Συντάκτης: Βαγγέλης Γιαννακόπουλος
Στις 22 Οκτωβρίου οι Dream Theater θα κυκλοφορήσουν το "A View From The Top Of The World", το οποίο αποτελεί και τον 15ο ολοκληρωμένο δίσκο του συγκροτήματος.
Η ιστορία του συγκροτήματος είναι πολύ μεγάλη και συνυφασμένη με τον όρο progressive metal. Εκτός του γεγονότος ότι ήταν από τους πρωτοπόρους του είδους, με τη συνέπειά τους και τους ατελείωτους μουσικούς ορίζοντες που έχουν είτε σαν συγκρότημα είτε σαν μονάδες, το όνομα Dream Theater είναι συνώνυμο του progressive metal και είναι ίσως το πρώτο συγκρότημα που σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς τον όρο.
Η ιστορία τους ξεκίνησε το 1985 όταν ο John Petrucci (κιθάρα), John Myung (μπάσο) & Mike Portnoy (drums), δημιούργησαν το συγκρότημα Majesty. Αλλάζοντας το όνομα σε Dream Theater, κυκλοφόρησαν τον δίσκο “When Dream and Day Unite”, ο οποίος ήταν και ο μοναδικός χωρίς τον James LaΒrie στα φωνητικά, που μπήκε στο συγκρότημα για να ηχογραφήσουν το δεύτερο και εξωπραγματικό “Images Αnd Words”. Δίσκο που αν και δεν είναι ο αγαπημένος μου, δε γίνεται να μην τον έχει κάποιος στην δισκοθήκη του. Η συνέχεια έχει μεγαλειώδεις στιγμές για το συγκρότημα. "Awake", "A Change Of Seasons", "Metropolis Pt. 2: Scenes From A Memory" έσπρωχναν τη μουσική δημιουργικότητα σε απίστευτα όρια, χαρίζοντας δίσκους διαμάντια.
Φτάνοντας στο σήμερα και μετά από αρκετούς μέτριους δίσκους οι Dream Theater με το "A View From The Top Of The World" φωνάζουν ότι είναι ακόμα εδώ και μπορούν ακόμα να γράφουν progressive metal του σήμερα, ποιοτικό και ενδιαφέρον, που το ακούς ξανά και ξανά. Το "A View From The Top Of The World" δεν είναι ένα καινούργιο Scenes From A Memory, δε θα γίνει ένας κλασσικός δίσκος των Dream Theater, αλλά ακριβώς για αυτόν τον λόγο εκτιμώ αφάνταστα τους Dream Theater. Δεν εφησύχασαν ποτέ στις δάφνες του παρελθόντος και σε κανένα promotion δε βαυκαλίζονται ότι γυρνούν στις ρίζες τους.
Είναι γνωστό ότι όλα τα μέλη των Dream Theater είναι βιρτουόζοι στα όργανά τους. Στο "A View From The Top Of The World" έχουν κατεβάσει πάρα πολύ τον εγωισμό και τη φλυαρία, που έχουν οι βιρτουόζοι και είχαμε δει αρκετά στα προηγούμενα album. Oι συνθέσεις, ειδικά στην κιθάρα, είναι πιο minimal από ό,τι μας είχαν συνηθίσει στα τελευταία album. Όλο το ταλέντο και η τεχνική κατάρτιση των μελών φαίνεται στο πως συνεργάζονται μεταξύ τους και όχι στα solo που κάνει ο καθένας.
Εδώ έγινε ξεκάθαρο κάτι που είχα διαβάσει σε μία συνέντευξη του Petrucci. Οι Dream Theater όλα τα χρόνια που είναι συγκρότημα, γράφουν δίσκους με τον ίδιο τρόπο. Φέρνει κάποιος μια ιδέα και μετά όλοι μαζί στο studio χτίζουν πάνω σε αυτή. Στη συνέχεια της συνέντευξης ο Petrucci είχε πει ότι το τελικό αποτέλεσμα κάποιων δίσκων μετά από καιρό μπορεί να μην τους άρεσε, αλλά είναι χαρούμενοι που το αποτέλεσμα είναι πάντα συλλογικό. Αυτή η συλλογικότητα στη δημιουργία είναι εμφανέστατη στο "A View From The Top Of The World" και είναι αναρίθμητα τα σημεία του δίσκου που αναφώνησα “Μα είναι δυνατόν… πως βγήκε αυτό…;”.
Αυτό που μου έλειψε αρκετά από τον δίσκο είναι η εκφραστικότητα του James LaBrie. Δε μπορεί να διαφωνήσει κανείς ότι η φωνή του έχει φοβερή έκταση, αλλά πάντα θαύμαζα σε εκείνον ότι λέγοντας κάποιους στίχους ακόμα και χαμηλόφωνα, μπορούσε να παγώσει τον ακροατή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ό σπαρακτικός τρόπος που διερωτάται “Do you really think I need you?” στο "Space Dye Vest" του δίσκου "Awake". Στο "A View From The Top Of The World" ο James LaBrie είναι ένας εξαιρετικός τραγουδιστής, αλλά μέχρι εκεί. Του λείπει το συναίσθημα και αυτή φλόγα που μπορεί να καθηλώσει τον ακροατή.
Ένα άλλο σημείο που μου έκανε εντύπωση είναι ότι ενώ ο Mike Mangini (drums) είναι πλέον περισσότερο από δέκα χρόνια στο συγκρότημα και είναι πασιφανές ότι μιλάμε για ένα σπουδαίο drummer, δεν έχει καταφέρει να βάλει τον χαρακτήρα του και υπήρχαν σημεία, που νόμιζα ότι άκουγα τον Portnoy από την εποχή του "Images Αnd Words".
Το "A View From The Top Of The World" δεν είναι μια επιστροφή στις παλιές ένδοξες στιγμές, είναι κάτι καλύτερο. Είναι ένα πανέμορφο καινούργιο δημιούργημα που δεν κοιτάει πίσω και έχει τα πολύ ψηλά standards που μας έχουν συνηθίσει οι Dream Theater.
Βαθμολογία: 80/100
Για το Rock Overdose,
Βαγγέλης Γιαννακόπουλος
Comments
