Ημερομηνία δημοσίευσης: 16 Αυγούστου 2017
Οι Ελβετοί Eluveitie κυκλοφορούν νέο δίσκο, ονόματι "Evocation II-Pantheon", σε ένδειξη φανερής συνέχειας( και συγγένειας) με το τελευταίο τους πόνημα. Δεδομένης της στροφής, στην οποία προέβη η μπάντα τα τελευταία χρόνια, οι παραδοσιακοί φίλοι του λεγόμενου folk/pagan metal διχάστηκαν μπροστά στο πρόσωπο μιας πιο ήπιας μουσικής έκφρασης και υποχώρησης των σκληρών ενορχηστρώσεων. Όντας τεράστιος φαν της παραδοσιακής μουσικής του ευρωπαϊκού βορρά και της ατμόσφαιρας την οποία γεννιέται μέσω των παραδοσιακών οργάνων, ανήκω στην κατηγορία που χαιρέτισε με ενθουσιασμό τη νέα κατεύθυνση.
Η αναμονή, λοιπόν, τελειώνει, ο δίσκος παίζει δυνατά στα ηχεία μου και οι εικόνες καταπράσινων βουνοπλαγιών και κελαρυστών πνευστών τυλίγουν κάθε πιθαμή του χώρου. Η μπάντα επιβάλλεται με τον ήχο της. Επιβάλει τις δυναμικές της με άνεση, πράγμα που ανέκαθεν έκανε με μαεστρία. Είτε με τους πάλαι ποτέ( θα έρθουμε και σ’ αυτό) περήφανους βρυχηθμούς, τις ογκώδεις ηλεκτρικές κιθάρες και το πομπώδες ατμοσφαιρικό rhythm section, που έχουν δώσει ανεπιστρεπτί(εικασία του γράφοντα) τη θέση τους στις ανεμοδαρμένες λυρικές φωνές, στο παιχνιδιάρικο βουνίσιο ακουστικό κιθαριστικό strum και το γλυκό κρουστό, που δένει μεταξύ τους λεκτικά ξόρκια και ήχους, είτε απομονώνοντας μόνο τον αέρα που αποπνέει το ηχητικό αποτέλεσμα, χωρίς την απομόνωση κανενός στοιχείου. Οι συνθέσεις διαφέρουν άρδην με ό,τι γνωρίσαμε στις πρώτες κυκλοφορίες, συνεχίζοντας την κατεύθυνση των τελευταίων χρόνων. Εδώ έχουμε ένα folk soundtrack με τις καταβολές του metal να φαίνονται μόνο στην όρεξη της μπάντας να αυξήσει τις (ακουστικές πλέον) ταχύτητες και στην ψύχη. Η ψυχή βαστάει γερά από το metal πυρήνα, αλλά φαίνεται ότι η έμπνευση βρίσκεται σε πιο πρωτόγονους ήχους, σε μια πηγή, που ορμά από τα βάθη των παγανιστικών χρόνων στην ανάγκη του σύγχρονου ανθρώπου να βιώσει όλα τα θαμμένα. από την απτή πραγματικότητα, μυστικά της μουσικής, την οποία η ίδια η μπάντα πάντρευε, κάποτε, με το σύγχρονο σκληρό ήχο.
Οι Eluveitie ανέκαθεν έδιναν ιδιαίτερη σημασία στις μελωδίες. Εδώ, με τις γυμνές από ηλεκτρικό ήχο συνθέσεις, η ικανότητά τους να γράφουν εμπνευσμένες και έξυπνα πιασάρικες μελωδίες, υπό το αυστηρό πλαίσιο πολύ συγκεκριμένης ατμόσφαιρας, είναι ξεκάθαρη. Μελωδίες, τις οποίες η μπάντα στόλισε λιτά όσον αφορά την παραγωγή και τις άφησε ελεύθερες να εξαπλωθούν στα αυτιά του εκάστοτε ακροατή. Τα φωνητικά ταιριάζουν γάντι σε κάθε σύνθεση. Ναι, η νέα τραγουδίστρια (Fabien Erni) ανταποκρίθηκε εξαιρετικά στο ρόλο της, κάθε στίχος σμιλεύεται με μια πολύ ταιριαστή χροιά και αναπαράγεται με βιωματικό πάθος. Εύγε.
Η διαδρομή του άλμπουμ ξεκινάει και τελειώνει σαν κυκλική διαδρομή σε ένα κόσμο φυσικών εικόνων και γήινης σοφίας άρρηκτα συνδεδεμένης με τα σκλαδικά ξόρκια του προχριστιανικού κόσμου. Οι μελωδικές γραμμές του «Epona» “hook-άρουν”τον ακροατή σε ένα παιχνιδιάρικο περίπατο σε ομιχλώδη πρωινά, μέσα από τις γνωστές folk κλίμακες, τα φλάουτα στο «Nantosvelta» παντρεύουν γη και ουρανό παρέα με το βιολί, το «Lvgvs» με πείθει για την πρακτική εφαρμογή της δύναμης των βάρδων, το strum του «Grannos» με το χαλαρό του κούρδισμα στρώνει ένα καταπράσινο χαλί με κιτρινισμένα φύλλα στον καλπασμό ενός αφιονισμένου dual solo με βιολί και φλάουτο( ποτέ δε θα ξεχάσω το πρώτο flute solo της μπάντας που άκουσα- συγκεκριμένα στο «A Rose for Epona» και το συναίσθημα της άξιας αντικατάστασης ενός κιθαριστικού ήχου να με στοιχειώνει), το «Aventia» ακούγεται επικίνδυνα γνωστό και εύθυμο- ένας ύμνος στα πάλαι ποτέ drinking songs και στα κελαριών ζυμωμένου ζύθου, το «Ogmios» είναι επί της ουσίας το «Inis Mona», το «Belenos» σκαλίζει το νωπό χώμα, εστιάζοντας στα απαλά βήματα της βροχής μέσα από κιθαριστικούς δαχτυλισμούς με χρώμα και άρωμα και η διαδρομή ξεκινά στο τοπίο από το οποίο ξεκίνησε.
Η αντίληψη και η αισθητική του φυσικού κόσμου και το πώς ο άνθρωπος αλληλεπίδρασε μ’ αυτόν είναι το Α και το Ω της σύλληψης τούτων των τραγουδιών. Δεν ωφελεί να υπεραναλύσουμε αριστοτελικά την απόπειρα μίμησης της φύσης από την τέχνη, αλλά ωφελεί να υπογραμμίσουμε το ότι αυτή η σκέψη μίμησης γέννησε αυτό το άλμπουμ. Ταξιδιάρικο, ατμοσφαιρικό, μεστό, αφυπνιστικό για τις αισθήσεις και βασισμένο σε εικόνες. Αν κερδίσει τον ακροατή, θα τον κερδίσει με το σπαθί αυτής ακριβώς της ατμόσφαιρας. Άλλωστε και στους παλιούς δίσκους οι Eluveitie αυτό ακριβώς έκαναν. Απλώς τα μέσα είναι στην τελευταία δημιουργική φάση τους διαφορετικά, συνεπώς το αποτέλεσμα πιθανότατα να μην προσεγγίσει το ίδιο φάσμα στις τάξεις των ακροατών.
Το «Evocation II-Pantheon» μπορεί εύλογα να θεωρηθεί ένα σημείο ψύχρανσης και απομάκρυνσης της μπάντας με ένα μέρος του κοινού της. Δεν είναι απαραίτητο να ακολουθεί κανείς ένα συγκρότημα για πάντα, κατ’ εμέ η διαφορετικότητα δεν πρέπει να καταπιέζεται. Με κραξίματα και φανφάρες τύπου «Προδοσία», «Ξεπούλημα», «Φλώροι!», έχω μάθει να μην ασχολούμαι. Μιλάω όμως για την απομάκρυνση που βασίζεται στην ηχητική προσέγγιση, στο πηδάλιο της μπάντας, στην ηχητική της πυξίδα, που για την ώρα αφήνει πίσω το metal πυρήνα. Δε σας κρύβω ότι όσο κι αν απολαμβάνω το δίσκο, μου έλειψε λίγο το πάντρεμα των δύο κόσμων. Αλλά από την άλλη μου έδωσε τόσα πολλά, που ίσως να μην άλλαζα την προσέγγιση, αυτό το πόρισμα το αφήνω στο χρόνο. Άξια παρατήρηση αποτελεί το ότι ο δίσκος βρίθει πρελουδιών και εισαγωγών, που παρουσιάζονται ως αυτόνομα τραγούδια, ενώ στην ουσία αποτελούν εισαγωγές ή ιδέες για κάτι παραπάνω. Κάποια πέτυχαν ένα συνδετικό σκοπό, άλλα θα χαθούν στο σύνολο. Στη ροή δε χαλάει το παραμικρό, αλλά η επιδιωκόμενη ουσία ίσως αναδεικνυόταν καλύτερα με κάτι πιο μαζεμένο ή με τις εν λόγω ιδέες να εξελίσσονταν σε κάτι πιο ολοκληρωμένο. Άποψή μου.
Ακροατές ίσως απομακρυνθούν, πράγμα που η ίδια η μπάντα σίγουρα γνωρίζει, από τη στιγμή της επιλογής μονομερούς κατεύθυνσης σε μουσικό σταυροδρόμι, οπαδοί ίσως ξενίσουν, κριτικοί ίσως δυσανασχετήσουν. Προσωπικά, θεωρώ ότι η έμπνευση των συνθέσεων βγήκε στη γύρα για να ανακαλύψει την κατάλληλη πηγή διοχέτευσης ιδεών και το χρυσόμαλλο δέρας των Eluveitie ήταν η απόφαση να κάνουν ένα τέτοιο δίσκο, συνεχίζοντας να ακολουθούν ένα όραμα, να αφιερώσουν τις μούσες, τις ιδέες, τις ικανότητες και τη μουσική τους άποψη σε μια δουλειά, που εκτός από δουλεμένη τεχνικά και ηχητικά, υπενθυμίζει σε ένα κόσμο, που συνήθισε να βλέπει αποκαΐδια, ότι υπάρχουν άνθρωποι ικανοί να ενσαρκώσουν τη δύναμη της φύσης μέσω της τέχνης, είτε ως δημιουργοί, είτε ως ακροατές.
Βαθμολογία: 80/100
Για το Rock Overdose,
Θοδωρής Καλουδιώτης
Comments
