Συντάκτης: Άγγελος Κατσούρας
Μεγάλη επιστροφή που περίμενε πάρα πολύς κόσμος δικαίως αυτή των ηγετικών Flotsam And Jetsam, οι οποίοι κυκλοφορούν πλέον το 15ο τους άλμπουμ ονόματι “I Am The Weapon”, με ένα πανέμορφο και πολύ τραβηχτικό εξώφυλλο, το οποίο συνδέεται με αυτά των 2 προηγούμενων άλμπουμ τους και τον αγαπητό μας Flotzilla, την αθάνατη μασκότ τους, να στέκεται απέναντι σε ένα πελώριο δράκο, χωρίς πάντως να δείχνει ιδιαίτερο φόβο αν κρίνουμε από τη στάση του σώματος του. Έτσι και οι Flotsam κέρδισαν το δικαίωμα εδώ και πάρα πολλά χρόνια να μην αισθάνονται κανένα φόβο απέναντι σε ότι και όποιον θα μπορούσε να τους βάλει εμπόδια και εδώ και 8 χρόνια τουλάχιστον, περνάνε μία δεύτερη νιότη από τη στιγμή που έβγαλαν το 2016 το δίσκο που φέρει απλά το όνομα της μπάντας, ο οποίος τους έδωσε τεράστια ώθηση και επανέλαβαν ανάλογα μεγάλη κι ακόμα πιο σούπερ έμπνευση στα 2 επόμενα άλμπουμ τους, το “The End Of Chaos” το 2019 και το “Blood In The Water” το 2021. Πέρασαν 3 ολόκληρα χρόνια και κάτι ψιλά έκτοτε, και τα καμάρια του Phoenix της Arizona επέστρεψαν με πολλή όρεξη όπως διαφαινόταν από τα πρώτα 4 (!) δείγματα που μας έδωσαν από το επερχόμενο άκρως ενεργητικό άλμπουμ τους.
Ούτε λίγο ούτε πολύ, τα πρώτα 4 κομμάτια του δίσκου έγιναν διαθέσιμα στον κόσμο, με το εναρκτήριο “A New Kind Of Hero” να συγκαταλέγεται άμεσα στα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει γενικά, τρομερή ορμή, όμορφο μοντέρνο thrash μοτίβο, με τον χεβιμεταλλάδικο τρόπο που το περνάνε οι Flotsam εδώ και χρόνια και με το μεγαλύτερο των όπλων που έχουν στη διάθεση τους, σε τρομερή κατάσταση. Ο λόγος φυσικά δε μπορεί να είναι για άλλον πλην του για άλλη μια φορά υπέροχου, βιωματικού και πλήρως αειθαλή Eric A.K. στα φωνητικά, ο οποίος μία μόλις στροφή πριν τα 60 του, παραδίδει για άλλη μία φορά μαθήματα πως πρέπει να τραγουδάει κάποιος και πως πρέπει να διατηρεί τη φωνή του σε φόρμα, πρότυπο επαγγελματία και με τόσο αναγνωρίσιμη χροιά που με το που ανοίγει το στόμα του, τα πάντα γίνονται άμεσα καλύτερα. Το ομότιτλο κομμάτι επίσης είναι σε ανάλογου υψηλού επιπέδου φρενήρες μοτίβο σε ότι αφορά τα ήδη διαθέσιμα κομμάτια, ενώ τα “Primal” και “Burned My Bridges” παίζουν λίγο περισσότερο με τις εύστοχα τοποθετημένες μελωδίες μέσα τους και μας παρουσιάζουν την πτυχή αυτή που αυξάνεται από δίσκο σε δίσκο τους, χωρίς ωστόσο να γίνεται δυσάρεστη, εξάλλου έχουν τον τρόπο να δείχνουν πως έχουν τεχνογνωσία.
Τελειώνουμε λοιπόν με το ήδη γνωστό υλικό και μένουν άλλα 8 κομμάτια, ενώ ως διάρκεια ο δίσκος είναι το μικρότερο εδώ και 25 χρόνια άλμπουμ τους, από την εποχή του “Unnatural Selection” και μετά. Πολύ σοφά η μπάντα έχει επιλέξει να εκφράζεται σε κομμάτια λίγο πάνω από τα 3’ ή τα 4’ χωρίς να το κουράζει και κρατάει το ενδιαφέρον χωρίς να φείδεται επαναλήψεων των σωστών σημείων αλλά και με τις σωστές αλλαγές σε κάθε κομμάτι. Το κιθαριστικό δίδυμο των Michael Gilbert/Steve Conley συνεργάζεται πλέον με κλειστά μάτια, και μας προσφέρει μερικά καταπληκτικά riffs που ανεβάζουν πολύ το επίπεδο της μπάντας εδώ και χρόνια, ενώ το rhythm section είναι ξανά το κάτι άλλο, ο Bill Bodily στο 2ο άλμπουμ του με τη μπάντα προσαρμόζεται ακόμα περισσότερο, ενώ στα τύμπανα ο μεγάλος Ken Mary ο οποίος έχει θητεύσει δίπλα σε κοτζάμ Chastain και Impelitteri, μας δείχνει πόσο φοβερός παίχης είναι, παίζει με δύναμη και δεν είναι τυχαίο ότι και οι προσεχώς ερχόμενοι στη χώρα μας Fifth Angel έχουν πάρει τα πάνω τους με την παρουσία του. Η παραγωγή εξαιρετική, με το σωστό groove που πάντα τους διέκρινε, ηχογραφημένο στη Δανία υπό την επίβλεψη του έμπειρου και πάντα ποιοτικότατου μάστορα Jacob Hansen.
To πρώτο μισό κλείνει κάπως πιο παιχνιδιάρικα με το “Beneath The Shadows” που μπορώ να το φανταστώ σε κάποιο ενδιάμεσης περιόδου δίσκο τους, ακολουθεί το φοβερό “The Head Of The Snake” που διατηρεί σωστή ισορροπία μεταξύ ταχέων και στακάτων σημείων. Το δεύτερο μισό ξεκινάει όπως το πρώτο, με thrash δυναμίτη στο “Gates Of Hell”, θεωρώ αρκετοί θα σχηματίσουν ένα χαμόγελο μόλις το ακούσουν για 1η φορά, με τον Ken Mary και τον Eric A.K. να κλέβουν ισόποσα την παράσταση, ενώ οι σολάρες που συνοδεύουν τη δίκαση είναι το κάτι άλλο πραγματικά, πιάνουν αλλαγές ρυθμών σε υψηλότερο τέμπο για πλάκα και κατεβάζουν φοβερά σημεία που δε θες να τελειώσουν. Από κοντά και εξίσου εντυπωσιακό και υψηλού τέμπο το “Cold Steel Lights”, με τη φωνητική γραμμή να δείχνουν το ερμηνευτικό μεγαλείο αυτού του απίστευτου ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΑΡΑ και τη μπάντα να πηγαίνει τον ακροατή καροτσάκι με τις ορέξεις της. Φτου να μην τους ματιάξουμε ειλικρικά, αυτό που κάνουν είναι για τα βιβλία, ενώ όπως λέω από το 2016 και σε κάθε δίσκο ως απτό παράδειγμα, αν τα τελευταία άλμπουμ των Flotsam τα έβγαζαν οι Testament ας πούμε (ούτε καν στο ελάχιστο κοντά) θα είχαμε κόσμο να φεύγει από τα μπαλκόνια από την χαρά του.
Ο δίσκος πλησιάζει προς το τέλος με το “Kings Of The Underworld” σε ένα πιο ανέμελο μοτίβο, βγάζει μια υγιή Αμεριανιά που όσοι είστε ανάλογα Αμερικανόκαυλοι θα πιάσετε γιατί το αναφέρω, με τις διάρκειες να μεγαλώνουν μέχρι το τέλος και να έχουμε τα 2 μεγαλύτερα κομμάτια στο κλείσιμο του δίσκου, με το “Running Through The Fire” και το “Black Wings”. To τέλος του “I Am The Weapon” σε βρίσκει με το αίσθημα πληρότητας, ότι η μπάντα τα κατάφερε ξανά με το παραπάνω και οι προσδοκίες εκπληρώθηκαν για άλλη μία φορά. Ίσως όχι τόσο εντυπωσιακά όσο έκαναν στα 3 προηγούμενα άλμπουμ, αλλά και πάλι σε τρομερά υψηλό επίπεδο. Αυτό που “υστερεί” ας πούμε το άλμπουμ κατ’εμέ, είναι μόνο στο γεγονός ότι δεν έχει ένα “Seventh Seal”, ένα “Prisoner Of Time”, ένα “Demolition Man”, ένα “Burn The Sky” και ένα “Brace For Impact” μεταξύ άλλων, και σίγουρα δεν έχει ένα “Recover” να ψάχνεις να δεις από που σου ήρθε. Έχει όμως συμπαγές σύνολο, τη μπάντα σε μεγάλα κέφια, την τσίπα σε πολύ ψηλές δόσεις και τον Flotzilla διόλου απίθανο να βγει ζωντανός από τη μάχη με τον τεράστιο δράκο στο εξώφυλλο και στο επόμενο εξώφυλλο να κρατάει το κεφάλι στα χέρια του.
Οι Flots είπαν ότι θα συνεχίζουν μέχρι να πάρουν μέρος όσων άξιζαν στην αρχή και είναι τόσο τίμια η προσέγγιση τους που το δείχνουν κάθε φορά με τρομερή φιλοδοξία, με διάφανη νοοτροπία και στο τέλος να αξίζουν το χειροκρότημα ακόμα και από τυχόν ουδέτερους, γιατί δεν είναι απλά τα κουρέλια που ακόμα τραγουδούν, αλλά αποτελούν πρότυπο για πολλούς νεότερους και δείχνουν πως για να πετύχεις σε κάτι, πρέπει πρώτα να το αγαπάς. Και το μέταλλο το αγάπησαν και το τίμησαν όσο λίγοι εκεί έξω.
Βαθμολογία: 82/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
FLOTSAM AND JETSAM - "I Am The Weapon"
AFM Records
13 Sept 2024
Comments
