Ημερομηνία δημοσίευσης: 4 Απριλίου 2019
Τους Eluveitie τούς έμαθα από σπόντα. Εντελώς όμως. Γνωστοί σαν όνομα, αλλά ποτέ δεν φιλοτιμήθηκα να ψάξω τη δισκογραφία τους. Κάποιος καλός άγγελος από το εξωτερικό, μου προσγειώνει σαν δέμα από το πουθενά (κυριολεκτώ, ακόμα δεν ξέρω ποιός και γιατί μου το απέστειλε) το “Everything Remains (As It Never Was)”. Πόσο τυχερός ήμουν; Αυτό το αριστούργημα του folk rock, viking/ death metal ήρθε και με βρήκε κάπου στο 2010-11 αν δεν κάνω λάθος. Έκτοτε, έχω σαν εικόνισμα αυτό και το “Helvetios”, κι ας είναι πιο ευθύ heavy metal με folk rock. Το “Origins”, αν και πιο folk metal συγκριτικά με τα άλλα, με άφησε και λίγο αδιάφορο. Το δε “Evocation II (Pantheon)” ακόμα να το ακούσω.
Φτάνοντας στο σήμερα, πολλά έχουν αλλάξει για τους Ελβετούς. Η μαζική αποχώρηση των Anna Murphy (βασικότατο μέλος, hurdy gurdy, φλάουτο, φωνητικά), Merlin Sutter (ντραμς) και Ivo Henzi (ρυθμική κιθάρα) έφερε, όπως είναι λογικό, ανακατατάξεις. Ο Chrigel Glanzmann έπρεπε να κινηθεί αστραπιαία και να βρει τους κατάλληλους να τον πλαισιώσουν. Ξετρύπωσε την Fabienne Erni (φωνητικά, άρπα, μαντολίνο) και πέτυχε λίρα εκατό. Η φωνή της μοιάζει με εκείνη της προκατόχου της, είναι μελωδική, γλυκιά, ζεστή, ευχάριστη και αποτελεί το ιδανικότερο «ταίρι» αυτής του Chrigel που παραμένει brutal και αναλλοίωτη όπως την μάθαμε.
Στις 5 του μήνα λοιπόν κυκλοφορεί κι επίσημα το “Ategnatos”. Ακούγοντας το δίσκο, γίνεται με την πρώτη αντιληπτό ότι η βάση της παραδοσιακής κέλτικης λαϊκής μουσικής είναι παρούσα και συνδυάζεται ξανά με το μελωδικό death metal, επηρεασμένο από τον κλασικό ήχο του Γκέτεμποργκ. Αρνητικό του δίσκου είναι τα 16 κομμάτια του. Όσοι έχουν διαβάσει κείμενά μου, γνωρίζουν ότι προτιμώ τους δίσκους με 10 (το πολύ) κομμάτια. Μεγάλος αριθμός το 16 λοιπόν, αν και πάντα έτσι έκαναν οι Eluveitie, ευτυχώς όμως τα “Ancus”, “The Silvern Glow” και “Trinoxtion” λειτουργούν σαν εισαγωγές των “Deathwalker”, “Ambiramus” και “Threefold Death” αντίστοιχα.
Το πρώτο είναι μία αρκετά καλή και δυναμική σύνθεση, με ρεφρέν που σου μένει στο μυαλό (ντουέτο Glanzmann και Fabienne) και υπέροχο δέσιμο του hurdy gurdy με τις κιθάρες των Jonas Wolf και Rafael Salzmann. Το δεύτερο είναι ένα κλασικό Eluveitie κομμάτι, με όλα εκείνα που αγάπησε κάποιος στους Ελβετούς (μπόλικο groove, με την Erni σε πρωταγωνιστικό ρόλο), ενώ το τρίτο είναι ένα extreme metal κομμάτι, με συνεχές riffing, blastbeats, τον Chrigel σε πρώτο ρόλο, αλλά μέτριο σαν σύνθεση. Το εναρκτήριο κι ομώνυμο είναι επίσης δυνατό, με παραδοσιακούς ήχους, μελωδίες και death metal βάση. Θα σταθώ όμως σε δύο κομμάτια περισσότερο: το “Black Water Dawn” και το “The Raven Hill”.
To τελευταίο είναι έπος, μεγαλειώδες, θυμίζει εποχές “Quoth The Raven” με το ταυτόχρονο τραγούδι των Fabienne και Glanzmann. Αγαπημένο και καλύτερο του δίσκου, μπαίνει στην ίδια κατηγορία με συνθέσεις τύπου “A Rose For Epona” και “Alesia”, δηλαδή τις τελευταίες πολύ σπουδαίες συνθέσεις της μπάντας. Το δε “Black Water Dawn”, είναι άκρως συναυλιακό, γρήγορο (κυρίως από τη μέση του και μετά), με το συνδυασμό φλογέρας και κιθάρας (ρυθμικής και μη) να το απογειώνει και την Erni να δίνει τα ρέστα της. Άξια αναφοράς και η εμβόλιμη συμμετοχή του Randy Blythe των Lamb Of God στο “Worship”, ενώ ενδιαφέρουσα σύνθεση είναι και το “The Slumber”.
H “Αναγέννηση” λοιπόν των Eluveitie (αυτό σημαίνει “Ategnatos” στα κέλτικα) επιτυγχάνεται μέσω παγανιστικών μύθων, μελωδικού death και folk metal, όπως ξέρουν να κάνουν. Έχει μέτριες και αδιάφορες στιγμές, αλλά είναι μια καλή πρώτη δουλειά για το νέο line up των Ελβετών. Μακάρι να υπάρξει ανάλογη συνέχεια, ενώ και η ζωντανή μεταφορά των νέων συνθέσεων επί σκηνής είναι ένα στοίχημα για το όραμα του αρχηγού Chrigel Glanzmann.
Βαθμολογία: 71/100
Για το Rockoverdose.gr
Μιχάλης Τσολάκος
Comments
