Ημερομηνία δημοσίευσης: 19 Νοεμβρίου
''Popestar''
Ας το παραδεχτούμε, υπάρχει ένας διαχρονικός ελιτισμός από τη μεριά των οπαδών του σκληρού ήχου. Είμαστε διχασμένοι ανάμεσα στην επιθυμία μας η αγαπημένη μας μουσική να αναγνωριστεί στα mainstream σαλόνια ως ισάξια της μουσικής μαζικής κατανάλωσης, και στην αντανακλαστική σχεδόν αντίδραση του να χαρακτηρίζουμε ξεπουλημένο οποιονδήποτε σχεδόν επιτυγχάνει κάτι τέτοιο. Αυτό πηγάζει από την κτητική σχεδόν σχέση που έχουμε με οτιδήποτε ταιριάζει στην αισθητική και πνευματική μας κατάσταση, καταλήγοντας στο να θέλουμε το αγαπημένο μας συγκρότημα να τύχει αναγνώρισης, αλλά με τον τρόπο που εμείς την αντιλαμβανόμαστε, και όχι με έναν επιφανειακό, pop τρόπο.
Κατά καιρούς, και λειτουργώντας ως εξαιρέσεις, κάποια συγκροτήματα πετυχαίνουν να γίνουν πρεσβευτές του σκληρού ήχου, χρησιμοποιώντας συνειδητά και σχεδόν σαρκαστικά όλα τα κόλπα της μουσικής βιομηχανίας υπέρ τους και εναντίον της. Πετυχαίνουν ένα είδος exploitation, κάτι που στα δικά μου μάτια (και αυτιά) είναι αφάνταστα διασκεδαστικό. Από το 1999 έως και το σωτήριο έτος 2016, δύο είναι τα συγκροτήματα που κατάφεραν κάτι τέτοιο. Το ένα είναι οι Slipknot και το δεύτερο αναμφίβολα οι Ghost.
Το συγκεκριμένο συγκρότημα λειτούργησε πραγματικά ως αποκάλυψη, όχι απαραίτητα όμως μουσικά. Δεν επινόησε τον τροχό, αλλά με απόλυτη μαεστρία έβαλε σε ένα καζάνι pop στοιχεία, heavy αλλά υποδειγματικές ενορχηστρώσεις με απόλυτα κολληματικές μελωδίες (και φυσικά τους Blue Oyster Cult), με μία μοναδική θεατρικότητα. Η θεατρικότητα αυτή είναι πραγματικά ευφυέστατη, διότι αγγίζει τα όρια της αποδομητικής σάτιρας σε καθετί κατεστημένο, πάντα με ένα πέπλο humor που πολύ απλά είτε θα το λατρέψεις είτε θα το μισήσεις.
Μετά λοιπόν το εξαιρετικό ''Meliora'' (2015), η σέκτα διατηρείται στο προσκήνιο με ένα EP που ακούει στο όνομα-λογοπαίγνιο ''Popestar''. Η αντιμετώπιση μου ήταν η εξής: μηδενική ιντερνετική πληροφόρηση, και με το εξώφυλλο μπροστά μου προχώρησα στην πρώτη ακρόαση. Το ''Square Hammer'', ως εισαγωγικό track, συνεχίζει το ''κήρυγμά'' τους από εκεί που είχε μείνει στην προηγούμενη λειτουργία. Catchy, οργανικά heavy, ένα τραγούδι και όχι κομμάτι, που το τραγουδάς σε οποιαδήποτε χωρική και χρονική στιγμή.
Συνεχίζοντας, ακολούθησε το ''Nocturnal Me'', ένα εμβατηριακό, mid tempo τραγούδι, με έναν πολύ ιδιαίτερο χαρακτήρα, κοντά αλλά και μακριά σε ότι έχουμε ακούσει από το συγκρότημα, μελαγχολικό, doomy, ιδιαζόντως pop, εξαιρετικό. Περνώντας στο'' I Believe'', ένα ατμοσφαιρικό vocal based αργό τραγούδι, το μυαλό μου πήγε στους Depeche Mode, και ίσως και σε κάποια gospell backing vocals σε συνδυασμό με organ.
Το ''Missionary Man'' ήταν ίσως το πιο ''ρηχό'' από τα έξι tracks, μολονότι διασκεδαστικότατο, με κάποιους ευφάνταστους γυναικείους φωνητικούς αυτοσχεδιασμούς ,ένα σόλο από κάτι που μοιάζει με ηλεκτρική φυσαρμόνικα και γενικά με μια έντονη θετική ατμόσφαιρα.
Το τέλος επιφύλασσε το καλύτερο με διαφορά τραγούδι του ΕP, το ''Bible'', ένα εμβληματικό rock anthem, συναισθηματικό, με κλιμάκωση, με αιθέρια μελωδία, ένα αριστούργημα που για εμένα πρόκειται με διαφορά για το καλύτερο ΤΡΑΓΟΥΔΙ της χρονιάς που δύει.
Η διαδικασία της ακρόασης επαναλήφθηκε σποραδικά για αρκετές ημέρες , ώσπου με καθυστέρηση έμαθα τη βασικότερη πληροφορία που αφορούσε το δίσκο: με εξαίρεση το πρώτο κομμάτι, πρόκειται για διασκευές σε Echo And The Bunny Men, Simian Mobile Disco, Eurythmics και Imperiet αντίστοιχα !!
Aν μη τι άλλο, αυτό αποδεικνύει το πόσο πιστό έμεινε το σχήμα στην έννοια της λέξεως διασκευή, και όχι επανεκτέλεση. Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι είμαι αναρμόδιος για να κρίνω καθότι δεν γνώριζα τα αυθεντικά τραγούδια. Κάτι τέτοιο όμως κατά τη γνώμη μου δεν ισχύει, διότι όντας εξοικειωμένος με το αυθεντικό υλικό των Ghost, με εξαίρεση ίσως το ''Μissionary Man'', ήμουν απόλυτα πεπεισμένος πώς πρόκειται για νέο υλικό ,με την ελευθερία πειραματισμού που ίσως επιτρέπει εξ ορισμού η έννοια intermediate EP.
Από τη στιγμή λοιπόν που ισχύουν τα παραπάνω ,και ακούγοντας για πολλοστή φορά το ''Popestar'' με ένα ζωγραφισμένο μειδίαμα, διαβάζοντας στο comment section των αυθεντικών τραγουδιών επαναλαμβανόμενα τη φράση ''Ghost brought me here '', αδυνατώ να βαθμολογήσω με κάτι λιγότερο από..
Βαθμολογία : 80/100
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Χρόνης