Συντάκτης: Άγγελος Κατσούρας
13o άλμπουμ για τους ΤΕΡΑΣΤΙΟΥΣ Deicide, την μπάντα που για πολλούς και λόγω συμπεριφοράς αλλά και ήχου ειδικά στις αρχές της καριέρας τους, θεωρούνταν ο ορισμός του είδους από φίλους και εχθρούς. Και φυσικά η όλη περσόνα του Glen Benton από την αρχή ακόμα των Amon πριν αλλάξει το όνομα σε Deicide, ήταν συνυφασμένη με τις τότε διδαχές που έκαναν το είδος να ακούγεται πέρα από ακραίο και αρκούντως προκλητικό και προβοκατόρικο. Ο Benton δεν αρνήθηκε και συνεχίζει να μην αρνείται ότι είναι θιασώτης της γαμωσταύρικ/αντιχρίστικ προσέγγισης ειδικά στο στιχουργικό κομμάτι αλλά και το ίματζ της μπάντας και έτσι όπως είναι πολύ λογικό σε τέτοιες περιπτώσεις, δημιούργησε πανεύκολα μία love/hate κατάσταση κυρίως γύρω από το πρόσωπο του αλλά και γύρω από την μπάντα. Σαν Αμερικάνος που και εκ των πραγμάτων και του αποτελέσματος, μπορούμε να πούμε ότι δεν καταλαβαίνει Χριστό, δε δίστασε κάποτε να μπει στα γραφεία της Roadrunner πετώντας τα master tapes του πρώτου ομότιτλού άλμπουμ τους στα μούτρα του Monte Conner με την άκρως φιλική προτροπή «Υπέγραψε μας μαλάκα»! Αν μη τι άλλο το παιχνίδι των εντυπώσεων και του γνωμικού «ακόμα και η αρνητική διαφήμιση και δημοσιότητα είναι στο τέλος θετική» το έπαιξε τέλεια και στα δάχτυλα τεχνηέντως.
Οι Deicide ειδικά στα πρώτα 3 άλμπουμ τους (“Deicide”, “Legion”, “Once Upon The Cross”) δοξάστηκαν όσο λίγες μπάντες. Θέλετε με την ορμή, την ποιότητα τους, τη δεδομένη ΚΑΚΙΑ και πρόκληση που έβγαινε από τα ηχεία, δημιούργησαν ένα πυρήνα φανατικότατων οπαδών που ξεστόμιζαν κάθε βέβηλο στίχο του Benton με περίσσιο πάθος και ήταν έτοιμοι σε κάθε προσταγή του να ξεκινήσουν ολόκληρο πόλεμο προς πάσα κατεύθυνση. Μετά και το αξιόλογο “Serpents Of The Light” όμως το 1997, οι Deicide συχνά μας είχαν μία στο καρφί και μία στο πέταλο. Ανεπαρκή άλμπουμ σαν τα “Insineratehymn” και “In Torment In Hell” έδωσαν τη θέση τους σε μία στιγμιαία έμπνευση με τα “Scars Of The Crucifix” και “The Stench Of Redemption”, μέχρι να βγουν δυο απίστευτα απαράδεκτα άλμπουμ, τα “Till Death Do Us Part” και “To Hell With God” όπου μας έκαναν να απορούμε αν όντως ακούμε την κάποτε υπεραγαπημένη μας μπάντα. Η μεγαλύτερη όμως απορία όλο αυτό το διάστημα ήταν το ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ “In The Minds Of Evil” το 2013, όπου λες και κάτι τους βάρεσε στο κεφάλι, έφερε πίσω όλη την έμπνευση των ετών που μας έλειπε. Και φυσικά για να μη μας αφήσουν… παραπονεμένους, τα σκάτωσαν πάλι στο “Overtures Of Blasphemy” το 2018.
Με 6 χρόνια να μεσολαβούν έκτοτε και με το… προηγούμενο των σκαμπανεβασμάτων να μην προδιαθέτει και πολύ θετικά, βάλτε και το ΑΙ εξώφυλλο του νέου τους δίσκου ονόματι “Banished By Sin” που δόθηκε στη δημοσιότητα πριν την κυκλοφορία του, καταλαβαίνετε ότι λίγο μαγκωθήκαμε πάλι με το παραπάνω. Προσωρινή ελπίδα μας έδωσαν όμως αρχικά τα 2 δείγματα του δίσκου, αρχικά το “Bury The Cross… With Your Christ” και στη συνέχεια το “Sever The Tongue”. Η πρώτη σκέψη όλων «ρε συ αυτά είναι όντως καλά, δε μας φαίνεται απλά ότι ακούγονται» έδωσε προσωρινές ελπίδες, οι οποίες με το που έγινε ο δίσκος διαθέσιμος επιβεβαιώθηκαν από την αρχή με το εναρκτήριο “From Unknown Heights You Shall Fall”, το οποίο είναι και το τρίτο πρόσφατο βίντεο που γυρίστηκε για το κομμάτι. Κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι, οι Deicide που αγαπήσαμε είναι εδώ, με την τσίτα στο φουλ, με την έμπνευση σε πολύ υψηλά επίπεδα, με το γνωστό thrash-αριστό τέμπο στις συνθέσεις, με τον Glen Benton να γαυγίζει από κακία στίχους που δε θες καν να τους διαβάσεις, πόσο μάλλον να τους τραγουδήσεις και γενικά μιλάμε για ένα από τα καλύτερα άλμπουμ των Deicide ειδικότερα την τελευταία 20ετία, ενώ κάποιοι το θεωρούν το καλύτερο από το 1997!
Η αλήθεια να λέγεται δεν το περίμενε κανείς έτσι. Ή μάλλον ΕΤΣΙ! Καθότι ναι μεν οι Deicide είναι μια κατηγορία μόνοι τους, θα πρέπει να δούμε και που στέκεται αυτός ο δίσκος σε σχέση με τις πολύ μεγάλες μπάντες του είδους τα τελευταία χρόνια. Είναι τόσο καλό ας πούμε όσο τα τελευταία άλμπουμ των Immolation, Autopsy, Obituary που είναι επίσης παλιοσειρές μαζί τους; Όχι, σε καμία περίπτωση δεν πιάνει τέτοια κορυφαία επίπεδα. Είναι όμως καλύτερο από τις τελευταίες –πολλές- απόπειρες άλλων παλιοσειρών όπως οι Morbid Angel ή οι Cannibal Corpse; Φυσικά και είναι! Εκτός του ότι είναι πάρα πολύ εύκολο στο να αφομοιωθεί χωρίς φυσικά να ακούγεται εμπορικό, έχει και μία τέτοια αύρα που κάνει όλα τα κομμάτια να ακούγονται σαν ένα σαν να μη μπορούν να λειτουργήσουν αδιαίρετα απαραίτητα, και αυτό σίγουρα δεν πειράζει κανέναν. Η απίστευτη ομοιογένεια στις διάρκειες που κυμαίνονται από 2:55 ως και 3:26 (και μιλάμε για 12 κομμάτια και 39’ διάρκεια) δείχνουν ότι ο δίσκος μελετήθηκε πολύ προσεκτικά πριν κυκλοφορήσει με κάθε κομμάτι να ακούγεται τρομερά εύστοχο και to the point, να μην σπάνε νεύρα με τυχόν περίεργες μακροσκελείς αλλαγές –παρότι παίζουν κάτι φοβερά σημεία μέσα- και γενικά να θυμίζουν σε όλους ότι μιλάμε για Deicide!
O Benton σε τρομερή φόρμα στα 57 του, ξεφτιλίζει ακόμα και πιτσιρίκια που προσπαθούν να πιάσουν ποσοστό της κακίας και επιρροής του και προφανώς βρίσκουν τοίχο. Ο έτερος παλιός Steve Asheim αποδεικνύει γιατί είναι στους κορυφαίους ντράμερ όλων των εποχών, παίζοντας στο ρελαντί θέματα που άλλοι δε θα τολμούσαν να σκεφτούν, ενώ ο Kevin Quirion σίγουρα έχει καλωσορίσει τον νιούφη Taylor Nordberg στη μπάντα με τον καλύτερο τρόπο και η αύρα ενός νέου μέλους τους έχει κάνει τόσο τεράστιο καλό που κάποιοι δε θα πολυπιστεύετε ότι ακούτε. Ήμουν συγκρατημένος κάπως λόγω χαράς στις πρώτες ακροάσεις σε φάση «είναι όντως γαμώ, αλλά είναι τόσο γαμώ όσο νομίζω τελικά;», κι όμως τελικά το συναίσθημα της πρώτης ακρόασης πρέπει να μας οδηγεί πάντα εκ του ασφαλούς. Με πάρα πολλή μεγάλη και απροσδόκητη θα έλεγα χαρά, μπορώ να πω ότι οι Deicide έχουν βγάλει ΔΙΣΚΑΡΑ η οποία όχι απλά και φυσικά αξίζει να αγοραστεί δίχως σκέψη μετά την πρώτη ακρόαση, αλλά ίσως και να αποτελέσει λόγο για μία δεύτερη νιότη αν λείψουν ειδικά τα σκαμπανεβάσματα του παρελθόντος. Τους αξίζει ένα μεγάλο μπράβο γιατί δεν το περίμενε κανείς –υποθέτω δηλαδή- και γιατί δείχνουν ότι ο παλιός είναι αλλιώς κι όταν θέλει, κλείνει στόματα.
Βαθμολογία: 84/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
DEICIDE - "Banished By Sin"
Napalm Records, 2024
Comments
