Ημερομηνία δημοσίευσης: 29 Μαΐου 2018
Καταλαβαίνω την ανάγκη του καθενός να ψάχνει και να μαθαίνει στίχους τραγουδιών και όλοι μας βρίσκουμε νόημα στην ποίηση που προσφέρουν κάποιοι από αυτούς. Όμως είναι πολλά περισσότερα αυτά που μπορούν να ειπωθούν απλά και μόνο με μουσικά όργανα, γι’ αυτό και πάντα φρόντιζα να στέκομαι στην μελωδία των κομματιών παρά στους στίχους τους. Επομένως, όταν έβαλα το post-rock στη ζωή μου, βρήκα την υγειά μου. Από τα πρώτα συγκροτήματα του post-rock είδους που μπορεί να ακούσει κανείς, είναι οι God Is An Astronaut, οι οποίοι μετρούν 16 χρόνια καριέρας και 8 δίσκους. Αλλά πόση πρωτοτυπία μπορεί να υπάρξει στον ήχο ενός συγκροτήματος χωρίς καθόλου φωνητικά;
Η περίπτωση των God Is An Astronaut και του 8ου δίσκου τους “Epitaph”, μας κάνει να φτάσουμε στο συμπέρασμα ότι η μουσική αναζωογόνηση μπορεί να έρθει, ασχέτως με το τι απαρτίζει τη σύνθεση των κομματιών της. Η μπάντα, μετά το αριστουργηματικό “All Is Violent, All Is Bright” του 2005, στράφηκε σε μία 10ετή περίοδο “ασφάλειας”. Συνέχισε, δηλαδή, να εξελίσσεται σε κλειστό κύκλο γύρω από τον εν λόγω δίσκο, καταλήγοντας απλά να επαναλαμβάνει τους εαυτούς της, παραμένοντας μουσικά σε μία ασφαλή ζώνη. Φτάνοντας, όμως, στο “Epitaph”, ο κύκλος αυτός σπάει και οι God Is An Astronaut βγαίνουν από τη ζώνη ασφάλειας, πράγμα πολύ ελπιδοφόρο και ενδιαφέρον.
Το “Epitaph” είναι η πιο σκοτεινή δισκογραφική κίνηση από την τριάδα από την Ιρλανδία, με το αίσθημα του πένθους και της λύπης να πλανάται καθόλη τη διάρκεια των 7 κομματιών του. Είτε είναι με το εναρκτήριο ομώνυμο κομμάτι, που είναι ταυτόχρονα ένα από τα καλύτερα που έχουν γράψει ποτέ, είτε είναι η αντίθεση με κομμάτια σαν το “Mortal Coil” και το “Séance Room” που είναι εκπληκτική, όχι μόνο σε σχέση με τον υπόλοιπο δίσκο, αλλά και σε σύγκριση με προηγούμενες κυκλοφορίες τους. Εκεί δείχνουν οι God Is An Astronaut ότι τολμούν και ίσως έχουν εμπνευστεί από άλλες εξίσου καλές post-rock μπάντες, σαν τους Russian Circles και τους 65daysofstatic, δείχνοντας ότι η τόλμη τους ταιριάζει.
Είναι λίγο περίεργο να σκέφτεται κανείς ότι χρειάστηκε ένα προσωπικό πένθος των δύο μελών της μπάντας για να δημιουργηθεί ένας πολύ καλός δίσκος. Από την άλλη, μπορεί και να μη χρειάστηκε και να είχαν ήδη προγραμματίσει αυτήν την πορεία. Ό,τι και να είναι όμως, έφερε ένα πολύ συναισθηματικό αποτέλεσμα που “μιλάει” στους ίδιους και στο κοινό. Ένας δίσκος που σίγουρα επιτρέπει στον ακροατή να χαθεί στην άβυσσο την οποία τον τραβάει, και σίγουρα το καλύτερο εγχείρημα του συγκροτήματος από το 2005.
Βαθμολογία: 85/100
Για το Rock Overdose,
Γεωργία Λαδοπούλου
Comments
