Ημερομηνία δημοσίευσης: 6 Νοεμβρίου 2017
Ίσως έχω αρχίσει να πρήζω μπάλες για την αναγκαιότητα της απλότητας και της κατάθεσης ψυχής στη μουσική, και κατά συνέπεια της ομορφιάς που πηγάζει από αυτήν όταν ο συνδυασμός είναι αρμονικός, και θα συνεχίσω να τονίζω πως όταν οι ιδέες είναι σωστές και δένουν αρμονικά μεταξύ τους, δεν πα' να 'χεις τους καλύτερους βιρτουόζους παίκτες στον κόσμο, όταν είσαι κενός από συναίσθημα και ψυχή δεν έχει νόημα όσο τεχνικός και βιρτουόζος κι αν είσαι. Αυτό μου μετέδωσαν τα αδέρφια Svensson, οι οποίοι δημιούργησαν τους Eastern High μετά τη διάλυση των Wasted Shells. Κι αν στο παλιό τους σχήμα οι Σουηδοί επιδίδονταν σε μελωδικό death/thrash, εδώ τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά.
Αυτό γιατί σε αυτό το σχήμα παρατηρούμε ένα πιο απλοϊκό μεν, αλλά ουσιαστικό, ψυχωμένο και to the point progressive, το οποίο όμως παράλληλα δανειζεται στοιχεία από το djent, όπως τις χαμηλοκουρδισμένες κιθάρες, εναλλαγές μελωδικών καθαρών και brutal φωνητικών, καθώς και λίγη από την επιθετικότητά του. Σε πολλά σημεία επίσης βρίσκουμε και κοφτά groove-άτα riffs. Στη ψυχή όμως, πρόκειται για εκείνη τη σχολή των progressive σχημάτων που μιλάνε στην καρδιά μέσω της απλότητας και των συναισθημάτων που αυτή κρύβει. Και ειδικά από τη στιγμή που οι συναισθηματικές εναλλαγές κουμπώνουν άψογα μεταξύ τους, το αποτέλεσμα βγαίνει υπέροχο, κι ας μη διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας.
Εκεί όπου τα δυναμικά ρυθμικά μέρη ανακατεύονται με υπέροχες μελωδίες, εκεί όπου η δημιουργία ατμόσφαιρας είναι ο αυτοσκοπός κόντρα σε όσους προτιμούν τον άψυχο μουσικό αυνανισμό, εκεί όπου τα πιο σκληρά και επιθετικά μέρη συνοδεύονται με πιο καθαρές κιθάρες και ήρεμες στιγμές, εκεί έχουμε αυτό το άλμπουμ που μπορεί να πάρει κάθε είδους πιθανή εναλλαγή, και σε συνδυασμό με την κατάθεση ψυχής, τα υπέροχα riffs και την ατμόσφαιρα που ποικίλει ανάλογα με τις απαιτήσεις του κομματιού, έχουμε ένα άλμπουμ πολυποίκιλο σε συναισθήματα και εναλλαγές, αλλά ταυτόχρονα απλό, προσιτό και γήινο. Και από τη στιγμή που είναι άψογα στημένο και δουλεμένο σε όλες τις πτυχές του, το καθιστά υπέροχο.
Από τη στιγμή μάλιστα που πρόκειται για ντεμπούτο, έστω κι αν τα μέλη του έχουν μια προϋπηρεσία, έχουμε μια δουλειά που στέκεται αυτόφωτα μόνη της και δίνει ακόμα ένα νόημα στην έκφραση 'less is more', ένα γνωμικό που αρκετοί τείνουν να ξεχάσουν τελείως και έχουν αφαιρέσει τη ψυχή και την καρδιά τους από τα δημιουργήματά τους. Επίσης, με εξιτάρει αυτή η μίξη του παραδοσιακού και πιο απλοϊκού progressive με τα στοιχεία του πιο σύγχρονου djent, κάτι που λίγοι έχουν τολμήσει να πράξουν, χωρίς μάλιστα να είναι κάτι δύσκολο ή ακατόρθωτο. Ούτε καν τεχνικό. Ψυχή μόνο θέλει και τα υπόλοιπα έρχονται μόνα τους.
Βαθμολογία: 77/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
