Ημερομηνία δημοσίευσης: 13 Μαρτίου 2017
Ομολογουμένως δύσκολη η περίπτωσή τους. Από τη μία λες γεράσανε και δεν μπορούν να φτάσουν πια τα μεγαλεία του παρελθόντος (και αυτό ισχύει για οποιονδήποτε σας έρθει στο μυαλό, δεν έχω βρει άνθρωπο που να έχει ξεπεράσει τα 70 και να δημιουργεί ριζοσπαστική μουσική επανάσταση), και από την άλλη λες μακάρι να είχα τις αντοχές τους και τη φήμη τους και θα συνέχιζα και εγώ όσο αντέξω.
Γι αυτούς τους λόγους κυρίως, το γεγονός ότι δεν με συγκλόνισε το καινούργιο (και τελευταίο?) άλμπουμ των hard rock ηγετών, από τη μία το θεωρώ εντελώς φυσιολογικό, από την άλλη όμως σε πιάνει μια θλίψη, γιατί, ενώ δε μπορεί να χαρακτηριστεί ούτε πατάτα, βρίσκεσαι σε μια ενδιάμεση κατάσταση και αμφιταλαντεύεσαι στο αν θες να το θάψεις ή όχι και να τελειώνεις γρήγορα. Έλα όμως που οι καταστάσεις δεν σε αφήνουν. Οι συνθέσεις, ας πούμε. Οι μισές είναι κραυγαλέα fillers και οι άλλες μισές σου φέρνουν ευχάριστα deja vu από τις προηγούμενες ποιοτικές κυκλοφορίες των γερόλυκων (τις πιο πρόσφατες λέμε, από τα '00s και μετά), δίνοντάς σου αυτήν την αμφιβολία ως προς το συνολικό αποτέλεσμα.
Γιατί αν πρόκειται να μιλήσουμε ξεχωριστά για τα άτομα του συγκροτήματος, οι απαιτήσεις δε μπορούν κατά κανόνα να είναι αυξημένες. Ο Ian Gillan για παράδειγμα έχει πατήσει τα 72, και σε αυτήν την ηλικία, και μόνο που μπορεί να διατηρεί αξιοπρεπή φωνή, είναι άθλος. Όσο για τους υπόλοιπους που ηλικιακά είναι και αυτοί κάπου εκεί κοντά, η κάτι παραπάνω από αξιοπρεπής δουλειά που διεκπεραιώνουν, θα έπρεπε να είναι ικανοποιητική. Εδώ λοιπόν θα πρέπει να επανέλθουμε στην αρχική εισαγωγή του κειμένου, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι στην ηλικία που βρίσκονται, το γεγονός ότι κρατιούνται ακόμα καλά θα έπρεπε να είναι από μόνο του ικανοποιητικό, αυτό όμως δεν μπορεί να αποτελεί ελαφρυντικό στο τελικό αποτέλεσμα, παρά μόνο δικαιολογία.
Στην τελική, και εντελώς ψυχρά να το δει κάποιος, ο άνισος αυτός δίσκος καταλήγει να είναι ελαφρά κατώτερος ακόμα και από το προηγούμενο άλμπουμ τους, "Now What?", το οποίο προσωπικά με είχε ικανοποιήσει λαμβάνοντας υπόψιν και όλα όσα προαναφέραμε στο κείμενο παραπάνω. Παραμένει το γεγονός όμως, πως ότι μαγεία είχαν να μας προσφέρουν έχει εξαντληθεί εδώ και πολλά χρόνια, με αποτέλεσμα αυτός ο δίσκος να ικανοποιήσει και να απευθύνεται μόνο σε όσους παραμένουν ακόμα πιστοί σε αυτό το συγκρότημα, συνεχίζουν να μη χάνουν οτιδήποτε κυκλοφορεί το συγκρότημα, και δεν τους έχουν εγκαταλείψει εδώ και καιρό. Μοναδικό μελανότατο σημείο, η ανεκδιήγητη, χωρίς συναίσθημα και πάθος, διασκευή στο "Roadhouse Blues" των Doors.
Βαθμολογία: 65/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
«Καλύτερα να φύγεις όσο είναι νωρίς»
Deep Purple, η μπάντα που με έχωσε στα πράγματα. “The Battle Rages On”, ο πρώτος δίσκος που αγόρασα ποτέ μου και ένας από τους πλέον αγαπημένους μου. Μπορεί πλέον να μην τους ακούω τόσο όσο παλιότερα, αλλά σε κάθε άκουσμα τους νιώθω λες και τους ακούω για πρώτη φορά. Μπορεί μετά την οριστική αποχώρηση του Blackmore να μην με συγκινεί καμία κυκλοφορία τους, αλλά με σαγηνεύουν κάθε φορά και καταλήγω να ασχολούμαι μαζί τους. Το “InFinite” ήρθε κυριολεκτικά από το πουθενά και ομολογώ πως στο άκουσμα ότι θα βγάλουν δίσκο ήμουν βέβαιος ότι θα ακούγαμε άλλον έναν ανέπνευστο δίσκο.
Στα του δίσκου τώρα. Για κάποιον που παρακολουθεί τη μπάντα και γνωρίζει περί τίνος πρόκειται, θα συναντήσει πάνω κάτω αυτά που ήδη ξέρει. Κλασσικά Steve Morse ριφφάκια με τον χαρακτηριστικό του ήχο. Τους Roger Glover και Ian Paice να είναι οι βράχοι που δίνουν τον ρυθμό και πραγματικά είναι να απορεί κανείς, για τις δυνατότητες που έχουν ακόμη παρά την ηλικία τους. O Don Airey έχει αναλάβει τα πλήκτρα, σε ρυθμούς και ήχους που θυμίζουν περισσότερο την πρώτη εποχή της μπάντας, παρά την μετέπειτα εξέλιξή της. Στα της φωνής τώρα, ο Ian Gillan δεν κάνει τίποτε το εξωπραγματικό, αρκεί και μόνο η παρουσία του. Βέβαια οφείλω να ομολογήσω ότι η φωνή του όσο μεγαλώνει αποκτά μια χροιά που δεν απαιτεί πολύ κόπο για να καθηλώσει.
Και ενώ τα μέλη μπάντας δείχνουν να είναι όπως τους αφήσαμε την προηγούμενη χιλιετία, η μουσική θα λέγαμε ότι είναι σαν το πιτόγυρο που ήταν τόσο στεγνό που το έφαγες μόνο και μόνο για να χορτάσεις, χωρίς να το απολαύσεις. Και μάλιστα δεν σκοπεύεις να ξαναφάς από το ίδιο μαγαζί. Οι συνθέσεις, όπως είπαμε και πιο πάνω, είναι απλά εκεί για να δικαιολογήσουν την ύπαρξη του δίσκου. Και η γενικότερη κυκλοφορία του, ίσως μια επικείμενη περιοδεία. Βέβαια, όσο και να κατανοώ τα γούστα που βγάζουν, μία τέτοια κυκλοφορία, μου αφήνει μια πικρή γεύση. Ακόμη και η διασκευή στο “Roadhouse Blues”, ήτο απλή αντιγραφή των Doors, ενώ περίμενα να το έφερναν πλήρως στα μέτρα τους.
Εν κατακλείδι, ο δίσκος μου δίνει την εντύπωση ότι βγήκε απλά επειδή γουστάρουν ακόμη σαν άτομα να ασχολούνται με την μουσική. Τα λεφτά που λένε μερικοί, δεν σώνονται όσα ναρκωτικά, βίλλες και αμάξια να αγοράσεις. Προσωπικά κι εγώ αν μπορούσα στα 70+ να ξεσηκώνω πλήθη θα συνέχιζα. Οπότε θα λέγαμε ότι ο δίσκος απευθύνεται αυστηρά σε φανατικούς της μπάντας, που θα ήθελαν να ακούσουν ένα studio jam, προβαρισμένο εξ αρχής, για να μπουν και οι στίχοι μέσα.
Βαθμολογία: 60/100
Για το Rock Overdose,
Ηλίας Ιακωβόπουλος
Comments
