Ημερομηνία δημοσίευσης : 2 Μαΐου 2019
Θα ξεκινήσω λέγοντας ότι ο Devin Townsend είναι ενας από τους αγαπημένους μου ανρθώπους στον πλανήτη. Πιθανότατα δεν υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να κάνει και μετά από τόσους δίσκους και μουσικά projects, συνεχίζει να δημιουργεί υπέροχη μουσική αποδεικνύοντας συνεχώς ότι έχει ακόμα αρκετά να προσφέρει στον μουσικό κόσμο. Φυσικά, δεν χρειάζεται να επεκταθούμε στο ζήτημα περί του φάσματος που καλύπτει η φωνή του γιατί δε θέλουμε αυτό το κείμενο να βγει τεράστιο, οπότε ας πούμε απλά: το “Empath” είναι εδώ, όχι πολύ μετά το “Transcendence” του 2016, και είναι αχανές.
Έχοντας προχωρήσει από το Devin Townsend Project, ο ίδιος έπεσε με τα μούτρα στη σύνθεση του “Empath” με την υπόσχεση ότι δεν πρόκειται, όπως πάντα, να ακούσουμε κάτι δεύτερη φορά. Ο δίσκος μπορεί να μοιάζει γνώριμος αλλά με τη σωστή ποσότητα πειραματισμού και ολοκαίνουργιων κόλπων. Υπάρχει ένα πολύ συγκεκριμένο συνεκτικό μοτίβο το οποίο ακολουθεί πάντα, με το οποίο δεν έχει σημασία ποια η κατεύθυνση που ακολουθεί αλλά το ότι πάντα την κάνει να φαινεται σαν να είναι μόνο μπροστά.
Ο δίσκος θυμίζει καποιες από τις καλύτερες δουλειές του όπως το “Ocean Machine” και το “Ghost”. Παρ’όλ΄αυτά είναι μία εξερεύνηση ενός τελείως διαφορετικού μονοπατιού, από τα πρώτα κιόλας λεπτά στα οποία ακούμε ήχους από θαλάσσια κύματα, μια γυναικεία χωρωδία, blues και EDM, λίγα από τα στοιχεία που κάνουν την εμφάνισή τους σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Πάντα έβλεπα τον Townsend σαν ένα μοντέρνο Frank Zappa και κομμάτια σαν το “Genesis” και “Evermore”με βγάζουν ασπροπρόσωπη. Ειδικά το δεύτερο, που συνδυάζει τον παιχνιδιάρικο τόνο του με την βαριά ενορχήστρωση και τα επιθετικά φωνητικά. Το “Sprite” είναι πολύ ενδιαφέρον, ενώ το “Hear Me” παρουσιάζει πάνω κάτω όλο το μουσικό φάσμα του Townsend. Ακούω όλα τα πράγματα για οποία είναι γνωστός σε αυτό και μου προκαλεί ανατριχίλα. Εξάλλου, καιρός ήταν για μια καλή δόση death metal στο δίσκο. Δεν θα ήταν Devin Townsend αν δεν υπήρχε η δόση αυτή.
Προχωρώντας στο πιο συμφωνικό “Why”, το οποίο είναι γραμμένο επάνω στην αγγελική του φωνή ώστε να δοθεί το κατάλληλο βάρος στο φάσμα της, πριν έρθει το “Borderlands” και ταράξει τους πάντες. Λίγο πριν το τέλος, ερχόμαστε αντιμέτωποι με την εισαγωγή για το καταληκτικό και επικό “Singularity”. To “Singularity”είναι ένα 23λεπτο κομματι, στο οποίο έχει γίνει εξαιρετική παραγωγή μέχρι και το τελευταίο του δευτερλεπτο και είναι αυτό ακριβώς που καταλαβαίνει κανείς από αυτήν την περιγραφή: άκρως ευφυέστατο. Αν μου ζητούσε κάποιος να περιγράψω τον Devin Townsend χωρίς πολλά πολλά, θα του έλεγα ότι μπορεί απλά να δώσει βάση στα τελευταία 4 λεπτά της παράνοιας αυτής.
Υπάρχει κάτι τελείως καθαρτικό και γαλήνιο σε αυτόν το δίσκο, παρά την τρέλα του και την περιστασιακή δόση υψηλής ποιότητας death metal που ενσωματώνει και αυτό είναι κάτι που πάντα ήταν σήμα κατατεθέν του Townsend. Με πονάει να βλέπω το πόσο υποτιμημένος είναι ακόμα, ύστερα από τέτοια απίστευτη και μεγάλη καριέρα και με κάνει να θέλω να πάω σε όποιον γνωρίζω και με κάποιο τρόπο να τον κάνω να ακούσει τι έχει να του προσφέρει ο μουσικός αυτός. Αλλά ταυτόχρονα καταλαβαίνω ποως δεν είναι αυτός ο στόχος του. Δεν τον ενδιαφέρει να φτιάξει έναν κλώνο κάποιας προηγούμενης δουλειάς του ή κάτι που μπορεί να τραβήξει ένα πιο διευρυμένο ακροατήριο. Απλά δημιουργεί οτιδήποτε νομίζει είναι σωστό για εκείνον και έπειτα το δίνει στον κόσμο για να το ακούσει. Αυτός είναι και ο λόγος που κάθε δίσκος του είναι μοναδικός, πάντα με κάποια έκπληξη και ποτέ βαρετός. Και το “Empath” είναι ακριβώς αυτά και λίγα ακόμα. Αυτός είναι και ο λόγος που ήδη είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς.
Βαθμολογία: 100/100
Για το Rockoverdose.gr
Γεωργία Λαδοπούλου
Comments
