Ημερομηνία δημοσίευσης: 28 Ιουλίου 2017
Το όνομα της μπάντας και ο τίτλος του δίσκου τους, μου κέντρισαν το ενδιαφέρον γιατί με παρέπεμψαν σε περισσότερο power/classic metal καταστάσεις, (επικούρες) κάτι που ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο από το τύπου cult εξώφυλλο του άλμπουμ τους.
Όμως τα φαινόμενα αποδείχθηκε για μια ακόμη φορά ότι απατούν και με το που άρχισε να παίζει το δισκάκι, οι χαρούλες τελείωσαν και ξεκίνησε ο προβληματισμός.
Χμμμ τι ακούμε εδώ, μονολόγησα. Α, παλιομοδίτικο thrash-metal η πρώτη αντίδραση, μετά ακούγοντας τα φωνητικά, χμμμ. να και death-like φωνητικά με brutal γρυλίσματα και περάσματα και κατόπιν λίγο παρακάτω, α μπα να και κλασσικό μέταλλο….
Όλα αυτά ακούγονται πολύ ενδιαφέροντα και θα μπορούσαν να αποτελούν ένα μείγμα πραγματικά φονικού metal, αν δεν ήταν τόσο μα τόσο κουραστικά.
Σε πολλούς σίγουρα θα αρέσει το πάντρεμα αυτό που μας παρουσιάζουν τα παλικάρια από την Georgia, Atlanta, US στην πρώτη μάλιστα ολοκληρωμένη δουλειά τους, αφού μέχρι τώρα είχαν κυκλοφορήσει μόνο demo, split, singles και ένα ΕP. Σε εμάς όμως που προτιμάμε το μέταλ μας με αρχή, μέση και τέλος, κάτι δεν μας πήγαινε εξ αρχής καλά στο αυτί μας. Πέραν των ντραμς που φαίνεται σαν να παίζουν κάπου αλλού μόνα τους, σε άλλη διάσταση, σε άλλο χρόνο και τόνο από τα υπόλοιπα όργανα, υπάρχει γενικότερα μια διάχυτη χαλαρότητα στις συνθέσεις, που μπορεί να είναι και θέμα «άποψης» από την μπάντα, αλλά που σε κουράζει και δεν σε αφήνει να ακούσεις την δουλειά τους σε καμία στιγμή ως ένα ενιαίο σύνολο, αλλά δίνει την αίσθηση περίπου σαν τρεις μπάντες διαφορετικές, ναι διαφορετικές, απλά να τζαμάρουν μαζί στην σκηνή. Και αυτό αν για ένα τραγούδι σε ένα live το λες και ευλογία, σε ένα δίσκο το λες κατάρα και ψιλοχάος.
Είναι για να σας δώσω και ένα γνωστό παράδειγμα για να καταλάβετε γιατί μιλάμε, περίπου όπως η κυκλοφορία των Metallica "S&M" το οποίο περιλαμβάνει τραγούδια των Metallica εκτελεσμένα ζωντανά από το συγκρότημα μαζί με την συμφωνική ορχήστρα του Σαν Φρανσίσκο. Μια πραγματικά ενδιαφέρουσα ιδέα και προσπάθεια που όμως χωλαίνει από το γεγονός ότι ποτέ δεν έδεσε πραγματικά η συμφωνική ορχήστρα με την μπάντα, όπως λ.χ. είχε πολύ επιτυχημένα και όμορφα συμβεί με τους Rage και την Lingua Mortis Orchestra στα “Lingua Mortis” & “XIII” άλμπουμ τους. Εκεί στην περίπτωση των Metallica ο καθένας έπαιζε τα δικά του, σαν να βρισκόταν κάπου αλλού και όχι μαζί στη σκηνή. Μια ανάλογη και σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό κατάσταση «χημείου» βγάζουν οι Death of Kings.
Είναι κρίμα μεν γιατί θα μπορούσαν να βγάλουν ένα δίσκο πρότυπο με ένα σωστό μείγμα που να σκοτώνει, από την άλλη όμως μιας και είναι η πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά, έχουν τα περιθώρια να βρουν καλύτερές ισορροπίες και να συμμαζέψουν την κατάσταση σε επόμενη δουλειά τους. Τους το ευχόμαστε ολόψυχα γιατί φαίνεται ότι μπορούν. Μέχρι τότε προσπερνάμε βιαστικά…
Βαθμολογία: 56/100
Για το Rock Overdose,
Σάββας “ Manilla Road” Σαββαόγλου
Comments
