Συντάκτης: Μιχάλης Τσολάκος
O Gary Holt γύρισε πλέον μόνιμα. Όχι ότι έφυγε και ποτέ από τους Exodus, αλλά οι Slayer από το 2013 περίπου τον απασχολούσαν σε μόνιμη βάση. Πλέον, μετά και την αποφυγή των χειρότερων σχετικά με τον καρκίνο που αντιμετώπιζε ο Tom Hunting, οι Αμερικάνοι είναι ξανά εδώ με το “Persona Non Grata”. Με το ίδιο, γνωστό και σταθερό line up, ηχογραφούν και κυκλοφορούν ένα δίσκο στο κλασσικό, δικό τους thrash ύφος, αγκαζέ με γνήσια heavy metal στοιχεία. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι οι συνθέσεις είναι γύρω στα πέντε λεπτά, με αποκλειστικό συνθέτη τον Holt, εκτός του “Slipping Into Madness” που το ανέλαβε ο Lee Altus. Στιχουργικά, τη μερίδα του λέοντος παίρνει ξανά ο Gary, αλλά συνεισφέρουν τόσο ο Souza στα “Elitist” και “Slipping Into Madness”, όσο και ο Tom Hunting στο “The Years Of Death And Dying”.
Πάμε τώρα στη μουσική αυτή καθαυτή, στο τι ξεχωρίζει και τι όχι. H αρχή με το ομώνυμο κομμάτι είναι πάρα πολύ καλή κι ελπιδοφόρα. Συγκινητικά και αρχοντικά χτυπήματα από τον Tom, ο οποίος γενικά ακούγεται λυσασμένος για ακραίο metal. To δίδυμο Holt/Altus κεντάει, με τον Gibson να γεμίζει στο παρασκήνιο και τον Souza αξιοπρεπέστατο, χωρίς να αποτελεί διαχρονική συμπάθειά μου. Οφείλω να ομολογήσω όμως πως στο “Persona Non Grata” ξεκινάει δυναμικά. Το “Slipping Into Madness” είναι το αντίστοιχο “Body Harvest” του “Blood In Blood Out”, πατώντας πάνω στην ίδια πατέντα στο ρεφρέν. “Elitist”, “The Beatings Will Continue (Until Morale Improves)”, “Clickbait” και “The Years Of Death And Dying” κρατάνε αμείωτο το ενδιαφέρον, ενώ η δυάδα των “The Fires Of Division” και “Antiseed” γλυκαίνει το φινάλε μετά από σχεδόν μία ώρα.
Τέλος, ξεχωριστή αναφορά πρέπει να γίνει στο “Lunatic-Liar-Lord”, όχι μόνο γιατί είναι ποιοτικά από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου, αλλά κυρίως για την εξαιρετική κιθαριστική δουλειά και τις συμμετοχές. Έτσι, πέραν των Holt και Altus σε δεύτερο και τέταρτο σόλο αντίστοιχα, ακούμε επίσης των πρώην κιθαρίστα των Exodus, Rick Hunolt, να σολάρει πρώτος και τον Kragen Lum (Heathen) τρίτο στη σειρά.
Το “Persona Non Grata” ίσως να μην είναι η θριαμβευτική επιστροφή που πολλοί θα περίμεναν, αλλά είναι και θα παραμείνει ένας πολύ καλός δίσκος. Από το “Tempo Of The Damned” κι έπειτα οι Αμερικάνοι έχουν χτίσει ένα σερί πολύ ποιοτικών κυκλοφοριών, άλλων κορυφαίων και άλλων λιγότερο, όλες όμως ενδιαφέρουσες. Το σημαντικότερο είναι ότι όλοι είναι υγιείς και έγραψαν κομμάτια που και στο σανίδι θα δημιουργούν πανικό. Τους περιμένουμε ξανά…
Βαθμολογία: 75/100
Για το Rock Οverdose,
Mιχάλης Τσολάκος
Comments
