Ημερομηνία δημοσίευσης: 19 Ιανουαρίου 2018
Οι Europe είναι ιστορική μπάντα. Ας λέει ο καθένας ότι θέλει, οι κυκλοφορίες τους έχουν επηρεάσει το rock χάρτη σε πολλά επίπεδα και αναμφισβήτητα έχουν υπάρξει δίαυλος για το σκληρό ήχο σε πολλά αυτιά. Προσωπικά δεν περίμενα να κυκλοφορήσουν ένα δίσκο που θα με στείλει αδιάβαστο, βλέπετε, εν έτει 2017, ο ακροατής έχει δημιουργήσει τα δικά του στεγανά και τις δικές του προσδοκίες για τους «γερόλυκους» του είδους. Πόσο ωραία γεύση έχει το να πέφτεις έξω…
Το “Walk The Earth” έχει τα πάντα. Εντάξει, δε θεωρώ ότι ήρθε για να αναβιώσει κάποια χρυσή δεκαετία για το hard rock- άλλωστε αυτά τα χρόνια δεν έχουν ανάγκη από παλινόρθωση, είναι μόνιμα σε θρόνο- ούτε να διεκδικήσει θέση ανάμεσα στα classics, αλλά είναι δισκάρα! Πέραν των τραγουδιών - στα οποία θα υπάρξει εκτενέστερη αναφορά παρακάτω - έχει όλα τα στοιχεία της μπάντας, από την περίοδο που μεγαλουργούσε. Έχει ήχο, άποψη στην ενορχήστρωση, Deep Purple-ίστικες κιθάρες, τρομερά φωνητικά (πόσο χρονών είσαι και τραγουδάς έτσι ρε;), feelgood vibe και τραγουδάρες. Είναι αρκετά τα συστατικά για να πειστεί ο δοκιμαστής- ακροατής;
Επί της ουσίας, ο hard rock ήχος, ο συγκεκριμένος αυτός hard rock ήχος, έχει, εκτός από προσωπικότητα, τη μαγική υφή που κέρδισε ακροατήρια σε όλη την υφήλιο. Χωρίς να υπερτερεί η μανιέρα, η σύνδεση με το παρελθόν και η φρεσκάδα του παρόντος, δείχνουν ότι από εκεί που η δημιουργική μούσα έκανε κάποτε τις πιο τρελές επισκέψεις, μπορεί πάντα να προκύψει ένας δίσκος απόλαυση. Τα ρεφρέν είναι σπίθες μεγάλης πυρκαγιάς, τα “Walk the Earth” και “The Siege” είναι τα φλάμπουρα ενός στιβαρού και σίγουρου come back και η συνέχεια groove-άρει και κλοτσάει σε feelgood rock ρυθμούς.
Σίγουρα κάποια τραγούδια είναι αισθητά καλύτερα από άλλα, οι ζυγαριές που μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει για το “Walk the Earth” είναι πολλές, αλλά η κατανομή είναι τόσο καλή που δεν ένιωσα καμία κοιλιά στις ακροάσεις του. Σίγουρα τα δύο πρώτα χτυπήματα ήταν από τα πιο δυνατά και από τη θολούρα του σοκ το “Kingdom United” δεν ακούμπησε τόσο, αλλά στο “Pictures” το songwriting αποθεώνεται, η σύγχρονη prog σκηνή, η κάθε rock μπαλάντα, ο κάθε power metal λυρισμός, όλα βρίσκονται στην ήρεμη δίνη του και αφού υποκλιθούμε στον ΤΕΡΑΣΤΙΟ ήχο, κλείνουμε σεμνά το μάτι στις αρμονίες και το lead outro. Το “Election Day” μπορεί να συνεχίσει στα βήματα της αφηγηματικής (στιχουργικά) και ξεσηκωτικής (μουσικά) ατμόσφαιρας, αλλά δεν ήρθε για να μείνει, λειτουργεί ως γέφυρα από το λυρικό “Pictures” στο “Wolves”που ψυχεδελίζει λίγο και τα melody lines του είναι ένας λαβύρινθος σε αρμονίες και ηχοχρώματα.
Η διαδρομή του δίσκου έχει ήδη περάσει από hard rock, Deep Purple( έ, είναι μια κατηγορία μόνες τους κάποιες μπάντες), slow tempo λυρικά ηφαίστεια, politically correct φόρμες- επιτηδευμένες ή όχι, αυτό είναι άλλη ιστορία-, γκάζια και μελωδικά τοπία. Στο “GTO” το rock n’ roll ρολλάρει με την τριβή παγοδρομίου και διαλύει κάθε επιφυλακτικότητα για το αν μπορούμε να μάθουμε ακόμα feelgood rock vibe από τους «παλιούς». Στα κιθαριστικά riffs των τραγουδιών που οδηγούν στην κατακλείδα του δίσκου, διέκρινα ένα μοντερνισμό στον ήχο, ένα τρομερά δουλεμένο πάντρεμα της κλασικής distortion φόρμας με τη σύγχρονη βαρύγδουπη γρεζίλα και γούσταρα τρελά με τη φρεσκάδα του αποτελέσματος. Τα φωνητικά είναι πραγματικά για σεμινάριο, εδώ η ηλικία μετράει μόνο για την αστυνομική ταυτότητα, οι ερμηνείες είναι άψογες και κοίτα να δεις, σκέφτηκα πολλές φορές ότι ο μεγάλος Cornell θα γούσταρε πολύ να ακούσει τούτο το ξέσπασμα φωνητικής μανίας. “Whenever You’re Ready” για το πώς γράφονται τα minimal hard rock διαμαντάκια και ο επίλογος, γραμμένος με (ίσως λίγο επιτηδευμένο) στόμφο, όπως στις μεγάλες κυκλοφορίες, με το “Turn to Dust”, που πέραν του ήχου και της main hook ιδέας, ίσως πλατειάζει μέχρι να έρθει το jazz(!!!) outro που σε στέλνει αδιάβαστο.
Ο κλιμακωτός περίπατος στη γη, παρέα με το νέο πόνημα των Europe, έγειρε ελάχιστες φορές στη μετριότητα. Κυρίως έστριβε σε γκρεμούς με αξιομνημόνευτα και δεσποτικά τοπία. Αυτά τα τραγούδια τα κρατάμε και πίνουμε στην υγειά του καλού rock ήχου, που ασχέτως ηλικίας μπορεί να ταρακουνήσει κεφάλια και να σηκώσει πέτσες. Το είπα από την αρχή: Σημασία δεν έχει αν θα γίνει κλασικό, σημασία έχει ότι στη δυναστεία των αριστουργημάτων, βρήκε δρόμο και έσκαψε με τόση μαεστρία τα αυτιά μας, που έδωσε χαμόγελα, ανατριχίλες και γουρλώματα έκπληκτων ματιών.
Βαθμολογία: 85/100
Για το Rock Overdose,
Θοδωρής Καλουδιώτης
Comments
