Συντάκτης: Άγγελος Κατσούρας
Επιστροφή σχετικά άμεσα για τους πολυλατρεμένους μου Evile μετά το κορυφαίο πραγματικά “Hell Unleashed” του 2021 (τοπ 10 της χρονιάς του πολύ άνετα) και βάζοντας το τραίνο ξανά στις ράγες μετά από μια πάρα πολύ αβέβαιη περίοδο μετά το “Skull” όπου ο Ol Drake έφυγε το 2013 για να επιστρέψει το 2018, ενώ ο αδερφός του και πρώην τραγουδιστής Matt Drake εγκατέλειψε το συγκρότημα, αφήνοντας την ηγεσία στον μικρότερο αδερφό του. O Ol ανέλαβε και τα φωνητικά με θαυμαστά μάλιστα αποτελέσματα στο “Hell Unleashed”, όπου παρότι οι περισσότεροι προσπάθησαν να εξοικειωθούν με τη φωνή του μετά τη φυγή του Matt, η δύναμη του Ol και η πώρωση που έβγαλε σε συνδυασμό και με το φοβερό υλικό, έκαμψαν τις αντιστάσεις και των πιο απαιτητικών με τους Evile να δείχνουν πανέτοιμοι να πάρουν κεφάλια στο διάβα τους. Και ξαφνικά 2 χρόνια μετά, σκάει η ανάρτηση τους για ένα… καταπληκτικό μεν, διαφορετικό δε εξώφυλλο που έβαλε σε σκέψεις τον κόσμο. Ο Eliran Kantor για νιοστή φορά αποδεικνύει ότι είναι ο κορυφαίος καλλιτέχνης των ημερών μας, αλλά βλέποντας το εξώφυλλο να είναι τόσο ιδιαίτερο και… εσωτερικό θα προσέθετα, δε μπορείς να μη σκεφτείς ότι κάτι τρέχει εδώ αυτή τη φορά, πράγμα που ισχύει 100%!
Κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι, οι thrashers Evile έβγαλαν ένα δίσκο που… δεν είναι thrash! Καλά διαβάσατε! Ο δίσκος δεν είναι thrash στο μεγαλύτερο κομμάτι του τουλάχιστον, καθώς το τέμπο έχει επιβραδύνει χαρακτηριστικά και το λες από αργό στην πλειοψηφία ως mid-tempo στην καλύτερη των περιπτώσεων. Το “The Unknown” όπως τιτλοφορείται το έκτο τους άλμπουμ, εστιάζει απόλυτα στη βαρύτητα και στο groove, και ακούγοντας το θα νιώσετε σαν να κουβαλάτε μια βαρύτατη κοτρώνα πάνω στους ώμους σας, από την οποία δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα του κόσμου να απαλλαγείτε, αν θελήσετε δηλαδή. Το ομότιτλο κομμάτι που ξεκινάει το δίσκο ήταν και το πρώτο που δώσανε στη δημοσιότητα με το πολύ όμορφο βίντεο του, ενώ πέρα από τις ταχύτητες που σχεδόν δεν υπάρχουν στο δίσκο, μπορείτε κατευθείαν να δείτε και να ακούσετε την απίστευτη φωνητική βελτίωση του Ol Drake, ο οποίος προσθέτει τρομερό χρώμα στις ερμηνείες του και σίγουρα πρέπει να δούλεψε σαν το σκυλί για να το καταφέρει. Το “The Unknown” είναι μεγάλη κομματάρα, παρότι αργό, με στιχάρες, με τη δύναμη των Evile να είναι παρούσα στο έπακρο της παρά το ότι δεν παίζουν γρήγορα και με μπροστάρη τον ντράμερ Ben Carter που χτυπάει πιο δυνατά από ποτέ στην καριέρα του.
Ο Βen αντισταθμίζει μόνος του την έλλειψη ταχύτητας με περίσσεια δύναμη, μια ματιά στο εντυπωσιακότατο κόκκινο drum kit του στο βίντεο του κομματιού και στον τρόπο με τον οποίο παίζει αν δεν τον έχετε δει ή ακούσει, θα σας πείσει με το παραπάνω. Κι άντε ακούς το πρώτο κομμάτι, λες «ώπα, ωραίο και ενδιαφέρον, άντε πάμε λίγο πιο γρήγορα τώρα». Αμ δε! Οι Evile υπηρετούν αυτή την στροφή 360 μοιρών γύρω από τον εαυτό τους και το “The Mask We Wear” αρχικά όπως και το “Monolith” στη συνέχεια, δείχνουν ότι έχει ακόμα βαρύτερα και πιο αργά σημεία. «Αμάν, φάγαμε κέντα» θα σκεφτεί ο ορκισμένος thrasher μέσα του που δεν το… πολυέχει και από αλλαγές και θα επικαλεστεί αν και πόσο old-school ακούγονται, πόσο… ξεπουλήθηκαν (ναι γιατί παίζοντας αργά θα βγάλουν δισεκατομμύρια ας πούμε) και πόσο προδότες του είδους είναι, είμαι βέβαιος ότι θα διαβαστούν και θα διατυπωθούν τέτοιες ανοησίες (άλλη λέξη θέλω να γράψω αλλά είμαι σε ζεν φάση και θα προσπεράσω) αλλά είμαι ακόμα πιο βέβαιος ότι οι Evile θα γράψουν άπαντες στα υπερμεγέθη γεννητικά τους όργανα που για κάποιο λόγο είμαι βέβαιος ότι διαθέτουν. Και μάλιστα οι ίδιοι ενισχύουν και τις εκπλήξεις όσο προχωράει ο δίσκος όλο και περισσότερο.
Όταν ακούω ας πούμε τον Ol και τον τρόπο που τραγουδάει στο μεγαλύτερο κομμάτι του δίσκου, το “When Mortal Coils Shed”, διάρκειας άνω των 7’, εντυπωσιάζομαι όσο δεν λέγεται. Ναι κυρίες και κύριοι, ο τύπος ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ και μάλιστα φοβερά, ενώ γενικά το “The Unknown” έχει τραγούδια και όχι κομμάτια αν θέλετε να εστιάσουμε στο κύριο χαρακτηριστικό του σε σχέση με το παρελθόν. Σωστή δόση μελωδίας όπου υπάρχει που είναι μια γλυκιά παρένθεση σε αυτή τη μονοκόμματη βαρύτητα, όχι ότι μας πειράζει φυσικά. Και κάπου εκεί αφού έχει περάσει πάνω από 20λεπτο που πας να συνηθίσεις την υφή του δίσκου, σου πετάνε τον κεραυνό “Sleepless Eyes” και σου θυμίζουν τα προηγούμενα 5 άλμπουμ τους που αφαλοκόβουν το σύμπαν και έγιναν μια από τις καλύτερες μπάντες της τελευταίας 20ετίας. Ειδικά σε σχέση με τα πρώτα 4 κομμάτια, το κομμάτι μοιάζει με ενδοφλέβια ένεση αγνώστου ταυτότητας συστατικού που τη βαράς και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα είσαι έτοιμος να διαλύσεις τα πάντα γύρω σου. Κορυφαίο κομμάτι που είχε θέση σε κάθε προηγούμενο δίσκο τους και που ναι μεν φαντάζει τόσο ξένο μέσα στο “The Unknown” αλλά από την άλλη, του δίνει και μεγαλύτερη ποικιλομορφία σε άκρως κρίσιμο σημείο στην καμπή του δίσκου.
Θέλετε και το καλύτερο; Έχει και συνέχεια το ξύλο! Ακολουθεί το μικρότερο κομμάτι του δίσκου “Out Of Sight” (μόλις 2:57) όπου –όχι ότι προσπάθησαν και ποτέ να το κρύψουν εδώ που τα λέμε-, ο αιώνιος έρωτας τους για τους Metallica θριαμβεύει με τον Ol να έχει μετατραπεί σε James Hetfield με Αγγλική προφορά, να προσφέρει downpicking σαν το Αυτού Μεγαλειότης απόλυτο δεξί χέρι της ιστορίας της μουσικής και με την αίσθηση να είναι ότι δεν θες να τελειώσει το κομμάτι, βαραίνει κιόλας στο τελικό του στάδιο, με ένα απίστευτο riff να κατεβαίνει ξανά και ξανά και ξανά και σε έχει στείλει στον τοίχο με συνοπτικές διαδικασίες. Κι εκεί που ο ακροατής αναθαρρεί ότι θα ακούσει την παλιά του αγαπημένη μπάντα που γνώριζε εξ’αρχής, έρχεται μια πραγματική ωδή στους Pantera, των οποίων η γενικότερη επιρροή στο δίσκο είναι κυρίαρχη το δίχως άλλο, μαζί με την αύρα των Lamb Of God/Chimaira. Το “At Mirror’s Speech” έχει μια αρχή ΚΑΡΦΙ επηρεασμένη από το “By Demons Be Driven” των Pantera, το οποίο έμεινε στην ιστορία για την εισαγωγή των τυμπάνων του συγχωρεμένου Vinnie Paul, o Ben Carter με τη σειρά του δίνει φόρο τιμής ξεκάθαρα, ενώ υπάρχει η αίσθηση ότι είσαι κάπου στο 1992!
Κρίμα μόνο που το riff στα τελευταία 35-40 δευτερόλεπτα δεν ξεκίνησε νέο κομμάτι, άλλο να σας το λέω, άλλο να το ακούτε. Αλλαγές επί αλλαγών λοιπόν στο “The Unknown”, με το ενδιαφέρον αμείωτο για το τι ακολουθεί, το δεύτερο δείγμα του δίσκου “Reap What You Sow” είναι ένα επίσης βαρύτατο κομμάτι αλλά αρκετά μικρότερο σε διάρκεια σε σχέση με τα υπόλοιπα και το μικρότερο μετά τους δυο κολλητούς thrash δυναμίτες που ανέφερα πιο πάνω. Εδώ πραγματικά μιλάμε για τέμπο Chimaira όπως είχαν κάνει κι αυτή μεγάλη αλλαγή στη δισκάρα “The Infection”, το αναφέρω γιατί και οι Chimaira ήταν άρρωστοι οπαδοί Metallica άρα υπάρχουν αρκετές κοινές αναφορές, ενώ ο Ol εδώ πάλι πάει να πάθει λίγο Hetfield αλλά σε ένα υπνωτικά εθιστικό ρυθμό που δεν γίνεται να μην κάνει τον εγκέφαλο σου να δώσει εντολή να κουνήσει το υπόλοιπο κεφάλι και σώμα πάνω-κάτω. Καθίσταται προφανές από όλα τα παραπάνω ότι το “The Unknown” γενικότερα είναι ένας δίσκος που μπορείς να γράψεις πολλά γι’αυτόν, καθώς το επιτρέπει η υφή του αλλά και τα συνεχή σκαμπανεβάσματα διαθέσεων, ρυθμών και ταχυτήτων (η μη) μέσα στα 47’ διάρκειας του. Το βέβαιο είναι ότι μιλάμε για δίσκο που ή θα λατρέψεις πολύ ή θα μισήσεις σφοδρά.
Πιστεύω να γίνει αντιληπτό ότι οι Evile εδώ πέρα δεν πήγαν ούτε την καλή να πιάσουν, ούτε κανένα είδος να προδώσουν, ούτε να αμφισβητηθεί η έντονα μεταλλική τους χροιά. Αν θέλετε την άποψη μου, τουλάχιστον εν έτει 2023 έκριναν ότι αυτό που έκαναν πρόπερσι στο “Hell Unleashed” δε μπορεί να επαναληφθεί με ίδιας ποιότητας κομμάτια και σύνολο, γι’αυτό και άλλαξαν άρδην λογική. Προσωπικά το χαιρετίζω ως πολύ τίμια στάση και που ναι μεν δεν παίζουν όπως παλιά, αλλά είναι ένα στυλ που δείχνουν ότι τους πάει πάρα πολύ, εξάλλου ποτέ δεν τους έλειπε η βαρύτητα και τα πιο επαναλαμβανόμενα περάσματα στα κομμάτια τους. Λίγο πριν το τέλος θα σας εντυπωσιάσει ο συνδυασμός της εξέλιξης της δομής του “Beginning Of The End” και το πώς το αποδίδει ο Ol στα φωνητικά, ο οποίος προσωπικά εδώ με άφησε με το στόμα ανοιχτό όσο πουθενά στο δίσκο, σε ένα από τα ισχυρά αουτσάϊντερ του, ενώ η τελική γεύση θυμίζει παρελθόν και πάλι, με το “Balance Of Time” να δίνει ξανά τον τόνο για ξύλο με τις τυμπανάρες του στην αρχή να σε κάνουν να νιώθεις ότι κάνει παρέλαση ένας στρατός δίπλα σου μέχρι να πάρουν φωτιά οι χορδές όπως παλιά και να τρελαθείς.
Τηρουμένων των αναλογιών, μιλάμε για μια απροσδόκητη εξέλιξη στο δίσκο κι ένα ιδανικό τέλος, το οποίο μάλλον δεν πολυπεριμένεις να ρίξει αυλαία τόσο γρήγορα. Και τα τρία thrash κομμάτια διαρκούν μόλις 12’, αλλά είναι αρκετά για να σε κάνουν να χαμογελάσεις πλατιά και να δώσουν ακόμα μεγαλύτερη αξία στο υπόλοιπο σύνολο του δίσκου. Η προσθήκη του Adam Smith στις κιθάρες πριν 3 χρόνια δείχνει να λειτουργεί σούπερ για τη μπάντα, ενώ και ο Joel Graham στο μπάσο σιγοντάρει τον Carter στα τύμπανα και δημιουργούν ένα αδιαπέραστο τείχος, πράγμα απαραίτητο με την κατεύθυνση που αποφάσισαν να έχουν στο “The Unknown”. Ειλικρινά γούσταρα τη ζωή μου με το δίσκο παρότι η πρώτη του ακρόαση ήταν ναι μεν δεδομένα ποιοτική, αλλά με ένα τεράστιο ερωτηματικό πάνω από το κεφάλι μου. Είναι πολύ απλό, θα αναρωτηθείτε όλοι και όλες «και τώρα τι γίνεται, έτσι θα το πάνε, είναι ένα διάλειμμα αυτό ή θα συνεχίσουν σε αυτό το τέμπο;»… Η αλήθεια είναι πως το ερώτημα αυτό με ταλανίζει αλλά αν μια στιγμή υπάρχει να δούμε ζωντανά τους Evile, αυτή είναι τώρα, στα βαρύτερα τους και πριν γίνει καμία ακόμα μεγαλύτερη και πιο αργή στροφή χωρίς επιστροφή. Από μένα τεράστιο ναι, μακάρι όλοι να είχαν ανάλογο θάρρος.
Βαθμολογία: 80/100
(+/- 5 ως 10 μονάδες ανάλογα αν θα το αφομοιώσετε εύκολα ή όχι)
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Comments
