Ύστερα από ένα πάρα πολύ καλό “Rejected Gods”, που έλαβε φοβερές κριτικές τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, οι Enemy of Reality επιστρέφουν με τη δεύτερη δουλειά τους, ονόματι “Arakhne”. Επειδή ο πρώτος δίσκος μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση, όταν λάβαμε την πρόσκληση να παρευρεθούμε στην προακρόαση της καινούργιας δουλειάς, αποδέχτηκα με μεγάλη χαρά. Έτσι, χθες, 18 Οκτωβρίου, κατευθύνθηκα προς το Περιστέρι και συγκεκριμένα στα Underground Music Studios, τα οποία ήταν γεμάτα με κόσμο, που περίμενε με ανυπομονησία να ακούσει το δίσκο.
Δεν θα χρειαστεί να φτάσετε μέχρι το τέλος αυτού εδώ του κειμένου, για να διαβάσετε την άποψή μου για το “Arakhne”. Θα σας πω κατευθείαν ότι πρόκειται για μια εξαιρετική δουλειά, αφού η εντύπωση που μου άφησε ο δίσκος ήταν πέρα για πέρα θετική. Όπως έχει ήδη ανακοινωθεί, η ιστορία που διηγούνται τα 11 κομμάτια του άλμπουμ, αφορά τον αρχαιοελληνικό μύθο της Αράχνης, της αλαζονείας της και την τιμωρία της από τη θεά Αθηνά. Πιο συγκεκριμένα, η μπάντα μας μιλάει για τη ζήλια της Αθηνάς, σχετικά με την τέχνη της Αράχνης, για τις Μούσες που προσπαθούν να πείσουν την Αθηνά να φερθεί σκληρά στην Αράχνη, για την αλαζονεία της Αράχνης, η οποία κατακρίνει τους θεούς, και για την προσπάθεια της Αθηνάς να την προειδοποιήσει, για το διαγωνισμό μεταξύ τους και την ήττα της Αθηνάς, για την οργή της προς την Αράχνη, αφού η τελευταία κορόιδεψε τους θεούς με το έργο της, τη φυγή της Αράχνης και την αυτοκτονία της, καθώς και για τη μεταμόρφωση της τελευταίας σε αράχνη από την Αθήνα, αλλά και για την κατάρα που την θέλει να είναι άσχημη και να υφαίνει αδιάκοπα τον ιστό της.
Μουσικά, τώρα, το πρώτο πράγμα που έχω να πω, είναι ότι αν νομίζατε ότι το “Rejected Gods” ήταν ένα πολύ καλό δείγμα Συμφωνικού Metal, ετοιμαστείτε για μια μεγάλη έκπληξη. Στο “Arakhne” οι Enemy of Reality κάνουν τεράστιο άλμα, ανεβαίνοντας μαζεμένα πολλά επίπεδα. Μιλάμε πλέον για μια συμφωνική ορχήστρα που κατέχει πρωταγωνιστικό ρόλο καθόλη τη διάρκεια του δίσκου και που χάρη σε αυτή ο δίσκος αποκτά και ένα εξαιρετικό επικό συναίσθημα. Και αυτό μας γίνεται ξεκάθαρο από το εισαγωγικό, instrumental, κομμάτι, το “Martyr”: μια εισαγωγή που καθηλώνει τον ακροατή, αποσπώντας με εύκολο τρόπο την προσοχή του, μια προσοχή που θα παραμείνει αδιάσπαστη μέχρι το τελευταίο τραγούδι. Και γενικά στο άλμπουμ τα συμφωνικά μέρη είναι εντυπωσιακά, πότε συνοδεύοντας στο πίσω μέρος τα metal όργανα, πότε βγαίνοντας μπροστά, παραμερίζοντας τα πάντα στο πέρασμά τους, ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που εξαιτίας τους η μουσική λάμβανε ένα εντυπωσιακό επικό κρεσέντο, ειδικά στα σημεία που η ιστορία το απαιτούσε.
Πέρα, όμως, από το επικό και συμφωνικό κομμάτι, έχω να πω ότι το συγκρότημα έκανε εξαιρετική δουλειά στο πως αντιστοίχησε την ιστορία με τη μουσική. Τι θέλω να πω με αυτό… Για παράδειγμα, στα σημεία όπου η Αθηνά ζηλεύει την τέχνη της Αράχνης, όπου η Αθηνά προειδοποιεί την Αράχνη για την αλαζονεία της και όπου η Αθηνά ανακαλύπτει ότι η Αράχνη έχει αυτοκτονήσει και νιώθει λύπηση για αυτήν, η μουσική διατηρείται σε πιο ήπια επίπεδα (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και πιο έντονα σημεία), με πολύ όμορφες μελωδίες, σε κάποιες στιγμές στενάχωρες, και με μελωδικά σόλο και περάσματα πιάνου. Επίσης, στο “Time Immemorial” στο σημείο που οι Μούσες μιλάνε στην Αθηνά και προσπαθούνε να την πείσουν να είναι σκληρή με την Αράχνη, η ατμόσφαιρα είναι πιο σκοτεινή και ακούγονται και μοχθηρά, βρώμικα, αλά Black Metal, φωνητικά, ενώ σε τραγούδια όπου υπάρχει μεγάλη ένταση, όπως για παράδειγμα στο “Showdown” (προσωπικό αγαπημένο), όπου διαγωνίζονται οι δύο γυναίκες και υπάρχει εσωτερική αγωνία, η μουσική λαμβάνει ένα φοβερό επικό κρεσέντο και μία έντονη λυρικότητα, που προκαλούν διάφορα συναισθήματα στον ακροατή.
Εκτός από τη συμφωνική φύση του άλμπουμ, που σε κάποιες φορές μου έφερε στο νου τους Rhapsody και τους Epica, η μουσική έχει κάποιες αναφορές στο Power Metal, ειδικά στα πιο up-tempo σημεία, στο Melodic Metal, αλλά και στο Gothic, με το τελευταίο να ακούγεται περισσότερο στο “Weakness Lies Within”. Όσον αφορά τα μέλη του συγκροτήματος, φάνηκε ότι όλοι έκαναν εξαιρετική δουλειά και περισσότερο απ’ όλους η Ηλιάνα Τσακιράκη, η οποία πήγε τη δυναμική της φωνή ένα βήμα παραπέρα, και τα ήδη απογειωμένα κομμάτια ακόμα ψηλότερα.
Μία ακρόαση ήταν ικανή για να πω ότι το “Arakhne” είναι πολύ ανώτερο του “Rejected Gods”, σε όλα τα σημεία. Μία εξαιρετική δουλειά τόσο σε θέμα σύνθεσης, εκτέλεσης, αλλά και παραγωγής. Ο πήχης τέθηκε πολύ ψηλά, αλλά οι Enemy of Reality δεν μοιάζουν με συγκρότημα που δεν μπορούν να τον ξεπεράσουν και πάλι.
Για το Rock Overdose,
Μίνως Ντοκόπουλος
Comments
