Συντάκτης: Μιχάλης Τσολάκος
O αγαπημένος βιρτουόζος των πλήκτρων, ο μοναδικός Derek Sherinian, επέστρεψε μετά το “Oceana” του 2011, δισκογραφώντας ξανά ως ανεξάρτητος καλλιτέχνης. Φυσικά δεν έμεινε άπραγος, είναι ενεργό μέλος των Black Country Communion και Sons Of Apollo, με μπόλικες κυκλοφορίες, έκανε και τα «ζωντανά» του με τους Generation Axe και Portnoy, Sheehan, MacAlpine, ενώ τον είδαμε και εν Ελλάδι πριν δύο χρόνια. “The Phoenix” λοιπόν, το νέο του δημιούργημα κι εγώ ακόμα έχω μείνει στα “Inertia” και “Black Utopia”.
Ο δίσκος είναι μια συλλογή μουσικών, ήχων και μελωδιών. Κλασσικό rock και prog rock, jazz και progressive metal θα ακούσει κάποιος εδώ μέσα. Ταυτόχρονα θα απολαύσει και μια σειρά από ιερά τέρατα του χώρου σε κάθε όργανο. Billy Sheehan, Jimmy Johnson, Tony Franklin και Ernest Tibbs στο μπάσο, Zakk Wylde, Ron "Bumblefoot" Thal, Steve Vai, Joe Bonamassa και Kiko Loureiro στις κιθάρες, με τον Simon Phillips πανταχού παρόντα στα ντραμς συνθέτουν την all-star ομάδα του Derek, που φυσικά παίζει όλα τα keyboards. Eπίσης, κάνει την παραγωγή μαζί με τον Phillips και συνθέτει όλα τα κομμάτια, εκτός του “Them Changes”.
Πάμε και στο δια ταύτα. Οκτώ πλήρεις, προοδευτικές συνθέσεις απαρτίζουν το “The Phoenix”, όλες τους αναμφίβολα ποιοτικές. Ξεκινώντας, το “Empyrean Sky” είναι η πρώτη που κεντρίζει με τη μία το ενδιαφέρον. Σύνθεση των Phillips και Sherinian, με τους Johnson και Thal σε πρώτο πλάνο, έχει έναν εκπληκτικό, επαναλαμβανόμενο ρυθμό στα πλήκτρα που λειτουργεί σαν οδηγός, χωρίς να πλατειάζει στα 3:56 που διαρκεί. Το “Them Changes” είναι το μοναδικό κομμάτι που συνοδεύεται από φωνητικά, με τον Bonamassa σε διπλό ρόλο εκτός της κιθάρας, ενώ στο ομώνυμο εναρκτήριο και στο “Pesadelo” που κλείνει το δίσκο, έκτακτη συμμετοχή κάνει ο ιδιαίτερος, από κάθε άποψη, Armen Ra παίζοντας theremin (ελληνική ονομασία δεν υπάρχει), ένα ηλεκτρονικό μουσικό όργανο. Το “Dragonfly” είναι 100% jazz, ενώ για το “Temple Of Helios” ισχύουν ακριβώς τα ίδια με το “Empyrean Sky”.
Η τελευταία εντύπωση που μένει από το “The Phoenix”, είναι πως πρόκειται για έναν προφανώς καλό δίσκο, ο οποίος θα μπορούσε να είναι και καλύτερος. Αυτό που του λείπει, παρότι κατά βάση οργανικός, είναι περισσότερα κομμάτια που να δίνουν την αίσθηση του κορυφαίου. Δεν είναι εύκολο, η μουσική με την οποία καταπιάνεται ο Derek είναι πολύπλοκη όσο δεν πάει, αλλά είμαστε υποχρεωμένοι να κρίνουμε αυτό που ακούμε και να σχολιάζουμε αναλόγως. Αυστηρά και αντικειμενικά λοιπόν ο παρακάτω βαθμός…
Βαθμολογία: 70/100
Για το Rock Overdose,
Μιχάλης Τσολάκος
Comments
