Συντάκτης: Δάφνη Γεωργαδάκη
Οι Fortis Ventus είναι ένα symphonic metal project που ξεκίνησε το 2015. Το 2017 κυκλοφόρησε το πρώτο τους EP με τίτλο "Haunted Heart" και φέτος, συγκεκριμένα τον Ιούνιο, κυκλοφόρησε ο πρώτος τους full length δίσκος, “Vertalia”. Αλλά πριν γράψω ο,τιδήποτε για τον δίσκο, full disclosure: Δεν ήμουν ποτέ fan των Nightwish ή των Epica. Δεν έχω πρόβλημα να ακούσω κάπου ένα ή δύο κομμάτια τους, αλλά να κάτσω να ακούσω ολόκληρο δίσκο; Ούτε καν.
Όταν μια μπάντα γράφει καθαρά συμφωνική metal μουσική, είναι πολύ εύκολο να παραμελήσει το metal κομμάτι, προσπαθώντας να τα βγάλει πέρα με κάτι τόσο ιδιαίτερο, όσο η συμφωνική μουσική, που σίγουρα έχει και μεγάλο επίπεδο δυσκολίας. Κάποιες μπάντες αποφεύγουν αυτό τον σκόπελο, κάνοντας μια μίξη symphonic/power metal ή κάτι άλλο τέλος πάντων, που να εξασφαλίζει τη θέση της metal μέσα στις συνθέσεις.
Στην περίπτωση του “Vertalia”, έχουμε στα χέρια μας ένα concept album, εμπνευσμένο από ένα παραμύθι του συνθέτη και πληκτρά της μπάντας, George Halliwell. Δώδεκα κομμάτια που αντιπροσωπεύουν δώδεκα κεφάλαια στο βιβλίο, με το μεγαλύτερο κομμάτι του δίσκου να βρίσκεται γύρω στα δέκα λεπτά και η συνολική διάρκεια του δίσκου να είναι σχεδόν μια ώρα. Symphonic metal, με στοιχεία που θυμίζουν soundtrack ταινίας. Κύριο συστατικό του δίσκου είναι τα φωνητικά της σοπράνο Nancy Mos, η οποία - ομολογουμένως - δίνει μια εξαιρετική ερμηνεία από τεχνικής απόψεως και πιάνει νότες, τις οποίες εμείς οι κοινοί θνητοί δε βλέπουμε ούτε στα όνειρά μας.
Όμως, όπως έλεγα, το “Vertalia” είναι ένα concept album, οπότε το πιο σημαντικό είναι να εμβαθύνεις στην ιστορία, να νιώσεις μέρος ενός μεγαλύτερου πράγματος που σε περικλύει και σε ταξιδεύει, σωστά; Λοιπόν, το γεγονός ότι όλα τα φωνητικά στον δίσκο τραγουδιούνται από μια υψίφωνο μπορεί για κάποιους να είναι πρόβλημα, για μένα σίγουρα ήταν. Το πιστόλι στον κρόταφο να μου βάλεις, δε θα καταλάβω το 100% των στίχων, όπως δεν καταλαβαίνω και τα brutal φωνητικά. Στίχους μπροστά μου δεν είχα, οπότε έχασα την ιστορία από τα αποδυτήρια. Αν ήταν στο χέρι μου, θα συμβούλευα κάθε μπάντα να βάζει και στίχους, όταν ανεβάζει τη μουσική της σε YouTube, Spotify και λοιπές πλατφόρμες. Αλλά ειδικά αν γράφεις concept album, γιατί δε δίνεις στον ακροατή σου να διαβάσει την ιστορία, χωρίς να ψάχνει δεξιά κι αριστερά; Έτσι δε θα απολάμβανε περισσότερο το έργο σου;
Anyway, ας μιλήσουμε για τα κομμάτια. Ο δίσκος ξεκινά με το “Between Love And War”, σε μια μεγαλοπρεπέστατη εισαγωγή, με τα πλήκτρα και τα φωνητικά να μπαίνουν σιγά σιγά, έπειτα τα έγχορδα δίνουν την ένταση και το κυρίως μέρος να ξεκινά λίγο μετά το δεύτερο λεπτό, με τα φωνητικά της Nancy Mos και guest τον Dee Θεοδώρου των Illusory. Είναι μια ενδιαφέρουσα σύμπραξη και βγάζει μια καλοδεχούμενη δύναμη από το ρεφρέν και μετά, αν και δε με πείθει για το όλο metal του εγχειρήματος. Περιμένω να πειστώ από τα επόμενα κομμάτια.
“Birth Of Sadness” για τη συνέχεια. Η εισαγωγή με το βιολί σίγουρα σε κερδίζει, αλλά μετά το κομμάτι είναι κάπως… flat. Υπάρχει ένα σόλο κιθάρας κάπου στο 3:40, αλλά μοιάζει πιο πολύ διεκπεραιωτικό, δεν έχει ιδιαίτερη φαντασία, ούτε προσθέτει στο συναίσθημα. Βασικά αυτό είναι ένα θέμα που εντοπίζω γενικά στο “Vertalia”, η κιθάρα και τα ντραμς είναι σε αρκετά βασικό επίπεδο και δεν έχουν χώρο για να βάλουν κι αυτά την υπογραφή τους στις συνθέσεις. Το δε μπάσο, περνά και δεν ακουμπά. Τα φωνητικά βρίσκονται πάντα σε πρώτο πλάνο, έπειτα τα πλήκτρα και τα υπόλοιπα στοιχεία συμφωνικής μουσικής, τα οποία σαφώς είναι καλοδουλεμένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια.
Το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου δε μου τραβά την προσοχή. Στο “Cave Of Glass” μου αρέσουν οι λεπτομέρειες με τα χορωδιακά φωνητικά και το “Living Thorns” είναι το μόνο instrumental κομμάτι του δίσκου, το οποίο λειτουργεί σαν interlude για το “Gothecia”. Παρόλο που διαρκεί λιγότερο από δύο λεπτά, νομίζω πως είναι το αγαπημένο μου από τον δίσκο, γιατί το πιάνο είναι ΦΑ-ΝΤΑ-ΣΤΙ-ΚΟ. Τώρα μιλάμε για ατμόσφαιρα και για συναισθήματα, για μουσικές που σε ταξιδεύουν.
Ξεκάθαρα highlight του “Vertalia”, λοιπόν. Το “Gothecia” είναι συμπαθητικό κομμάτι, όπως και όσα το ακολουθούν, αλλά συνεχίζω να πέφτω πάνω στο ίδιο πρόβλημα που ανέφερα προηγουμένως: Ναι μεν τα συμφωνικά στοιχεία δίνουν ρεσιτάλ, κυριολεκτικά και μεταφορικά, αλλά το metal στοιχείο; Μοιάζει λίγο κομπάρσος κι αυτό για μένα είναι λίγο sad. Και πάλι, εξαιρετικά χορωδιακά φωνητικά και συμφωνικά στοιχεία, αλλά από ένα σημείο και μετά μπορεί να βαρεθείς (είναι και η διάρκεια του δίσκου, που δε βοηθά σε αυτό).
Αξίζει μια ξεχωριστή αναφορά στο “Reflections Of Myself”, που έχει κάπως πιο σκοτεινή ατμόσφαιρα και πολύ ταιριαστά backing vocals που δίνουν το κάτι διαφορετικό στο κομμάτι. Και τα “The Eagle’s Chase” και “Homeland”, που κλείνουν τον δίσκο είναι όμορφες συνθέσεις, αλλά δεν κάνουν τόσο δυνατή εντύπωση, ώστε να τα βάλεις σε repeat ή να τα σκέφτεσαι ακόμα, δύο ώρες μετά την ακρόαση.
Πιστεύω πως για τους fans της συμφωνικής metal, το “Vertalia” θα είναι ένα ευχάριστο άκουσμα, μια όμορφη προσθήκη στις playlists τους. Αναγνωρίζω τη δουλειά που έχει πέσει στις συνθέσεις και πραγματικά βλέπω προοπτικές για μια ακόμα καλύτερη μελλοντική δουλειά. Απλώς, καθαρά προσωπικά μιλώντας, μου έλειψε η έμφαση στο metal στοιχείο.
Βαθμολογία: 70/100
Για το Rock Overdose,
Δάφνη Γεωργαδάκη
Comments
