι ακολουθείτε το underground, γνωρίζετε τι εστί η κάθε μπάντα για την Ιταλική σκηνή. Οι Dead Chasm πέρυσι έβγαλαν το ομότιτλο ΕΡ τους στην F.D.A. Records, στην οποία κυκλοφορεί και το ντεμπούτο τους και από πολύ νωρίς έδειξαν ότι θα μας απασχολούσαν με κάτι μεγάλο μελλοντικά. Στα μόλις 3 κομμάτια του αλλά και την ηρωική θα έλεγα διασκευή του “Slumber” των Nirvana 2002, υπήρχε πρώτη ύλη προς μελέτη η οποία όχι απλά κρατούσε το ενδιαφέρον αλλά έδειχνε να τέμνει ιδανικά την λύσσα των παλιών Immolation/Incantation με τη σαπίλα του ντεμπούτου των Grave (“Into The Grave”) και το πρώτο που σκεφτόσουν ήταν «τι φωνάρα έχει ο τραγουδιστής»! Μόνο που μιλάμε για… τραγουδίστρια (!!!) στο πρόσωπο της Lorenza De Rossi, στο άκουσμα της οποίας είμαι βέβαιος ότι αρκετοί αρσενικοί συνάδελφοι της θα καφετιάσουν βρακιά και θα σκύψουν το κεφάλι τους με ντροπή. Η τύπισσα που είναι και η κιθαρίστρια στη μπάντα, είναι πραγματικά απίστευτη και δεν μπορείς με τίποτα να καταλάβεις αν είναι γυναίκα αν δεν διαβάσεις αυτή τη δισκοκριτική ή δεν ελέγξεις το βιογραφικό της μπάντας. Μεγάλη η συνεισφορά της στο σοκ που δέχεσαι!
Εκεί όμως που το σοκ είναι μεγαλύτερο, είναι ότι στο δίσκο τους που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει «το μεγαλύτερο άγνωστο από όλα» (ή κάτι τέτοιο, μη βαράτε, για Λατινικά μιλάμε), έχουν πάρει όλη τη δύναμη του ΕΡ τους και την έχουν μετατρέψει σε κάτι ακόμα πιο μεγαλοπρεπές, φρενήρες και απειλητικό. Δε θέλει περισσότερο από μια ματιά στο εξώφυλλο για να καταλάβεις ότι οι στίχοι αναφέρονται σε άλλες διαστάσεις, άγνωστους κόσμους και κοσμικά/διαστημικά ταξίδια, αλλά το γεγονός ότι από την αρχή του δίσκου με το “Apparitions” νιώθεις παγιδευμένος σε μια αστρική δίνη από την οποία δε μπορείς να γλυτώσεις και ο μόνος τρόπος για να τελειώσει το «μαρτύριο» είναι να πεταχτεί από το άγνωστο ένας αντίστοιχος διαστημικός Cthulhu και να σε στείλει από’κει που ήρθες μια ώρα αρχύτερα, το λες και τρόμο. Ειδικά ο τρόπος με τον οποίο μπαίνουν χωρίς σταματημό κομμάτια σαν το “In Abhorrent Obscurity” ή το “Ethereal Fragments” είναι γροθιά ανάμεσα στο μεσόφρυδο και τη μύτη, εκτός ότι σε κάνει κομμάτια και σε αφυπνίζει βάναυσα, τα βλέπεις όλα θολά και παρασύρεσαι στην ορμή του δίσκου που με συνοπτικές διαδικασίες ακούγεται όλο και με μεγαλύτερη συνοχή όσο περνάει η ώρα και πλήρως ικανός να σε κάνει να πάθεις πλάκα.
O Gigi Corinto στο μπάσο και ειδικά το πολυβόλο στα τύμπανα ονόματι Davide Bacchetta ακολουθούν τις ορέξεις των riff της Lorenza, που κυμαίνονται από πύρινες λαίλαπες άνευ πυρόσβεσης, μέχρι εφιαλτικά doom περάσματα για να ενισχυθεί το ανίερο της υπόθεσης. Όταν δε σκάνε και κάτι πιο στακάτα σημεία όπως στο “Impious Embrace” ας πούμε, καταλαβαίνεις ότι το παζλ είναι πολύ πιο ολοκληρωμένο και τα κομμάτια είναι μπροστά σου πανεύκολα προσαρμόσιμα για να σχηματίσουν την ουσία του δίσκου. Ενός δίσκου που στα 7 κομμάτια του, με το ζόρι υπερβαίνει τα 32’ διάρκειας, άρα είναι ταυτόχρονα και μια ισοπεδωτική επίδειξη δύναμης αλλά και μια χρυσή ευκαιρία για επαναλήψεις, χωρίς ωστόσο να αποτελεί ένα «εύκολο» άκουσμα. Το μόνο πραγματικά «εύκολο» για το άλμπουμ είναι να σε πιάσει από το λαιμό πολύ βίαια και να σε κάνει να υπακούσεις κάθε όρεξη του μέχρι τέλους, ενός τέλους που το δίδυμο των “Sulphuric Asphyxiation” και “Innumerable Dimensions” (βλέπετε κι από τους τίτλους με τι έχουμε να κάνουμε φαντάζομαι) επιβεβαιώνει με το παραπάνω όσα έχουν γραφτεί. Το πρώτο εκ των δυο ξεκινάει αργά και εφιαλτικά σαν να μην έφταναν όλα όσα είχαν προηγηθεί, ξεσπώντας αδυσώπητα σε κάτι που σε σοκάρει ακόμα περισσότερο με την ανεπαίσθητα εντυπωσιακή αλλαγή του.
Το δε τελευταίο κομμάτι του δίσκου μπαίνει κάπως πιο μεγαλοπρεπώς, με ένα πιο mid tempo riff το οποίο περιμένεις που θα καταλήξει, η αρχή του πάντως θα μπορούσε να ανήκε σε δίσκο Asphyx των ‘90s! Θα τολμούσα να πω ότι οι Dead Chasm έχουν πολύ Cruciamentum μέσα τους, ενώ υπάρχουν και στιγμές που σου ξυπνάνε τον τρόμο και το εξωπλανητικό περιβάλλον των Blut Aus Nord, αλλά αυτό που θεωρώ ότι ταιριάζει απόλυτα σαν περιγραφή, είναι ότι το “Sublimis Ignotum Omni” είναι το χαμένο άλμπουμ που δεν βγάλανε οι συμπατριώτες μας Dead Congregation ενδιαμέσως των ογκόλιθων “Graves Of The Archangels” και “Promulgation Of The Fall” με πλήρη επίγνωση της δήλωσης μου. Δεν τα συγκρίνω σε καμία περίπτωση, αλλά μπορώ να ισχυρίζομαι ότι είναι δίσκος που δε φοβάται να μπει σε αναφορά μεταξύ των δυο προαναφερθέντων μνημείων της Ελληνικής σκηνής. Είναι σε σημεία το ίδιο –αν όχι περισσότερο- φρενήρες, αγενές, ακατάπαυστο και πανέμορφα αντιεμπορικό και παλαιομοδίτικο, που τουλάχιστον τον ντεθμεταλλά θα τον συγκινήσει βαθύτατα. Σε καιρούς που πολλοί προσπαθούν να πείσουν –για δικούς τους λόγους ο καθένας- τους υπόλοιπους ότι «Δε βγαίνουν πλέον μεγάλοι δίσκοι», οι Dead Chasm απαντούν με το “Sublimis Ignotum Omni”, ένα απόλυτο άλμπουμ που θα σοκάρει κάθε ακροατή.
Συμβαίνει τώρα και αξίζει την προσοχή όλων από το πρώτο ως το τελευταίο του δευτερόλεπτο
Βαθμολογία: 100/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Comments
