''Depression Neverending''
Οι Foray Between Ocean είναι ένα ελληνικό σχήμα το οποίο έχει μία αρκετά ενδιαφέρουσα ιστορία πίσω από τη δημιουργία του: όλα ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 2014, όταν ο Θέμης ''Fad'' Ιωάννου (κιθάρες-Trendy Hooligans) αναζήτησε άτομα να τον πλαισιώσουν, ώστε να υλοποιήσει ιδέες ετών, οι οποίες για διάφορους λόγους θεώρησε ότι δεν συνάδουν με το βασικό του σχήμα και θα μπορούσαν να αποτελέσουν υλικό δημιουργίας ενός δίσκου υπό διαφορετική επωνυμία.
Η πρώτη ευτυχής συγκυρία ήρθε στο πρόσωπο του Γιάννη Τούσσα (Narcosis) , ο οποίος ''απαρνήθηκε'' το βασικό του ρόλο ως bassist για να αναλάβει καθήκοντα vocalist. Το line up συμπληρώθηκε ιδανικά με τους γνωστούς και μη εξαιρετέους Διονύση Χριστοδούλάτο (Sorrowfull Angels) σε κιθάρα και πλήκτρα, Κώστα Μυλωνά (Outloud, Paradox, Sunburst, Mario Frangoulis) στα τύμπανα και τον Ηλία Μπουζέα (Sorrowful Angels) στο μπάσο.
Η πρώτη ακρόαση του δίσκου με βρήκε σε ιδανικό mood, δηλαδή ουδέτερο καθώς δεν υπήρχε άλλη μου επαφή με το σχήμα, αλλά και αρκετά περίεργο για το πώς και πόσο οι ετερόκλητοι συντελεστές θα συμβάλλουν στο τελικό αποτέλεσμα. Πριν καν το αντιληφθώ, η μία ακρόαση έγινε 2 και οι 2 πολύ περισσότερες. Αφενός για να καταφέρω να χωνέψω την αρκετή πληροφορία που εμπεριέχεται, αφετέρου γιατί ήταν εμφανές πως το ''Depression Neverending'' είναι από τις κυκλοφορίες που τρέφονται και γιγαντώνονται όσο δονούν την τυμπανική σου μεμβράνη...
Μια σύντομη περιγραφή για το είδος που ακολουθείται είναι αδύνατον να υπάρξει. Οι Foray Between Ocean είναι η μετουσίωση του ονόματός τους στο πεντάγραμμο. Είναι απόλυτα εμφανές πως τα 11 τραγούδια του δίσκου είναι αποτέλεσμα συλλογικής δουλειάς, όπου το κάθε μέλος οικοδομεί τον επόμενο όροφο στο όλο οικοδόμημα, και πως οι συνθέσεις είναι απόρροια δημιουργικών επιρροών από ΌΛΟ το φάσμα του σύγχρονου σκληρού ήχου.
Η κατεύθυνση και το ύφος είναι αρκετά έντονο, με χαμηλοκουρδισμένες κιθάρες και καταιγιστικό, καταπληκτικό rhythm section να συνοδεύονται από υπέροχα συμφωνικά μέρη, θυμίζοντας ως ένα βαθμό τις τελευταίες κυκλοφορίες σχημάτων όπως οι Septic Flesh, οι Triptykon και οι Fleshgod Apocalypse. Παράλληλα, το core στοιχείο υφίσταται με έναν ιδανικό τρόπο, μην αποτελώντας τον ''πυρήνα'' της μουσικής τους, αλλά προσθέτοντας απλώς και άλλα χρώματα στον καμβά. Τα φωνητικά είναι επίσης μία αποκάλυψη, καθώς εναλλάσσονται με ευκολία ανάμεσα σε growls που σκοτεινιάζουν τον καλοκαιρινό ουρανό όταν το θέλουν και σε ουσιώδη καθαρά περάσματα, φέρνοντας στο νου μου αγαπημένα σχήματα σαν τους Soilwork , Atrocity, Slipknot.
H ουσία όμως και αυτό που με έκανε πραγματικά να αγαπήσω το ''Depression Neverending ''είναι πως συμβαδίζει απόλυτα με αυτό που θεωρώ ως ιδανική φυσική διεργασία για έναν άριστο δίσκο: δεν είναι αποτέλεσμα βιασύνης, ούτε και στοχευμένης κατεύθυνσης. Αυτό είναι εμφανές στις συνθέσεις που είναι εμφανώς δουλεμένες, με κολληματικά hooks ,αλλαγές, μεγάλες διάρκειες, κάποια επαναλαμβανόμενα τοπία που προσθέτουν στην συνοχή, και που επιτυγχάνουν να θυμίζουν πολλά αλλά στην ουσία τίποτα. Υπάρχει δηλαδή ένας χαρακτήρας και ένα προσωπικό στίγμα, κάτι καθόλου εύκολο. Το τελευταίο και ίσως σημαντικότερο χαρακτηριστικό που με εντυπωσίασε είναι η πολύ καλά δουλεμένη παραγωγή, με σωστή ποσότητα δύναμης αλλά και χωρίς να στερεί τις δυναμικές και την καθαρότητα, μία παραγωγή που για τις δικές μου απαιτήσεις είναι διεθνών προδιαγραφών.
Εάν θα μπορούσα να σταθώ κάπου και να υποβάλλω κάποιες ενστάσεις, απλά και μόνο για να δικαιολογήσω το μη απόλυτο της βαθμολόγησης, θα έλεγα πως θα ήθελα ελάχιστα λιγότερη την παρουσία των growls, ώστε να αναπνεύσει 100% η μουσική και να ενισχυθεί η αντίθεση μεταξύ των επιμέρους σημείων, και πιο συχνή lead δουλειά από τις κιθάρες, γιατί όπου υπάρχει πραγματικά κάνει τη διαφορά.
Αυτά όμως είναι σταγόνες στον ωκεανό, καθώς το ''Depression Neverending'' είναι για μένα ήδη κλασσικό, και σίγουρα η καλύτερη δουλειά από ελληνικό συγκρότημα (συνθετικά εκτελεστικά και σε επίπεδο παραγωγής) από το “Titan” των Septic Flesh. Αναμένοντας ανάλογη συνέχεια...
Βαθμολογία: 90/100
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Χρόνης