“Theories of excellence”
Οι Fates Warning δεν ήταν ποτέ ένα απλό συγκρότημα στην ψυχοσύνθεση του Έλληνα οπαδού. Έχοντας αγαπηθεί παράφορα όσο λίγοι στη χώρα μας, κάθε κυκλοφορία τους αναμένεται με μεγάλη ανυπομονησία, ενώ ακόμα και οι δίσκοι που δεν θεωρούνται αριστουργήματα, τρέφουν μεγάλης εκτίμησης από το κοινό. Έτσι θα γίνει και με το καινούργιο τους άλμπουμ, τρία χρόνια μετά το "Darkness In a Different Light" που ενθουσίασε μεν, αλλά δίχασε τους πιο απαιτητικούς. Ωστόσο εδώ τα πράγματα είναι διαφορετικά από τους προηγούμενους δίσκους τους. Αυτό που διακρίνει κανείς ξεκάθαρα με την ακρόαση είναι ότι πρόκειται για τον λιγότερο μελαγχολικό και τον πιο επιθετικό δίσκο τους εδώ και πολλά χρόνια.
Η εισαγωγή του "Rooftops" που ανοίγει το δίσκο, δεν προϊδεάζει πάντως αυτήν την κατεύθυνση. Ένα μελαγχολικό, λυρικό άρπισμα με τη φωνή του Ray Alder να λειτουργεί σαν καταπραϋντικό. Μετά τα δύο λεπτά όμως αλλάζει άρδην το ύφος σε πιο επιθετικό και ορμητικό. Μετά το ρεφραίν πάντως, τα πράγματα γίνονται λίγο πιο ήρεμα και λυρικά, καθόλου μελαγχολικά όμως. Στη συνέχεια, το "Seven Stars" πρόκειται για ένα τραγούδι στις πιο κλασικές δομές τους, με ένα κολλητικό ρεφραίν που σου μένει στο μυαλό.
Ακολουθεί το "SOS" που συνεχίζει στα βήματα των δύο προηγούμενων τραγουδιών, διατηρώντας και αυτό δυναμικούς ρυθμούς και ένα κολλητικό και μελωδικό ρεφραίν. Ο ρυθμός πέφτει με το δεκάλεπτο "The Light and Shade of Things", όπου ξεκινάει με μια πιο ακουστική και μελαγχολική εισαγωγή, η πρώτη φορά που υπάρχει τόσο έντονη μελαγχολία στο δίσκο. Στα τρία λεπτά έχουμε μια έντονη μετάβαση με τη μελαγχολία να παραμένει διάχυτη αυτή τη φορά σε όλη τη σύνθεση, η οποία εξελίσεται απολαυστικά σε μια από τις πιο ώριμες που έχουν γράψει τα τελευταία χρόνια.
Ακολουθεί το "White Flag", μία ακόμα σύνθεση που θυμίζει τις αρχικές, με δυναμικούς ρυθμούς, έλλειψη μελαγχολίας και μελωδικό και κολλητικό ρεφραίν. Στα ίδια μοτίβα κινείται και το "Like Stars Our Eyes Have Seen". Στη συνέχεια ακολουθεί ακόμα ένα δεκάλεπτο κομμάτι, το "The Ghosts of Home". Η ambient εισαγωγή του ακολουθείται από ένα ακουστικό πέρασμα που μετατρέπεται σε ένα ακόμα κιθαριστικό ξέσπασμα με μελωδίες εκατέρωθεν. Όταν ολοκληρώνεται η κιθαριστική ΄μάχη' στο τετράλεπτο, πρωταγωνιστεί το μπάσο στο υπέροχο πρώτο κουπλέ, με το ρεφραίν να είναι αρκετά απλοϊκό μεν, αλλά έντονο. Η περαιτέρω ανάπτυξή του είναι απλά μαγική και δεν περιγράφεται εύκολα με λόγια. Το προτελευταίο κουπλέ είναι απλά το αποκορύφωμα πριν τη νέα κιθαριστική μάχη και το κλείσιμο του πιο έντονου συναισθηματικά τραγουδιού. Το instrumental "Theories of Flight" που κλείνει το δίσκο είναι ένα καθαρτήριο ηρεμιστικό που καταπραΰνει την ψυχή από όσα προηγήθηκαν.
Μουσικά δε χρειάζεται να αναλύσουμε κάτι περαιτέρω. Η φωνή του Ray Alder ενώ εμφανίζεται πιο ώριμη από ποτέ, εκτελεί μαγικές ερμηνείες προσαρμοσμένες σε αυτήν, γνωρίζοντας ότι δεν μπορεί πια να αγγίξει τις κορώνες των παλαιότερων άλμπουμ. Οι κιθάρες κόβουν και ράβουν μαεστρικά, το μπάσο αγκαλιάζει ηδονικά τις συνθέσεις και τα drums εκτελούν άψογα και δίνουν το ρυθμό που χρειάζεται. Γενικά, έχουμε να κάνουμε με ένα δίσκο που ενώ προφανώς δε γίνεται να αγγίξει τα παλαιότερα αριστουργήματα, αφού ο χρόνος δεν κάνει χάρες σε κανέναν, δε γίνεται να αφήσει παραπονεμένο κανέναν οπαδό που τους αγαπά παράφορα. Απλά, το πλεονέκτημά του σε σχέση με τους προηγούμενους δύο δίσκους είναι πως διαθέτει πιο δυνατές συνθέσεις και έχει τη δυνατότητα να αντέξει περισσότερο στο χρόνο από τους προηγούμενους δύο, ενώ ταυτόχρονα είναι και πολύ διαφορετικός από τους προηγούμενους, έχοντας μεγαλύτερα ποσοστά επιθετικότητας και μικρότερα ποσοστά μελαγχολίας. Απολαυστικός σαν το παλιό καλό ώριμο κρασί, σε κάνουν να ξεχνάς πως πλέον έχουν συμπληρώσει 32 χρόνια δισκογραφίας χωρίς στραβοπάτημα, κάτι που θα πρέπει να σκεφτούν καλύτερα οι γκρινιάρηδες και οι απαιτητικοί.
Βαθμολογία: 85/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
