Συντάκτης: Άγγελος Χατζηγιάννης
Μια -όχι και τόσο εντυπωσιακή- επιστροφή για τους Σουηδούς, που πετούν κάτω από το radar.
Μου φαίνεται πραγματικά απίστευτο το γεγονός ότι εν έτει 2024 έχω μπροστά μου νέο υλικό από τους Dream Evil. Για πολλά χρόνια ένα προσωπικό μου guilty pleasure, το πνευματικό παιδί του εξέχοντα παραγωγού Fredrik Norstrom -ενός ανθρώπου που έθεσε τις βάσεις σε αυτό που εμείς σήμερα αποκαλούμε swedish melodeath scene, μέσα από τις συνεργασίες του με ονόματα όπως οι In Flames, οι Arch Enemy και οι Opeth- καθώς και ένας σημαντικός σταθμός στην πρώιμη πορεία του δικού μας guitar hero Gus G, επιστρέφει μετά από επτά χρόνια με νέο δίσκο, με τον προβοκατόρικο τίτλο του “Metal Gods” να κεντρίζει το ενδιαφέρον μας.
Εκ πρώτης όψεως δεν παρατηρείται μεγάλη διαφοροποίηση από τη «γνωστή πεπατημένη»: σκληρό, ενεργητικό και χωρίς ενοχές heavy metal, με cheesy στίχους και πιασάρικες μελωδίες. Ας μη γελιόμαστε όμως, η εποχή του "Book Of Heavy Metal" έχει παρέλθει εδώ και καιρό, ο Gus G έχει αποχωρήσει προ πολλού, και ο Nordstrom τα τελευταία χρόνια έχει επικεντρωθεί κυρίως στη δραστηριότητά του ως παραγωγός, με αποτέλεσμα το συγκρότημα εδώ και 10-15 χρόνια να βρίσκεται σε δεύτερη μοίρα, με μόλις δύο άλμπουμ στο διάστημα αυτό -το “Metal Gods” είναι το τρίτο-.
Σε γενικές γραμμές, δεν κατάφερε να με εντυπωσιάσει, παρόλο που η μουσική μέσα σε αυτό είναι απόλυτα συμπαθής για μια casual προσέγγιση, και τραγούδια όπως το "Chosen Force" και το "Insane" έχουν το κάτι παραπάνω, που με έκαναν να τα ξεχωρίσω λίγο περισσότερο από το πλήθος. Η παραγωγή είναι προφανώς αψεγάδιαστη -στο κάτω κάτω, μιλάμε για τον πιο διακεκριμένο παραγωγό στη Σουηδία-, με κάθε όργανο να έχει τη δική του υπόσταση και να ξεχωρίζει με ευκολία από τα υπόλοιπα.
Από την άλλη ωστόσο, τα φωνητικά του Niklas Isfeldt (Hammerfall) δεν σοκάρουν, τουναντίον σε ορισμένα σημεία μοιάζουν πολύ forced και πιεσμένα. Ένα -ακόμα- "δάνειο" από τους Firewind στο βασικό riff του "Lightning Strikes" και οι -σε πολλά σημεία- αντιγραφές των Judas Priest στα "Fight In The Night" και "Born In Hell" ίσως να απογοητεύσουν ορισμένους σκληροπυρηνικούς φίλους της metal που περιμένουν κάτι καινοτόμο, αλλά όπως προανέφερα η υπόσταση των Dream Evil είναι καθαρά επικουρική στο αστείρευτο καλλιτεχνικό δαιμόνιο του Fredrik Norstrom, που πραγματικά δε νομίζω πως έχει διαφορά για τον ίδιο αν το “Metal Gods” δεν ανακαλύπτει τη φωτιά.
Συνοψίζοντας, δεν μπορώ να είμαι -πολύ- αυστηρός απέναντι στο “Metal Gods”. Αξιολογώντας το ως μια νέα κυκλοφορία από μια “παλιοσειρά” του χώρου, το έβδομο πόνημα των Dream Evil μου αφήνει μια πικρή γεύση, καθώς δεν κουνάει τη βελόνα αρκετά για να μνημονεύεται σε λίγα χρόνια. Αξιολογώντας το ωστόσο ως αυτό που είναι, δηλαδή ως το side-hustle ενός πετυχημένου μουσικού συντελεστή, ο οποίος απλά συνέπτυξε ορισμένες ιδέες σε έναν δίσκο απλά επειδή μπορούσε, χωρίς ιδιαίτερη διάθεση για πολλά πολλά, ο δίσκος σκοράρει πάνω από τη βάση. Συνιστάται για μια επιφανειακή ακρόαση σε ένα απόγευμα, που θέλεις απλά κάτι να παίζει στο background όσο εσύ ασχολείσαι με κάτι άλλο, και είναι απόλυτα σεβαστό.
Βαθμολογία: 64/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Χατζηγιάννης
