Ημερομηνία δημοσίευσης: 29 Μαρτίου 2018
Τα έχω πει πολλές φορές, τόσο από αυτό το βήμα όσο και κάθε φορά που αποφασίζω να βγω στον έξω κόσμο. Όποιος βαδίζει στο black/death μουσικό μονοπάτι που έχουν πάρει οι Ιταλοί Demonomancy, βάζει στον εαυτό του δύσκολα. Όχι λόγω απαιτούμενης τεχνικής κατάρτισης ή πολύ υψηλών προσδοκιών εκ μέρους του κοινού – κάθε άλλο – αλλά κυρίως λόγω επίμονου και αναπόφευκτου φλερτ με έννοιες όπως «στασιμότητα», «τετριμμένο», «της σειράς» και τα συναφή.
Θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι από την αρχή της παρούσης: μου αρέσει αυτός ο δίσκος των Demonomancy. Βέβαια, το αν μου αρέσει ή όχι δεν είναι το διακύβευμα εδώ. Για να εξοικονομήσω τον πολύτιμό σας χρόνο, όσοι ξεκινήσατε την ανάγνωση της κριτικής για να βρείτε το νέο ρηξικέλευθο άστρο του ιδιώματος, καλύτερα να σταματήσετε εδώ. Οι Demonomancy δε δίνουν νέα κατεύθυνση στο black/death – και, εδώ που τα λέμε, δε νομίζω να ήταν ποτέ αυτός ο σκοπός τους εξαρχής.
Ακούγοντας το “Poisoned Atonement”, θα βρείτε μια ατμόσφαιρα με βάθος και κατάλληλο για τους (φυσικά, σατανικούς) στίχους κλίμα. Θα βρεθείτε υπό τους ήχους επτά κομματιών (συν ένα intro, της κατάλληλης Hammer Horror/Giallo σχολής) συνολικής διάρκειας 43 λεπτών.
Η παραγωγή είναι εξαιρετική για την περίπτωσή μας, με έντονη την παρουσία των drums και του overdriven μπάσου – κάτι που μας εγγυάται ατελείωτο headbanging. Εντύπωση μου έκανε το drumming, μιας και είναι σπάνιο να συναντάμε έναν drummer που δεν αναλώνεται σε ένα ανελέητο κοπάνημα, αλλά που φροντίζει το παίξιμό του να δρα ως πραγματική υποστήριξη (και, σε πολλές περιπτώσεις του δίσκου, να ανεβάζει επίπεδο) στα κομμάτια.
Οι Demonomancy δε φλυαρούν στο “Poisoned Atonement”. Ξέρουν πότε να αλλάξουν tempo για να κρατήσουν το ενδιαφέρον, τα thrashάδικα refrain σου μένουν στο μυαλό και τα riffs τους είναι πωρωτικά. Γουστάρουν τη μουσική που παίζουν, είναι καλοί παίχτες και γνώστες των απαιτήσεων του αντικειμένου. Φυσικά, δεν είναι τίποτα (μα τίποτα) καινούργιο, κάπου θα ακούσετε το αθάνατο Slayer-ικό riff, κάπου θα βρείτε Hellhammer/Celtic Frost σφήνες, κάπου θα πιάσει το αυτί σας την trademark κραυγή «έεεϊ-ωωπ» του γίγαντα Νυχτερινού Συλητή Τάφων και Μαύροι Αέρηδες. Σας νοιάζει όμως;
Είναι ένα album κατάλληλο για headbanging ενώ πίνεις μπύρες, για να τρέχεις στο δημοτικό γηπεδάκι υπό τους ήχους του ή για να βρίζεις το διαιτητή στο τοπικό ντέρμπυ. Ξεχωρίζει από τα άλλα της σειράς λόγω της παραγωγής, της έξυπνης εκτέλεσης των κομματιών και της όρεξης που βγάζουν προς τα έξω οι Demonomancy. Εγώ το ακούω ήδη για πολλοστή φορά και ακόμα δε με έχει κουράσει.
Βαθμολογία: 68/100
Για το Rock Overdose,
U. Demens
Comments
