''Magma''
Οι Gojira είναι ένα συγκρότημα που δε χρήζει πλέον συστάσεων. Δικαίως, καθώς το γαλλικό κουαρτέτο έχει ξεφύγει εδώ και καιρό από τα εγχώρια σύνορα, ισοπεδώνοντας την αρνητική παράδοση που ήθελε τη Γαλλία να παράγει κάποια ποιοτικά σχήματα μόνο στο χώρο του black metal. Χωρίς καμία υπερβολή, μπορούμε να πούμε πως η παρέα των αδερφών Duplantier έχει καταφέρει να δημιουργήσει μια δική της σχολή, ανήκοντας στην πολύ κλειστή κάστα των πιονιέρων του progressive metal του εικοστού πρώτου αιώνα.
Τα χρονικά κενά ανάμεσα στις κυκλοφορίες τους λειτουργούσαν πάντα υπέρ τους. Μετά από τετράχρονη απουσία, και προερχόμενοι από ένα καταπληκτικό σερί άρτιων δίσκων, επιστρέφουν με το ''Magma''. Τα διαδικτυακά σημάδια ήταν κάτι παραπάνω από ενθαρρυντικά, αλλά ούτως ή άλλως πρόκειται για ένα σχήμα που επιβάλλεται να βυθιστείς στην ολότητα των κυκλοφοριών του για να αποκτήσεις μια εμπεριστατωμένη άποψη.
Το album ξεκινά με έναν ενδιαφέροντα τρόπο: το ''Shooting Star'' είναι ένα τραγούδι που αρκετά εύκολα θα μπορούσε να βρίσκεται στο τελείωμα ενός Gojira δίσκου. Μid tempo, φαινομενικά χαμηλότερων τόνων από ένα αναμενόμενο album opener. Υπάρχει κάτι εδώ όμως, αριστοτεχνικά ενορχηστρωμένο. Μια υφέρπουσα ένταση , τόσο στα υπνωτικά καθαρά φωνητικά του Joe, που ενισχύονται υπόγεια από μυστηριακές ωδές, όσο και στην τεράστια αυτή μπασσογραμμή που πάντα ήταν η ραχοκοκαλιά τους: Tο ηφαίστειο κοιμάται φαινομενικά, αλλά η παύση πριν το τέλος είναι ξεκάθαρη για το τι πρόκειται να ακολουθήσει...
Η πρώτη λάβα ξεχύνεται με το ''Silvera''. Πιο κοντά στα standards που έχουν τεθεί από παλαιότερες κυκλοφορίες, είναι ένα τρανό παράδειγμα για το ότι σε λίγο περισσότερα από τρία λεπτά μπορείς να εσωκλείσεις όλη την ουσία του σύγχρονου προοδευτικού ήχου: τεράστιες κιθάρες ( που μοιάζει αδιανόητο ότι είναι κουρδισμένες μόνο έναν τόνο χαμηλότερα από το κανονικό), που είτε οδηγούν με εμφατικό τρόπο, είτε κεντούν tapping γέφυρες. Φωνητικές αρμονίες πιο ώριμες από ποτέ, που με εμφατικό και επικό τρόπο μας προτρέπουν να ανοίξουμε τα μάτια μπροστά σε αυτή την γενοκτονία και να αλλάξουμε τον κόσμο αλλάζοντας τον εαυτό μας. Ένα απόλυτα δεμένο σύνολο, στην υπηρεσία της σύνθεσης, που είναι πραγματικά υπεράνω όλων των επί μέρους στοιχείων.
Το ''The Cell'' είναι ένα τραγούδι κοντά στο γνώριμο τους ήχο, με βασικό riff που θυμίζει εκτροχιασμό αμαξοστοιχίας και καταπληκτικό εν γένει song writing, οδηγώντας στο ίσως πιο εύληπτο κομμάτι του ''Magma'', το ''Stranded''. Εξαιρετικό groove , με το μάσημα της κασέτας να μην έχει ξανακουστεί ποτέ τόσο οργανικό (όπως και η γενικότερη χρήση των effects σε όλο το δίσκο με τρόπο που τα εντάσσει στον trademark ήχο τους), μία μεστή και στοχευμένη επίθεση σε εσωτερικούς δαίμονες , καταφέρνει αβίαστα να γίνει μία ''growing sickness in the heart''.
Το ομώνυμο τραγούδι είναι και το μεγαλύτερο σε διάρκεια, γεμάτο από υποδειγματική χρήση effects, όπως pinch harmonics με κάποιου είδους sustain effect, και μία ρομποτική χροιά στα φωνητικά του Joe, που επεκτείνει ακόμα περισσότερο το φλερτάρισμα με πιο καθαρές αρμονίες. Το ''Magma'' είναι ακριβώς ότι ορίζει ο τίτλος του: ρευστό, καυτό , και επιβλητικά απειλητικό. Είναι δε ήδη εμφανές πως ο δίσκος έχει μία υποδειγματική, οργανική και φυσική παραγωγή , κάτι το οποίο αποτελεί επίτευγμα δεδομένης της πληθώρας effects που χρησιμοποιούνται.
Κάπου εδώ το ''Magma'' σε έχει ήδη παρασύρει στο δικό του ρυθμό, τις δικές του δονήσεις, έχει κάμψει όλες σου τις αντιστάσεις και σε έχει μετατρέψει και τον ίδιο σε ένα διάπυρο τήγμα, που δε στερεοποιείται παρά μόνο με την απελευθέρωση/κάθαρση του tribal outro ''Liberation'', που το τέλος του σε επαναφέρει στη σύγχρονη πραγματικότητα με μία διαφορετική θεώρηση πραγμάτων…
Το ''Magma'' ίσως δεν είναι για την πλειοψηφία των ακροατών του συγκροτήματος το αυτονόητο επόμενο βήμα, υπό την έννοια ότι δεν το ενδιαφέρει καν να εγκλωβιστεί σε νόρμες του παρελθόντος. Είναι ωστόσο ένας δίσκος που ενώ πατά σε κάποιο βαθμό στην κληρονομιά τους, μετά τον απαιτούμενο αριθμό ακροάσεων γίνεται φανερό πώς εξελίσσει με ιδανικό τρόπο τον ήχο τους. Είναι πιο εσωτερικό, πιο συναισθηματικό, σημαδεύει την εποχή τους, γιατί περιγράφει ακριβώς αυτήν. Είναι μία κυκλοφορία καθόλα σύγχρονη, που μεγαλώνει κάθε φορά κι άλλο μέσα σου, αλλά και με ένα vibe που διαθέτουν albums που ήρθαν για να μείνουν..
Βαθμολογία: 100/100
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Χρόνης
Comments
