Συντάκτης: Γεωργία Λαδοπούλου
Μυριζόμασταν πολύ καιρό πριν την επιστροφή των Deafheaven, πολύ πριν την επιστροφή τους με το live δίσκο που κυκλοφόρησαν μήνες πριν. Τότε μας μίλησαν για τη δεκαετία που “έφυγε” και, σε μία χρονιά χωρίς ζωντανές εμφανίσεις, συνέθεσαν ένα best of από live ηχογραφημένες εκδοχές των κομματιών τους, που άνετα μπορούσε να φιγουράρει στις λίστες των καλύτερων δίσκων της χρονιάς, αλλά επειδή δεν ενδύκνειται να καταλαμβάνουν θέση δίσκοι χωρίς ουσιαστικά νέο υλικό, αυτό δεν έγινε.
Κάπως, όμως, προειδοποίησαν για το τι έρχεται στη νέα δεκαετία με το να μαρκάρουν την προηγούμενη ως κάτι που έφυγε και ακούγοντας τα πρώτα singles του νέου δίσκου, συνειδητοποιούμε ότι δεν πρόκειται απλά για ποιητικό τίτλο. Πραγματικά μιλάμε για μία νέα αρχή για το συγκρότημα, αφού πλέον αφήνουν το blackgaze και παρουσιάζουν την εκδοχή του εαυτού τους που έγκειται αποκλειστικά στη για πολλούς φανατισμένους black metallers “πηγή του κακού”, που είναι το shoegaze. Παραμερίζοντας την αγριάδα και τα πολλά πολλά, ο George Clarke, ωσάν άλλος Neal Halstead των Slowdive, εξερευνά τις φωνητικές του επιλογές, επιδεικνύοντας τις ικανότητές του. Η αλλαγή αυτή συνοδεύεται από συντριπτικά περισσότερο υποτονική μουσική, που όμως δεν αποτελεί έκπληξη. Πάντα υπήρχαν οι στιγμές που τα πιο σφοδρά και θορυβώδη κομμάτια μετατρέπονταν στις μελωδικότερες των μελωδιών, ικανές να επενδύσουν μουσικά τα πιο γλυκά όνειρα. Εδώ, απλά, γίνεται εξ ολοκλήρου, δίνοντάς τους χώρο να πειραματιστούν πλήρως με τις διάφορες επιρροές τους και να βρουν τη θέση τους ανάμεσά τους.
Ενώ πετυχαίνουν αυτή τη μετάβαση, που θα τους προσφέρει ίσως τη θέση μίας από τις καλύτερες live μπάντες, αν σκεφτεί κανείς ότι θα υπάρξει ο συνδυασμός παλιών και νέων κομματιών, παραμένει ακόμα μέρος να δουλευτεί από πλευράς τους. Δεδομένου ότι μέχρι τώρα συνήθιζαν να παράγουν έπη, με την κυριολεκτική έννοια του όρου και με επίκεντρο τη διάρκεια των μέχρι τώρα κομματιών, υπήρχε η άνεση και η επιθυμία για 2 και 3 κομμάτια συμπτυγμένα σε ένα με εξωπραγματικές έως και συγκινητικές εναλλαγές, κάνοντας τα κομμάτια τελικά να ανάγονται σε “έπη” και αυτή τη φορά με τη μεταφορική σημασία της λέξης. Στο “Infinite Granite” μαζί με το ύφος, έχει μεταβληθεί και αυτό το φαινόμενο, δίνοντας κομμάτια με maximum 7 λεπτά διάρκεια και τα οποία αποτελούνται από την ίδια σχεδόν πανομοιότυπη δομή, που καταλήγει σε ένα πολύ ικανοποιητικό climax, εφόσον το καθένα ακούγεται κατά κύριο λόγο ξεχωριστά. Σε μία συνολική ακρόαση, ο δίσκος μπορεί να ακουστεί εύκολα ως επαναλαμβανόμενος. Άλλωστε, δεν είναι και πάρα πολλά που μπορεί να κάνει κανείς, οριοθετώντας τη μουσική του αυστηρά στα πλαίσια του shoegaze.
Οι Deafheaven ξεκίνησαν ένα νέο μουσικό κύμα στην πιο αυστηρή μουσική σκηνή, που εδώ και χρόνια είναι συνυφασμένη με την έννοια του gatekeeping. Εισέπραξαν κάθε αρνητικό σχόλιο απλά και μόνο που τόλμησαν να έχουν ένα ροζ εξώφυλλο δίσκου και να σχετίζονται με το black metal. Ανοιξαν, όμως, το δρόμο για πολλές αξιόλογες μπάντες οδηγώντας στη δημιουργία μίας άλλης μουσικής σκηνής, η οποία θα συνεχίσει να μας χαρίζει συγκινήσεις. Παραδίδουν, λοιπόν, τα ηνία, τώρα που είναι ζεστοί και πολύ πριν πέσουν κι αυτοί στις επόμενες κατηγορίες, που έχουν να κάνουν με το πόσο “ίδιοι ακούγονται πλέον”. Πάντως, εξακολουθούν να συνθέτουν μουσική του ονείρου και το εξ' ολοκλήρου shoegaze, όλοι που ασχοληθήκαμε λίγο παραπάνω αυτά τα χρόνια, το βλέπαμε να έρχεται από χιλιόμετρα.
Βαθμολογία: 75/100
Για το Rock Overdose,
Γεωργία Λαδοπούλου
Comments
