Ημερομηνία δημοσίευσης: 9 Απριλίου 2019
Η αλήθεια είναι πως απέφευγα εδώ και κάποιες βδομάδες να γράψω αυτό το κείμενο, κυρίως γιατί δεν ήξερα πως να εκφραστώ. Πολύ συναισθηματική θα μου πεις, αλλά έχω ένα ευαίσθητο σημείο με τους Fallujah. Ένα χτύπημα κάτω από τη μέση υπήρξε ήδη μετά την αποχώρηση του τραγουδιστή και ιδρυτικού μέλους Alex Hoffman το 2017, πράγμα που σήμαινε πως ένα από τα κύρια στοιχεία του ήχου των Fallujah θα άλλαζε. Έμενε μόνο να δούμε τι θα ήταν το επόμενο που θα άλλαζε.
Στο “Undying Light” λοιπόν, το μοναδικό που δεν με πείραξε που άλλαξε ήταν εν τέλει τα φωνητικά. Σαν μια πρώτη γεύση, ο δίσκος ακούγεται εύκολα και εντάσσεται σε ένα πιο ευρύτερο φάσμα ηχητικά από τις προηγούμενες δουλειές των Fallujah. Οι ακανόνιστες μελωδίες εξακολουθούν να υπάρχουν, οπότε η απάντηση στο ερώτημα “Does it djent?” είναι αναμφίβολα θετική, όπως επίσης και οι ψηλότερες συχνότητες που πιάνει ο Antonio Palermo με τη φωνή του ταίριαξαν ικανοποιητικά με το καινούργιο βήμα του συγκροτήματος.
Κάπου από εκεί κι έπειτα όμως τα πράγματα ξεκινούν να μπερδεύονται. Σαφώς και δεν περίμενα δεύτερο “Dreamless” αλλά αυτό που πήρα ήταν ποιοτικά πολύ κατώτερο από αυτό που έχω πάρει από την μπάντα τα τελευταία χρόνια. Σε σημείο τέτοιο, που δεν νιώθω ότι ακούω καν Fallujah, αλλά κάποια άλλη deathcore cover μπάντα. Υπάρχουν ωραίες στιγμές στο σύνολο του “Undying Light” όπως η δυναμική αρχή που προσδίδει το “Glass House”, το outro του “Dopamine”, όπως και τα κομμάτια “Eyes Like The Sun” και “Sanctuary” που έδωσαν λίγη τροφή στη νοσταλγία που είχα για τους Fallujah, καθώς συγκεντρώνονται πολύ περισσότερο στα κιθαριστικά σημεία, περισσότερο από κάθε άλλο κομμάτι στο δίσκο. Αλλά πέρα από τα παραπάνω, δεν υπάρχει κάτι να με κράτησε περαιτέρω στη συνολική εικόνα του δίσκου. Παραείναι απλό και τολμώ να πω και χωρίς έμπνευση, στο σημείο που πλέον μου περνάει τελείως αδιάφορο.
Θέλοντας και μη η σύγκριση με ένα διαμάντι σαν το “Dreamless” θα υπάρχει, ιδιαίτερα όταν η αμέσως επόμενη κίνηση μετά από αυτό είναι ένας δίσκος σαν το “Undying Light”. Όπως γίνεται σχεδόν πάντα, η αντικατάσταση κάποιου μέλους ενός συγκροτήματος, πόσο μάλλον ενός ιδρυτικού μέλους, σηματοδοτεί και την αρχή μιας νέας εποχής για το συγκρότημα που με τη σειρά της δηλώνει πως θα υπάρχει σχεδόν σίγουρα μια επικείμενη αλλαγή στον ήχο της εκάστοτε μπάντας, και αυτό είναι κατανοητό και αποδεκτό. Εκεί που τα πράγματα χαλάνε, είναι όταν χάνεται η ταυτότητα του συγκροτήματος και φτάνει να δημιουργήσει κάτι τσαπατσούλικο και τελικά βαρετό. Τόσο βαρετό που δεν υπάρχει καν η θέληση να ανατρέξει κάποιος πίσω σε αυτό. Εγώ απλά θα ελπίσω να μην είναι αυτή η κατάληξη των Fallujah. Θα προσποιηθώ ότι το “Undying Light” δεν έγινε ποτέ αν χρειαστεί.
Βαθμολογία: 45/100
Για το Rockoverdose.gr
Γεωργία Λαδοπούλου
Comments
