Συντάκτης: Μιχάλης Τσολάκος
Αυτό δεν το περίμενα. Παρότι δεν είμαι ο φανατικότερος οπαδός των Destruction, πάντα τσεκάρω τις κυκλοφορίες τους. Από το “Inventor Of Evil” κι έπειτα, κανένας δίσκος τους δε με συγκίνησε στην ολότητά του. Σκόρπια τραγούδια και μεμονωμένες στιγμές, αλλά τίποτα πραγματικά αξιομνημόνευτο. Οι Γερμανοί, στα μάτια μου, απλά στέκονταν αλλά χωρίς να τολμούν ή να έχουν την έμπνευση του παρελθόντος. Ο Marcel Schirmer, ηγέτης τους και ορκισμένος thrasher, σαν γνήσιος αρχηγός, πήρε την ευθύνη και τα ρίσκα του. Το Μάρτη του 2021 χωρίζει τους δρόμους του με τον έταιρο Καππαδόκη, κιθαρίστα και ιδρυτικό μέλος, Michael Sifringer και στήνει την ομάδα του ξανά. Ο Randy Black εκεί, σταθερός, τέτοιο ντράμερ δεν τον αφήνεις, ειδικά με την καλή δουλειά του στο “Born To Perish”, αλλά και στις ζωντανές εμφανίσεις τους.
Δύο κιθαρίστες στο παιχνίδι. Ο «παλιός» Damir Eskic και ο νιούφης Martin Furia. Κι εγένετο “Diabolical”. Βλέποντας το εξώφυλλο, δε σου πολυγεμίζει το μάτι. Όλα αλλάζουν όμως με την πρώτη κιόλας ακρόαση. Η ύπουλη εισαγωγή του “Under The Spell”, η κραυγή του Schmier στο ομώνυμο κομμάτι, το εναρκτήριο riff, το μπάσιμο του Randy, σαν πολλά μαζεύτηκαν. Ο νέος thrash ήχος της μπάντας διπλαρώνει το κλασσικό heavy metal και το αποτέλεσμα είναι απολαυστικό. “No Faith In Humanity”, “Repent Your Sins”, “Hope Dies Last”, “The Last Of A Dying Breed” και o δίσκος κυλάει με τη μια κομματάρα να διαδέχεται την άλλη. Ταχύτητα, ενέργεια, αέρας ανανέωσης, κιθαριστικές επιθέσεις και ρεφρέν που μένουν. Oι Destruction δεν κυκλοφόρησαν απλά έναν πολύ καλό δίσκο, αλλά μοιάζουν να ξαναγεννήθηκαν.
Λέγοντας τούτο, δεν υπονοώ ότι τα άλμπουμ τους από το 2005 κι ένθεν είναι κακά ή ότι το συγκρότημα μοίραζε μόνο απογοητεύσεις. Απλώς δεν έκανε την υπέρβαση. Μα είναι όμως το “Diabolical” υπέρβαση; Ναι θα πω, καταφέρνει και συνδυάζει γκρούβα και μελωδία στο “Tormented Soul”, ενώ για να βρεις μέτρια σύνθεση, πρέπει να φτάσεις στο “Servant Of The Beast” (το ένατο κομμάτι δηλαδή). Πόσα, μα πόσα όμως, συγκροτήματα με τόσα χρόνια πορείας στη δισκογραφία μπορούν να παρουσιάσουν τέτοια συνέπεια σε νέο τους δίσκο; Eπίσης, η σκέψη για ομαδικά φωνητικά δείχνει να βγαίνει απόλυτα. Damir και Furia σιγοντάρουν άψογα τον Schirmer στις δεύτερες και με τον Black να φορτσάρει, ο ήχος γεμίζει χωρίς να ενοχλεί. Και τι καλύτερο τελείωμα από τη διασκευάρα του “City Baby Attacked By Rats” των G.B.H., όπου οι Destruction με απόλυτο σεβασμό αποδίδουν εγγλέζικο hardcore street punk σε ξέφρενους ρυθμούς.
Το παιχνίδι δείχνει να κερδίζεται από τους Γερμανούς. Η επιλογή του να πάνε με δύο κιθαρίστες ορίζει τους νέους κανόνες και οριοθετεί το που θα κινηθούν ηχητικά. Ο Marcel συνθέτει πανέξυπνα και μας προσφέρει ένα thrash oλοκαύτωμα με δομημένες ιδέες και χωρίς κάτι να θεωρείται περιττό. Ακόμα μια πολύ καλή προσπάθεια από άλλη μια παλιά καραβάνα στο χώρο του (γερμανικού και όχι μόνο) thrash, που σαν να μηδενίζει το κοντέρ για τους Destruction και να δείχνει το δρόμο για το μέλλον. Από το “Diabolical”, να είστε σίγουροι, θα προκύψουν νέα hits που πάνε καρφί για μελλοντικά κλασσικά.
Βαθμολογία: 81/100
Για το Rock Overdose,
Μιχάλης Τσολάκος
Comments
