Ημερομηνία δημοσίευσης: 22 Ιουνίου 2017
Πιστεύω ότι λογικός χεβυμεταλλάς που σέβεται τον εαυτό του και τα αυτιά του, χάρηκε πάρα πολύ με την ανακοίνωση επιστροφής των Ολλανδών God Dethroned και θα πρέπει να χαίρεται ακόμα περισσότερο τώρα που κυκλοφορούν τον νέο τους δίσκο. Μετά την ολομέτωπη επίθεση του προηγούμενου εξαιρετικού δίσκου ''Under The Sign Of The Iron Cross'' το 2011, το συγκρότημα έδειχνε πιο σταθερό από ποτέ και ο αρχηγός / κιθαρίστας / τραγουδιστής Henri Sattler έπαιρνε μέρος της αναγνώρισης που έπρεπε να είχε από πολύ πιο πριν. Η μοίρα όμως τα έφερε έτσι και τα απανωτά φύγε εσύ-έλα εσύ μελών του συγκροτήματος τον κούρασαν τόσο που αποφάσισε να διαλύσει το συγκρότημα, προς γενική κατάπληξη και στεναχώρια των περισσότερων οπαδών της μουσικής μας. Ας μην ξεχνάμε ότι οι Ολλανδοί γίνανε συμπαθείς με το παίξιμο και τη συμπεριφορά τους και σε μερίδα κόσμου που δεν άκουγε τη μουσική τους, ενώ λόγω της φύσης της μουσικής τους, πιάνανε κοινό κι από τα τρία μεγάλα παρακλάδια της ακρότητας με την ίδια ευκολία (thrash, death, black). Ότι πάντα ήταν παιχταράδες και είχαν μία απίστευτη ουσία στις συνθέσεις τους με ξέφρενα ξεσπάσματα, blast beats από το υπερπέραν και ΥΠΕΡΟΧΕΣ μελωδίες, δε χρειάζεστε εμένα να το τονίσω, αυτό είναι κάτι το οποίο δίνει το παρόν και στο νέο δίσκο που λέγεται ''The World Ablaze'' και ολοκληρώνει μία τριλογία άλμπουμ με κεντρικό θέμα τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Μετά τα ''Passiondale'' και το προαναφερθέν ''Under The Sign Of The Iron Cross'', η τριλογία ολοκληρώνεται εδώ. Η διαφορά είναι ότι αυτό το άλμπουμ δεν έχει τους φρενήρεις ρυθμούς που έχουμε συνηθίσει στους περισσότερους δίσκους τους, στο γενικότερο σύνολο του. Χωρίς να σημαίνει ότι λείπουν οι γρήγορες στιγμές, είναι σίγουρα το πιο ελεγχόμενο σε ταχύτητα άλμπουμ της τριλογίας, ενώ σίγουρα παραπέμπει σε άλλα δύο άλμπουμ τους ανάλογης προσέγγισης, τα ''Into The Lungs Of Hell'' και ''The Toxic Touch''. Τα συγκεκριμένα άλμπουμ μάλιστα, ενώ άλλες μπάντες θα σκότωναν να τα είχαν στον κατάλογο τους, είναι 2 από τις πιο αδύναμες στιγμές τους, όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά γιατί γενικά οι God Dethroned μας συνήθισαν να ανεβάζουν τον πήχη τόσο ψηλά με κάθε κυκλοφορία, που ένα μη τέλειο άλμπουμ λίγο μας την έδινε. Σίγουρα το ''The World Ablaze'' το θεωρώ πολύ καλύτερο από τα 2 προαναφερθέντα άλμπουμ, το ίδιο ισχύει και για τους οπαδούς τους και μη απ' όσο έχω δει από τη μέρα που βγήκε ο δίσκος. Μιλάμε για ένα πολύ όμορφα καλοδουλεμένο και πολύ ώριμο δίσκο, ο οποίος είναι προσεγμένος ως την τελευταία λεπτομέρεια, ο οποίος όμως κατ' εμέ πάντα ξεκινάει πολλά υποσχόμενος και καταλήγει να σε αφήνει με ένα ανεκπλήρωτο αίσθημα χαράς, σαν να πήγες στη βρύση και να μην ξεδίψασες απόλυτα με την δόση που πήρες.
Ο δίσκος πρακτικά αποτελείται από 8 κομμάτια, συν 2 μικροεισγωγές. Όταν τελειώνει η πρώτη εξ' αυτών (''Α Call To Arms''), μπαίνει μπομπάτα το ''Anniihilation Crusade'' με ένα φοβερό ριφφ και μία καταστροφική δίκαση που εξελίσσεται σε αυτόματο που έπαθε εμπλοκή και πυροβολεί κατά ριπάς προς πάσα κατεύθυνση. Καταπληκτικό ξεκίνημα, με την κιθαριστική δουλειά να κάνει μπαμ ποιότητας με το ξεκίνημα, την ογκώδη παραγωγή να τονίζει το πολεμικό (όχι όμως πολεμόκαυλο) κλίμα του όλου concept και να προκαλεί κοπάνημα μέχρι τελικής πτώσεως. Το ομότιτλο κομμάτι που ακολουθεί συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο και πραγματικά είναι σαν να ακούω Vader στο ''Lead Us'' στην αρχή του, με έντονο το συναίσθημα της ατμόσφαιρας που βγάζανε οι συμπατριώτες τους (και όντως πολεμόκαυλοι) Ηail Of Bullets που δυστυχώς μας άφησαν χρόνους την περασμένη χρονιά μια και καλή. Υπάρχει και μία αύρα Bolt Thrower σαν ατμόσφαιρα και όχι τόσο συνθετικά (εκεί θα είχαμε πάρτι), που με κάποια αργά περάσματα ενισχύεται, αλλά ως εκεί. Το ''On The Wrong Side Of The Wire'' ήταν το πρώτο κλιπ του δίσκου και ένα κομμάτι που άρεσε σε όλους. Ρυθμικό, κολλητικό του κερατά (όχι όμως εμπορικό), είναι ένα φοβερό δείγμα του δίσκου και της νέας ηχητικής προσέγγισης που διάλεξαν εν έτει 2017, ενώ το ''Close To Victory'' είναι το φρενήρες κομμάτι του πρώτου μισού του δίσκου, καταιγιστικό σε αρχή και τέλος, με εξαίρετες μελωδίες και σολάρες στο ενδιάμεσο, αποθέωση!
Το δυσάρεστο της όλης φάσης είναι ότι αφού κάνει το μπασιμο η έτερη εισαγωγή ''Konigsberg'', τα υπόλοιπα 4 κομμάτια ως το τέλος του δίσκου δε σε αφήνουν με την ίδια αίσθηση ποιότητας. Χωρίς να μπορούν να χαρακτηριστούν fillers με τίποτα, εμένα προσωπικά σαν αρχιφανατικό οπαδό τους δε με πιάσανε το ίδιο από το σβέρκο και παρά τις συνεχείς ακροάσεις, ενώ γουστάρω πολύ, δυστυχώς δεν τις κόβω κιόλας. Το ρυθμικό ''Escape Across The Ice (The White Army)'' που αφηγείται την ιστορία του Λευκού Στρατού της Σοβιετικής Ένωσης και της άτακτης υποχώρησης του, είναι σίγουρα το ανώτερο του δεύτερου μισού και το πιο κοντινό στην καρδιά μου με τη σολάρα που περιέχει. Η συνέχεια όμως δεν είναι ανάλογη, γιατί το ''Breathing Through Blood'' περνάει, ακουμπάει αλλά ακούγεται σαν αντιγραφή Hypocrisy μεσαίας περιόδου, δεν είναι καν κακό, αλλά δεν τους θέλω να ακούγονται σαν κάτι άλλο, το ''Messina Ridge'' καταφέρνει να με κουράσει ενώ είναι το μικρότερο των κανονικών κομματιών και μόνο το επικά μελαγχολικό και μελωδικό κλείσιμο του ''The 11th Hour'' (που αντίστοιχα είναι το μεγαλύτερο του δίσκου) δίνει στο δίσκο μία ωραία τελική κλιμάκωση που σε κρατάει στο κλίμα του δίσκου και το συνδέεις με τα τότε γεγονότα, φτιάχνοντας μία μικρή ταινία στο μυαλό σου που θα την ξανάβλεπες ευχάριστα.
Μοναδικός εχθρός του καλού, είναι πάντα το καλύτερο. Δε θέλω να μπαίνω σε συγκρίσεις γιατί είναι άτοπο, όλοι όσοι ασχολούνται σε βάθος και όχι επιδερμικά με τη μπάντα και με την καλή μουσική γενικότερα, ξέρουν αν υπάρχουν και ποιά είναι τα υπεράνω κριτικής άλμπουμ τους. Κανείς δεν περιμένει να γραφτεί κάτι παρόμοιο, αλλά η πυροβολαρχία του ''Under The Sign Of The Iron Cross'' που έκανε μέχρι και γνωστούς μου κολλημένους πάντα με τα πρώτα 2 το πολύ 3 άλμπουμ από κάθε μπάντα να το προσκυνήσουν, χωρίς καν να είναι οπαδοί, δείχνει ότι το συγκρότημα ενώ εξελίσσει όμορφα τον ήχο του, είναι σαν να έκανε ένα μεγάλο βήμα πίσω. Κι ας το παραδεχτούμε χωρίς ενοχές. Τους God Dethroned τους αγαπήσαμε όλοι μας επειδή στο άκουσμα τους, καθόμασταν με δέος να τους ακούμε να διαλύουν τα πάντα και να μην ξέρουμε τι και από που μας ήρθε. Το ''The World Ablaze'' δεν είναι από αυτούς τους δίσκους που το προκαλούν αυτό, και τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα αν δεν υπήρχε η δεδομένη αξία των Ολλανδών παιχταράδων. Στα θετικά του δίσκου, η παραμονή του πολυβόλου Michiel Van Der Plicht στο σκαμνάκι των τυμπάνων (οδοστρωτήρας ο πούστης) και η προσθήκη των νέων μελών, Jeroen Pomper (μπάσο) και του Αμερικάνου Mike Ferguson (κιθάρες), που σίγουρα ελπίζουμε να μείνουν πολύ και να βοηθήσουν τον Henri (ΨΥΧΑΡΑ) να συνεχίσει το όραμα του και να μείνουν πολλά χρόνια ανάμεσα μας.
Bαθμολογία: 75/100
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Comments
