Συντάκτης: Άγγελος Κατσούρας
Επιστροφή μετά από 4μιση χρόνια για τους αγαπημένους Ολλανδούς God Dethroned, καθώς μέχρι να τους δούμε πρόσφατα σε μία μεγαλειώδη -ξανά- εμφάνιση με τους Exhorder και να κάνουμε και την πρόσφατη συνέντευξη με τον ηγέτη/κιθαρίστα/τραγουδιστή Henri Sattler, είχαμε αρχίσει να ανησυχούμε λίγο. Κι όμως το 12ο άλμπουμ των Ολλανδών είναι γεγονός και μάλιστα είχαμε και δείγματα από τα πρώτα 3 κομμάτια του δίσκου ενδιάμεσα, ώστε να ξέρουμε τι θα περιμένουμε. Ο δίσκος αποτελεί και πάλι μία ενιαία ιστορία με κεντρικό πρόσωπο τον πιο διάσημο προδότη της ιστορίας, δηλαδή τον Ιούδα Ισκαριώτη, παρότι στο ομότιτλο κομμάτι ο Henri δηλώνει με στόμφο “Iscariot was never my name”. Αρχικά να τονίσουμε το ευχάριστο του γεγονότος, τα ¾ της βασικής σύνθεσης είναι πάλι εδώ, καθώς δίπλα στον Henri παραμένουν και ο μπασίστας Jeroen Pomper (έκλεισε πλέον 10 χρόνια στη μπάντα) αλλά και ο δεύτερος κιθαρίστας Dave Meester (έκλεισε 5 χρόνια με τη σειρά του), το τονίζουμε γιατί οι God Dethroned ήταν πάντα μία μπάντα με πολλές αλλαγές και πάντα υπήρχε ο φόβος στο πως θα ανταποκριθεί το εκάστοτε line-up. Μιλώντας για το line-up, αυτή τη φορά έρχεται να προστεθεί ο φοβερός ντράμερ Frank Schilperoort, για τον οποίο ο Henri μας είχε τονίσει την αξία του.
Την αξία του Frank την είδαμε και στη συναυλία που προαναφέρθηκε, καθώς μιλάμε για παιχταρά που είχε να μπει στα παπούτσια του υπερ-παίχτη Michiel Van Der Plicht (τον θαυμάσαμε πρόσφατα με τους Pestilence) και όχι απλά τα κατάφερε, αλλά δίνει μεγάλη ώθηση στο να αποτελέσει το σύνολο του “The Judas Paradox” μία ποιοτική προσθήκη στον μακρύ κατάλογο των Ολλανδών. Επίσης ο Henri αποδείχθηκε λίρα εκατό στο γεγονός πως μας είπε θα υπάρχει ισορροπία στο υλικό του δίσκου, με τις αργές, μελωδικές, γρήγορες και ακραίες στιγμές να συνυπάρχουν σε πλήρη αρμονία και να μας δίνουν ένα δίσκο που θα εξυπηρετήσει κάθε γούστο και απαίτηση από τους ούτως ή άλλως πάντα συνεπέστατους δισκογραφικά God Dethroned. Το ξεκίνημα του δίσκου είναι αργό και στακάτο με το ομότιτλο κομμάτι, ίσως κάποιους τους ξενίσει ένα τόσο υποτονικό κομμάτι για αρχή μια κι έχουν συνηθίσει άλλα μπασίματα από τους Ολλανδούς, αλλά αποδεικνύεται ότι λειτουργεί ιδανικά, και για να βάλει τον ακροατή πιο μέσα στο concept και για να μπορέσει να αφομοιώσει το υπόλοιπο υλικό που έρχεται… με φόρα. Καλή ώρα το “Rat Kingdom” που ήταν το πρώτο βίντεο του δίσκου και απέσπασε θετικότατα σχόλια. Κάπου στη μέση είναι από πλευράς τέμπο το “The Hanged Man”.
Ένα κομμάτι που τονίζει τις δυναμικές των Ολλανδών, όσο γρήγορο και στακάτο ταυτόχρονα πρέπει, σε λίγο πιο mid-tempo ύφος, μας κάνει να πιστεύουμε ότι αυτή τη φορά η μαγική λέξη είναι όπως αναφέραμε πάνω η ισορροπία. Το φοβερό “Asmodeus” το ξέραμε πριν μπει στο δίσκο ως το πρώτο δείγμα που ηχογραφήθηκε με αυτή τη σύνθεση, κομματάρα μεγάλη, την παίξανε και στη συναυλία, έγινε χαμός. Οι εναλλαγές δε σταματάνε όμως και το πολύ όμορφα ατμοσφαιρικό “Kashmir Princess” είναι ρεσιτάλ σωστών μελωδιών σε αργό τέμπο, μπορεί οι God Dethroned να δοξάστηκαν -δικαίως- ως μπάντα υψηλών ταχυτήτων, αλλά και στα πιο αργά και μελωδικά μέρη με τα χρόνια, αποδείχθηκαν μάστορες το δίχως άλλο. Βέβαια, από την άλλη, όταν ακούς κομμάτια σαν το φρενήρες “Hubris Anorexia” και θυμάσαι τα μεγαλεία του παρελθόντος, δε γίνεται να μη χαμογελάσεις λίγο παραπάνω. Το μυστικό γενικά του “The Judas Paradox” κρύβεται στα κομμάτια που δεν έχει ακούσει ο ακροατής (θα μου πείτε, για νέο σας το λέω), καθώς κρύβουν μεγάλη ποικιλομορφία. Έτσι το “μία-μία” μοτίβο συνεχίζεται και στο “The Eye Of Providence”, ένα πιο μελωδικό και mid-tempo κομμάτι, που στις στιγμές που ανεβάζει τον τόνο, αποδεικνύεται ότι τοποθετήθηκε σε ιδανικό σημείο λίγο πριν το τέλος αυτού του δίσκου.
Εκεί όμως που ο δίσκος κερδίζει πάρα πολλά, είναι πιστεύω στην τελική του τριάδα, αρχομένης με το “Hailing Death”, που μετά το ομότιτλο κομμάτι στην αρχή, είναι το πιο μεγάλο του δίσκου. Ενός δίσκου που σε 10 κομμάτια (συν μία εισαγωγή) και 43’ υλικού, έχει 6 κομμάτια κάτω των 4’, 2 άνω των 4’ και τα 2 μεγάλα που αναφέραμε. Άρα τρομερή σταθερότητα και ομοιογένεια που γίνεται εμφανής από την πρώτη κιόλας ακρόαση. Το “Hailing Death” με τη φοβερή αρχή με ξεσπάσματα, τριπλές, τύμπανα που κάνουν τη διαφορά και εφορμούν ακάθεκτα, είναι μεγάλη κομματάρα που θα σας θυμίσει σίγουρα μέρη κομματιών του παρελθόντος (δε θα σποϊλάρω, θα αφήσω το χαμόγελο να σχηματιστεί στα χείλη σας από μόνο του) και το πέρασμα στο “Broken Bloodlines” στη συνέχεια είναι φοβερό και χωρίς να χάνεται το ενδιαφέρον της ακρόασης. Πολύ βασικό αυτό γιατί όταν υπάρχει γρήγορο κομμάτι που μαγνητίζει τα τύμπανα του αυτιού με τη μία, ότι το ακολουθεί μπαίνει πάντα υπό σύγκριση ως νομοτελειακή αλήθεια. To “Broken Bloodlines” ξεκινάει ακόμα πιο γρήγορα λοιπόν και με τον δίσκο να τσιτώνει εντυπωσιακά όσο έρχεται το τέλος, κλέβοντας -υπέρ του προφανώς- τις εντυπώσεις και αφήνοντας τον οπαδό των Ολλανδών με πληρότητα κατά την ακρόαση του.
Κι επειδή πάντα το τελευταίο κομμάτι έχει τη δική του σημασία σε κάθε δίσκο, το κλείσιμο με το “War Machine” με τέτοιο τίτλο ειδικά, δε θα μπορούσε να μην είναι ιδανικό, έτσι δεν είναι; Κάνει το σύνολο του “The Judas Paradox” συμπαγές και αφήνει την καλύτερη δυνατή τελευταία εντύπωση. Οι God Dethroned κατορθώνουν ένα βασικό ζητούμενο που ήθελαν όλοι οι οπαδοί, να ξεπεράσουν τα 2 προηγούμενα άλμπουμ τους, και σίγουρα όσον αφορά το “The Judas Paradox”, μιλάμε πανεύκολα για το κορυφαίο άλμπουμ τους με το νέο λογότυπο και μετά την επανασύνδεση τους. Παρά την ισορροπία μελωδίας, αργών/γρήγορων σημείων και ξεσπασμάτων, το βέβαιο είναι ότι οι τσίτες στα τελευταία 3 κομμάτια ειδικά και γενικότερα την λογική του 2ου μισού του δίσκου που είναι πιο up-tempo από το αντίστοιχο 1ο μισό, γέρνουν πολύ την πλάστιγγα υπέρ του “The Judas Paradox” σε σχέση με το “The World Ablaze” αλλά και το “Illuminati”. Σαν οπαδός πήρα ακριβώς αυτό που ήθελα και φανταζόμουν ότι μπορεί να συμβεί. Ο δίσκος δουλεύτηκε άψογα από κάθε άποψη και ο Henri για άλλη μία φορά μας απέδειξε γιατί είναι από τους κορυφαίους συνθέτες, ειδικά στην Ευρωπαϊκή ήπειρο. Οι ορκισμένοι φίλοι του Εκθρονισμένου Θεού θα το αγοράσετε με συνοπτικές διαδικασίες.
Θα έβαζα κάτι ψιλά λιγότερο, αλλά η στρογγυλοποίηση είναι το ελάχιστο που αξίζουν.
Βαθμολογία: 80/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
God Dethroned - "The Judas Paradox"
Reigning Phoenix Music
6 September 2024
Comments
