ELDRITCH – “Cracksleep”

Ημερομηνία δημοσίευσης: 2 Απριλίου 2018

 

Ενδέκατο άλμπουμ για το αγαπημένο μου συγκρότημα από την αγαπημένη μου χώρα, τη γειτονική μας Ιταλία. Οι Eldritch από το Livorno ήταν πάντα μία ιδιαίτερη περίπτωση, μία μπάντα που ήταν πάντα συνεπής δισκογραφικά σε τακτά χρονικά διαστήματα, ειδικά στα πρώτα χρόνια της ύπαρξης τους, αλλά ακόμα και στη συνέχεια που κάνανε περί τα τρία χρόνια ανάμεσα στις κυκλοφορίες τους, φρόντιζαν να κρατάνε την ποιότητα τους πολύ ψηλά και να θεωρούνται από τους πλέον αδικημένους ειδικά στο progressive metal που υπηρετούν, καθώς είναι κοινό μυστικό ότι είχαν όλα τα φόντα να συμπεριλαμβάνονται στους μεγάλους του είδους. Ίσως και να αποδείχθηκαν και ιδανικοί αυτόχειρες με τη σειρά τους, καθώς για κάποιο λόγο δε μπόρεσαν να εξαργυρώσουν την επιτυχία του συγκλονιστικού τρίτου δίσκου τους ''El Niño'' περίπου 20 χρόνια, ένα από τα 10 καλύτερα άλμπουμ του προοδευτικού ήχου εκεί έξω χωρίς καν 2η σκέψη. Η πορεία έφερε τον ήχο τους σε πολύ βαρύτερα μονοπάτια και η συνθετική τους εξέλιξη μπόλιασε στοιχεία από power, ακόμα και thrash, με κύριο χαρακτηριστικό τις αιχμηρές κιθάρες του Eugene Simone, ο οποίος είναι ένας υποτιμημένος παιχταράς που θα έπρεπε να αναγνωρίζεται πολύ περισσότερο, ειδικά στα σολαρίσματα είχε φαντασία που ελάχιστοι διέθεταν.

 

 

Το ''Cracksleep'' κατ'εμέ είναι η καλύτερη τους δουλειά τα τελευταία 11 χρόνια, όταν και κατά τεκμήριο τελειώνει το σπουδαίο σερί των φοβερών τους δίσκων στο ''Blackenday''. Όχι ότι τα τρία επόμενα άλμπουμ (''Gaia's Legacy'' το 2011, ''Tasting The Tears'' το 2014 και ''Underlying Issues'' το 2015) δεν ήταν επίσης ποιοτικά, αλλά κάτι φαινόταν να λείπει στο σύνολο και να φτάνουν στη βρύση χωρίς να πίνουν νερό. Στο ''Cracksleep'', το οποίο είναι ένα concept άλμπουμ με κύριο θέμα την αϋπνία και τις όποιες παρενέργειες τις, οι Ιταλοί δημιουργούν ένα δίσκο γεμάτο κομμάτια με απόλυτο λόγο ύπαρξης και με μία συγκεκριμένη τσιτιά η οποία ίσως και να λειτουργεί αρκετά υπέρ τους. Τι εννοώ; Μετά την ομότιτλη εισαγωγή, ο δίσκος ακολουθεί το μοτίβο σκληρό-μαλακό κομμάτι μέχρι το τέλος. Έτσι τα ζυγά κομμάτια (2, 4, 6, 8, 10) είναι τα σκληρά του δίσκου και τα μονά (3, 5, 7, 9, 11) είναι τα πιο μαλακά, χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και τα ανάλογα ξεσπάσματα μέσα σ' αυτά. Ξεκάθαρος δίσκος συνόλου το ''Cracksleep'', με το πρακτικά εναρκτήριο κομμάτι ''Reset'' να σε βάζει στο κλίμα του δίσκου και να βιώνεις για άλλη μία φορά (ή για παρθενική αν δεν τους έχει ακούσει ποτέ) την ικανότητα τους να γράφουν κομμάτια με άπειρη τεχνική, βαρύτητα και γενικά αρχή, μέση και τέλος καθ’ όλη τη διάρκεια τους.

 

 

Το ''Reset'' είναι φοβερό κομμάτι για αρχή, το οποίο ακολουθείται ίσως από το καλύτερο από τα ''μαλακά'' κομμάτια, το ''Deep Frost'', με τη μελαγχολική χροιά της φωνής του Terrence Holler να κάνει τη διαφορά. Γενικώς ο τύπος είναι από τους καλύτερους και εκφραστικότερους τραγουδιστές που μπορείτε να ακούσετε, πάντα είχε ποιότητα φωνής υπεράνω του μέσου όρου, αλλά τα τελευταία χρόνια ειδικά η χροιά του έχει ένα τρόπο να ελίσσεται ακόμα περισσότερο. Ειδικά ο τρόπος με τον οποίο σου περνάει την απόγνωση του κεντρικού ήρωα της ιστορίας που κραυγάζει με αγωνία ''All i want is just to fall asleep...'' στο ''Aberration Of Nature'', είναι μοναδικός. Νιώθεις το πόσο υποφέρει από την αϋπνία ο πρωταγωνιστής και συμμερίζεσαι το δράμα που περνάει. Από την άλλη, στο πρώτο βίντεο που γυρίστηκε για το δίσκο, ''As The Night Crawls In'', το οποίο αλλάζει ρυθμούς και διαθέσεις με μαγικό τρόπο, η φωνή του έχει ένα ιδιαίτερο χρώμα που σου προκαλεί κάτι το υποτονικό και συνάμα σε κρατάει σε εγρήγορση για το τι ακολουθεί. Παράξενη ομολογουμένως η επιλογή των Eldritch να το διαλέξουν ως το πρώτο δείγμα που αντιπροσωπεύει το δίσκο, αλλά αν σε κερδίσει στην 1η ακρόαση, τότε είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα σου αρέσει όλο το άλμπουμ, το οποίο κυλάει σχετικά εύκολα στα σχεδόν 54' που διαρκεί.

 

 

Μετά το προαναφερθέν, ακολουθεί το κατ' εμέ καλύτερο κομμάτι στο άλμπουμ, το πανέμορφο ''Voices Calling'' το οποίο ξεκινάει με ένα στριφογυριστό εκπληκτικό ριφφ που σηκώνει τις χορδές και σίγουρα αποτελεί το κολλητικό σημείο του δίσκου, θεωρώ πολύ δύσκολο να το ακούσει κάποιος και να μην το ξεχωρίσει με την πρώτη ακρόαση. Ίσως το κρυμμένο διαμαντάκι από τα θεωρητικά ''μαλακά'' κομμάτια να είναι το αμέσως επόμενο, ''Staring At The Ceiling'', με τον πρωταγωνιστή εκ νέου σε κατάσταση αγωνίας να φωνάζει ''there we go, I can sleep no more...'' και να υπάρχει ένα φοβερό βαρύτατο ριφφ που κατεβαίνει αδιάκοπα μέχρι να μπει η υπέροχη πρωτοκλασάτη σολάρα του Simone και να το κάνει από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου. Γενικώς δε νομίζω να μπορεί να παραπονεθεί κανείς για ποικιλομορφία υλικού στο δίσκο, σκληρά κομμάτια, μαλακά κομμάτια, ριφφάρες, μελωδίες όμορφες και όχι αχρείαστες, δυνατά τύμπανα, τεχνικά όπου πρέπει και με όμορφα γεμίσματα και φυσικά φεστιβάλ ηλεκτρικής κιθάρας και σωστής χρήσης αυτής σε κάθε δυνατή περίπτωση και έκφραση. Κι έτσι σιγά-σιγά φτάνουμε στο τέλος με άλλη μία κομματάρα, το ''Night Feelings'' που είναι και η τελευταία δυνατή δόση του δίσκου και προετοιμάζει το έδαφος για το συναισθηματικό κλείσιμο που ακολουθεί!

 

 

Ένα τέλος που έρχεται με το ''Hidden Friend'', ένα υποτονικό και συναισθηματικά βαρύ κομμάτι που κλείνει το δίσκο με μία δόση πικρίας για το τι μπορεί να συνέβη στον πρωταγωνιστή και το πρόβλημα που αντιμετωπίζει. Γενικά πιστεύω ότι είναι ένα άλμπουμ το οποίο επαναπροσδιορίζει λίγο την ταυτότητα των Eldritch, καθώς συνδυάζει όμορφα τις πρώιμες δουλειές τους (για τα τρία πρώτα κλασσικά άλμπουμ μιλάμε) με τις πιο σύγχρονες επιρροές τους, πράγμα που πήγε να γίνει και στο ''Gaia's Legacy'' προ 7ετίας, αλλά πιστεύω ότι αυτή τη φορά το κάνανε καλύτερα και πιο στοχευμένα. Κι ενώ θεωρώ ότι αφορούν πλέον μία πολύ συγκεκριμένη μερίδα οπαδών και ειδικότερα αυτούς που τους πρόλαβαν στις χρυσές τους εποχές, από την άλλη θα ήταν πραγματικά κρίμα να μην τσεκαριστεί αυτό το άλμπουμ τουλάχιστον σαν μία πρώτη γνωριμία από νεώτερης ηλικίας εκκολαπτόμενους progsters. Οι Eldritch παραμένουν μπάντα με τσίπα κι αυτό είναι που μετράει περισσότερο από την μεγαλύτερη αναγνώριση που θα μπορούσαν να έχουν. Αφού είναι εκεί έξω και κρατάνε ακόμα γερά, αδιαφορώντας για τάσεις και εμπορικές κατευθύνσεις, συνεχίζουν να έχουν τον αμέριστο σεβασμό μου και την παντοτινή εκτίμηση μου. Επειδή εγώ είμαι εγώ όμως, το άλμπουμ είναι διαθέσιμο για ακροάσεις και πιστεύω ότι όποιος το ακούσει προσεκτικά, θα βρει πολλά όμορφα πράγματα μέσα του, μην προσπεράσετε, θα χάσετε!


Βαθμολογία: 80/100

 

Για το Rock Overdose,

Δημήτρης Αλόρας

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 


Comments