“Fill your heart with gasoline, inject your soul with adrenaline”
Παράξενο τρένο αυτοί εδώ οι Σουηδοί. Τη μία μέρα ασφυκτιούν σε σύννεφα αλήτικης λακ και hard rock δερματίνης και την άλλη μας σκάσανε πριν κάτι χρόνια ένα “Renatus”, τίγκα στην πριονοκορδέλα, με κλισαρισμένο μεν αλλά υπερ-ενεργειακό, τεχνικό power metal. Σαν να ανακάλυψες μία μέρα το σούσι και να προσπαθείς να φας όσο πιο πολύ μπορείς. Δεν είναι όμως όλα τα στομάχια ίδια, έτσι δεν είναι; Τους έκατσε βαρύ το πρώτο πιάτο, γιατί πήγανε να τα χωρέσουν όλα σε αυτό.
Διακύβευμα κρίσιμο και καθοριστικό. Πως θα ξεφύγουν από το μονοπάτι της κλισέ υπερβολής; Πως συνδυάζεις το μελωδικό hard rock μεγαλείο με την power metal ενέργεια, χωρίς να φανείς καιροσκόπος και οπορτουνιστής;
Ε λοιπόν, το έχουνε τα παλικάρια. Το νέο τους πόνημα, “Titanic Mass”, έρχεται να μπολιάσει όλα τα στοιχεία τους, στον κορμό ενός δέντρου που για πρώτη φορά στην πορεία τους, απέκτησε ρίζες βαθιές. Μία πρώτη απάντηση δίνει το σινγκλ “Human Paradox”, ξεκάθαρο δείγμα ενεργειακής έκρηξης και συνθετικής ευφυΐας. Τούμπανο ήχος, χείμαρρος, και μελωδιάρα στο ρεφρέν, από τα κιτάπια του σύγχρονου μελωδικού ήχου.
Να τα κάνουμε λιανά; Είναι έξυπνοι, και συνδυάζουν πράγματα που οι λάτρεις του ευρύτερου μελωδικού ήχου, τα έχουν στα εικονοστάσια (ξεπερασμένα ή μη). Κάποιος κακεντρεχής θα μπορούσε να πει πως είναι ένα ευγενές μέταλλο μίξης Nocturnal Rites (που τους θυμήθηκες) και Eclipse. Εγώ θα έλεγα, πως θα ακούσεις δίκαση, πλήκτρα, ψευτομπλαστμπιτιές, σολίδια μα πάνω απ’ όλα μελωδίες πιασάρικες και όχι ρηχές, hooks που σου ματώνουν το δέρμα και κάνουν κατακόρυφες χαρακιές. Ρισκάρουν και αυτή τη φορά τους πιάνει. Περάσματα από Arrayan Path (“Roar Of The Underdog”), σε As I Lay Dying (“Untamer Of Your Soul”, εκεί λίγο πριν σου σκάσει άλλη μία ρεφρενάρα, θα νομίσεις ότι ακούς το “Defender”) και από εκεί σε ρεφρέν σταδίου (στα πιο πολλά τραγούδια, μεταξύ αυτών και το αναβλύζον Skid Row δέρματα, “Break Into The Wild”). Δεν φοβούνται να κοιτάξουν κατάματα τον πιο τσίζι εαυτό τους, και να σε κάνουν να υψώσεις τα χέρια στον ουρανό (ή στο χώμα), στο “I Want To Live Forever”. Ντάμν, είναι καλοί ακόμη και στις αδύναμες στιγμές τους (“Keys To Paradise”).
Μα θα μου πεις, τι μουρλός αχταρμάς είναι όλος αυτός. Και όμως, όλα αυτά βρίσκονται σε μία πολύ πιο ισορροπημένη έκδοση από το κουραστικό κάποιες στιγμές «τα πάντα όλα» του “Renatus”. Όλα αυτά μικρές ψηφίδες μίας εικόνας και όχι μεγάλα και ατσούμπαλα πλακάκια.
Και στο τέλος σου πετάνε και μία «μπαλάντα» (“The Smoking Gun”), που οι HEAT θα πέφτανε στη φωτιά και οι Eclipse στην παλίρροια για να γράψουν.
Να το κάνουμε ακόμη πιο λιανά; Πρωτότυπο δεν είναι όμως είναι ένα από τα πιο διασκεδαστικά, ρεντμπουλιακά (αυτά που σου βγάζουν φτερά) ακούσματα που θα έχεις φέτος. Ενέργεια, δύναμη, μελωδία, έμπνευση και φρεσκάδα σε ένα κρύο κοκτέιλ που κατεβαίνει «αμάσητο» και σε κάνει να διψάς και άλλο. Δεν λέω ότι ανακαλύπτουν τον τροχό (ούτε καν τον… γρύλλο), όμως στ’ αλήθεια τώρα, μεταξύ μας, πόσο καιρό έχεις να ακούσεις έναν απόλυτα διασκεδαστικό power – μελωδικό δίσκο, χωρίς να ξενερώσεις τα μάλα από την αδιαφορία στο δευτερο-τρίτο τραγούδι; Με άλλα λόγια, απενοχοποιούν το παρελθόν τους, κοιτούν στα μάτια το παρόν και αγκαλιάζουν το μέλλον τους (σαν σποτάκι κόμματος ακούστηκε αυτό).
Υ.Γ. Δεν συστήνεται κατά τη διάρκεια οδήγησης παντός είδους οχήματος (μπορεί να έχει αποτέλεσμα μία ακατανόητη αύξηση ταχύτητας) και πρέπει να χρησιμοποιείται με προσοχή από όποιους «γυμνάζονται» μετά μουσικής (κύριε Μπάκουλα το νου σας, όχι εσείς κύριε Ντοκόπουλε, μην ανησυχείτε).
Βαθμολογία: 84/100
Για το Rock Overdose,
Άκης Παππάς
Comments
