Ημερομηνία δημοσίευσης: 29 Μαΐου 2019
Πότε ορίζετε ένα Reunion πετυχημένο; Για εμένα η απάντηση είναι απλή . Όταν το εκάστοτε συγκρότημα που τα μέλη του αποφασίσουν να βγάλουν από το πάγο ξαναμπαίνει στην ζωή μας γιατί έχει ακόμα πράγματα να δώσει και όχι για να είναι ένας περιοδεύον θίασος που προσπαθεί να επιβιώσει από τις ένδοξες μέρες του παρελθόντος. Όπως μπορείτε να καταλάβετε το Reunion που έκαναν το 2004 οι Death Angel και με τους δίσκους που μας έχουν χαρίσει από εκεί και πέρα( τα τρία πρώτα είναι ακατέβατα 10ριά αρά εκτός σύγκρισης) που δεν απογοήτευσαν ούτε στο ελάχιστο , τους βάζει σίγουρα μέσα στο μικρό club των συγκροτήματων που είχαν (και συνεχίζουν και έχουν) κάτι να πουν μετά από την επανασύνδεση τους.
To 2019 θεωρώ ότι όταν θα κάνουμε ανασκοπήσεις θα το θεωρούμε την χρονιά των εκπλήξεων. Εμφανίστηκαν κυκλοφορίες που όχι μόνο δεν υπολογίζαμε αλλά μας κόλλησαν στον τοίχο( βλέπε:Possessed, Flotsam and Jetsam, Nocturnus AD, κτλ). Η περίπτωση βέβαια με τους Death Angel συμβαδίζει πιο πολύ με τους Flotsam and Jetsam ως ενεργά συγκροτήματα και τα δύο. Αλλά και πάλι κανείς δεν πιστεύω ότι περίμενε ένα τόσο καλό δίσκο από κανέναν. Οι Death Angel δεν έχουν έτσι και αλλιώς σκαμπανεβάσματα στην δισκογραφική τους πορεία αλλά και πάλι αυτό που ακούς στο “Humanicide” σε πιάνει απροετοίμαστο.
Είναι φοβερό πως καταφέρνουν οι Death Angel να ακούγονται σαν ένα συγκρότημα που έζησε για τα καλά την έξαρση του Thrash και παράλληλα να ακούγονται φρέσκοι σαν 20άρηδες που τώρα ξεκινούν την καριέρα τους. Το “Humanicide” μπορεί να χαρακτηριστεί σαν επίθεση αγέλης (το εξώφυλλο άλλωστε προειδοποιεί) που σαν μοναδικό σκοπό της έχει να μην αφήσει τίποτα να ξεφύγει και να γλυτώσει. Ισορροπεί ανάμεσα σε υψηλές ταχύτητες και μελωδικές στιγμές και καταφέρνει ταυτόχρονα να μένει σε όλες του τις φάσεις το ίδιο επικίνδυνο.
Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν κάποια άνισα τραγούδια μεταξύ τους. Δεν είναι ότι υπάρχουν κακές ή αχρείαστες στιγμές στο δίσκο, απλά δεν φτάνουν όλα τα τραγούδια στο ίδιο υψηλό επίπεδο (παραμένουν βέβαια σε υψηλό επίπεδο).Δεν είναι ικανά βέβαια για να πεις ότι ο δίσκος κάπου χωλαίνει, γιατί όπως είπα παραμένουν συνθέσεις υψηλού επιπέδου.
Θεωρώ ότι όταν έχεις στα χέρια σου έναν δίσκο που σε κάνεις να χάνεις την αίσθηση του χρόνου ακούγοντάς το, έχεις ένα πολύ τρανταχτό επιχείρημα ότι ο συγκεκριμένος δίσκος είναι καλός. Σε παίρνει μαζί του για να σου διηγηθεί τις ιστορίες του και εσύ τον ακολουθείς γιατί θες να αποκομίσεις όσα πιο πολλά μπορείς, χωρίς να έχει σημασία η έννοια του χρόνου. Πρέπει να σας πω ότι το “Humanicide” παίζει στο Repeat από το πρωί και τώρα που αποφάσισα να γράψω δυο λόγια για τον δίσκο είναι βράδυ, πολύ βράδυ…
Βαθμολογία: 90/100
Για το Rockoverdose.gr
Κωνσταντίνος Μπενάς
Comments
