Οι Αυστραλοί Dreadnaught, με το είδος της μουσικής τους να είναι progressive thrash metal, μου έδωσαν όσες πληροφορίες χρειαζόμουν για να σκεφτώ ότι αυτός ο δίσκος πρέπει να είναι λίγο αλλόκοτος. Και έπεσα μέσα, μιας και ο δίσκος κρύβει πολλές εκπλήξεις. Η πέμπτη πλήρες μήκους δουλειά της μπάντας ήρθε στις 22 Ιουλίου του 2016 και χωρίς κάποια δισκογραφική στη πλάτη τους. Ο δίσκος “Caught The Vultures Sleeping” αποτελείται από 8 κομμάτια το κάθε ένα ξεχωριστό και με πολλές λεπτομέρειες…
Το άλμπουμ ανοίγει με το τραγούδι “Pure Lunacy”, το οποίο έχει μια ατμοσφαιρική εισαγωγή με δαιμονικές συγχορδίες και σκοτεινές μελωδίες, οι οποίες αποτελούν το υπόβαθρο του τραγουδιού αυτού, αλλά και ολόκληρου του δίσκου. Πέρα όμως από τους background ήχους έχουμε και τα riffs. Riffs τα όποια είναι πολύ τεχνικά, άλλοτε πολύπλοκα και άλλοτε πολύ απλά, όπως θα ακούσουμε στο δεύτερο τραγούδι “The Hated”, του οποίου το riff, που μπαίνει μετά την εισαγωγή, είναι ότι πιο απλό μπορούμε να ακούσουμε, παραμένοντας όμως ταυτόχρονα και αρκετά στιβαρό, ενω μετά, στο ρεφρέν, το ύφος της κιθάρας γυρνάει σε πιο μελωδικές κινήσεις.
Τα επόμενα 2 τραγούδια, τα “Welcome To Oblivion” και “Set Fire To The Plan”, έχουν κάτι που είναι σχεδόν ξένο για το άλμπουμ αυτό, και αυτό είναι οι ακουστικές κιθάρες. Κάθε ακουστική σύνθεση είναι απίστευτα γραμμένη και σε συνδυασμό με το σόλο της ηλεκτρικής κιθάρας του Damon Alcock, στο ένα τραγούδι, και τα φωνητικά του Greg Trull στο άλλο, δίνουν στο δίσκο ένα κλίμα παλιού rock ήχου. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να αναφερθώ στις μπαλάντες του δίσκου, που είναι το προαναφερθέν τραγούδι, “Welcome To Oblivion", και το “Warning Signs. Το “Warning Signs” είναι μια από τις εκπλήξεις του δίσκου όπως, είπα στην εισαγωγή τις κριτικής. Είναι ένα αργό τραγούδι, ήρεμου κλίματος και ατμοσφαιρικό, με το μοτίβο της μελωδίας των drums να ακουμπάει προς το blues σε πολλά σημεία του τραγουδιού και με τις ‘ghost’ νότες το κάνουν ακόμα πιο groovy. Ένα πολύ, πολύ καλό τραγούδι.
Τα φωνητικά του Greg Trull όταν πρωτάκουστά το δίσκο ήταν το μόνο πράγμα που δεν κόλλαγε στο αυτί μου. Αλλά μετά από επαναλαμβανόμενες ακροάσεις, είναι κάτι που συνηθίζεται, καθώς ναι μεν η χροιά του πάει προς το punk, αλλά για κάποιο λόγο είναι ότι πρέπει για τον δίσκο αυτό. Ένας δίσκος που έχει την ταμπέλα του progressive thrash metal με punk φωνητικά. Τέλος, ο ήχος των εγχόρδων με distortion στις ρυθμικές μελωδίες είναι απρόσεκτος και αυτό δεν είναι κάτι που το περιμένεις από μια τέτοια μπάντα, ενώ από την άλλη, τα σόλο του δίσκου ήταν άψογα. Με όλα αυτά, που ανέφερα παραπάνω, να χαρακτηρίζουν το συγκρότημα, πιστεύω πως αυτός είναι ο λόγος που μετά από 5 δίσκους η φήμη τους δεν είναι μεγάλη…
Βαθμολογία: 59/100
Για το Rock Overdose
Αντώνης Σαρμάς