“The hammer won’t bite”
Πάντα το είχα το ενδιαφέρον για τη μουσική του Μεγάλου Μάγου. Δύο – τρία τραγούδια από εδώ και από εκεί. Από τα doom σκονίσματα στα rock κουνήματα έως και τότε που το σπαθί βγήκε από το θηκάρι για τα καλά. Και από σκανδιναβική μυθολογία/ιστορία δεν σκαμπάζω πολλά. Ξέρω μόνο τους μεγάλους σταρ και κάτι σκόρπια που μας εδίδαξε η ανάλογη σειρά. Οπότε μην περιμένεις αντίστοιχα επιλεγμένα ευφυολογήματα.
Όμως, το προ διετίας αν δεν με απατά η ασθενική μου μνήμη, “Triumph and Power”, ήρθε σαν σφυρί πολεμικό, ή μάλλον τσεκούρι δίστομο, μου άνοιξε το κεφάλι στα δύο (ξέχασα να βάλω τετραγωνάκι), και μου έχωσε μέσα αξιομνημόνευτα τραγούδια αγνής και απλής τρου επικούρας. Το αποθέωσα όχι επειδή άλλαξαν ύφος, αλλά επειδή ήταν ένας δίσκος βγαλμένος από τις πηγές της επικής πόρωσης, από την αρχή ως το τέλος. Συνεχίζω να τον θεωρώ έναν από τους καλύτερους δίσκους στο συγκεκριμένο υπομοτίβο, για τη δεκαετία που διανύουμε. Όμως δεν είμαστε εδώ να μιλήσουμε για το “Triumph and Power”, σωστά;
Το “Sword Songs” λοιπόν, έρχεται θεωρητικά στο ίδιο μήκος κύματος, με ένα παραπάνω τσαφ επιθετικότητας και ναι, μπαθορίλας (ουσιαστικό πηγάζον από τους Bathory – να καταχωρηθεί στα οικεία λεξικά). Οπότε θα έπρεπε να έχω ήδη αρχίσει να χορεύω με κάτι δέρματα ζώων στις πλάτες γύρω από μία φωτιά το δείλι, κάπου στα περίχωρα του Κάτεγκατ (το οποίο αν δεν με απατά η γεωγραφική μου οξυδέρκεια, είναι… θάλασσα). Δυστυχώς όμως θα αφήσω τους χορούς για άλλη φορά. Γιατί ναι μεν το “Sword Songs” ανεμίζει τα σπαθιά στον αέρα και εσύ ακούς τους συρτούς ήχους του σκισίματος (του αέρα), δυστυχώς όμως δεν παίρνει κεφάλια, ενώ σπανίως καταφέρνει κανένα βαθύ κόψιμο. Με γρατζουνιές θα τη βγάλουμε.
Και αυτό πολύ απλά γιατί η ατμόσφαιρα έχει στεγνώσει από την υγρασία της έμπνευσης. Απλά γιατί εκεί που περιμένεις, μετά από το χτίσιμο της προσδοκίας, το ρεφρέν να κατεβάσει το σπαθί στο άμοιρο κορμί σου, λακίζει δυστυχώς στον κατήφορο της προβλεψιμότητας. Θέλεις παράδειγμα; Το “Forged Ιn Iron – Crowned in Steel”, θα μπορούσε να είναι ύμνος, όμως αυτοπυροβολεί (ή αυτομαχαιρώνει;) τα πόδια του με το ρεφρέν -καλό cover σε κακό τραγούδι Manowar-. Κρίμα τα κλασικά στοιχεία, κρίμα ο καλπασμός του μπάσου, κρίμα το Bathory πέρασμα, κρίμα και άδικο. Το “Born For Battle” είναι Manowar των ‘90s δυστυχώς β’ διαλογής, το doom/stoner παιχνίδισμα της μελωδίας δεν το απογειώνει. Δεν θα σχολιάσω το “Every Day There’s a Battle to Fight”, θα καταλάβεις γιατί.
Ναι, το “Freja’s Choice”, μπολιασμένο με κλασσικό μέταλ αχό, κροταλίζει αλλά δεν κλιμακώνεται. Mα την Freja τη σπηλιώτισα, νιώθεις ότι βλέπεις έναν πολεμοχαρή να εφορμά και εκεί που είναι έτοιμος να χωθεί στη μάχη και να παραδώσει μαθήματα ανατομίας β’ εξαμήνου (κεφαλή, θώρακας και υπογάστριο), κόβεται η σκηνή για το επόμενο επεισόδιο. Ναι, το “Varangian” και το “Master of the Land”, θα μπορούσαν να έχουν ξεγλιστρήσει από τα καλά (όχι τα σπουδαία) κιτάπια του προηγούμενου δίσκου, μοσχοβολώντας φρέσκο κέδρο και χιόνι. Κάπου εκεί στη Βαλχάλα θα φτιάχνονται σίγουρα με τέτοια τραγούδια, ενώ τα ποτά ρέουν άφθονα στα κέρατα. Όμως γιατί θα έπρεπε να περιμένω μέχρι το έκτο - έβδομο τραγούδι (ενός δίσκου με εννιά από δαύτα), για να αναφωνήσω skol, με δάκρυα στα μάτια. Για το απλό αλλά γεμάτο δοξαστική χάρη “Last One to Fall” και το γάργαρο “Frost and Fire” o λόγος, τη μόνη περίπτωση που ο δίσκος αγγίζει πραγματικά τα προάστια του Παρισιού.
Να εξηγούμαι, σαφώς και δεν περιμένω πειραματισμούς και πρόοδο από αυτούς τους ταγούς του σύγχρονου - παλιού. Όταν παραγγέλνεις 16χρονο single malt, ξέρεις τι θα πιείς, δεν περιμένεις παιχνιδίσματα στον ουρανίσκο και γαργαλητά στο πίσω μέρος της γλώσσας. Έτσι και εδώ. Περιμένω το μέταλ μου επικό, πολεμοχαρές, τριχωτό και ιδρωμένο. Δεν με ενοχλούν τα μονόχνοτα, μονόπλευρα, μονολιθικά και άλλα σύνθετα με «μονο», τραγούδια. Τέτοια είχε και το προηγούμενο. Με ενοχλεί ότι πάσχουν στην έμπνευση, στην ατμόσφαιρα, στην κλιμάκωση, σε σχέση με τον προκάτοχο. Εκεί πάσχουμε φίλε μου, στην ουσία των τραγουδιών τα οποία πλην εξαιρέσεων δεν μπορούν να εμπνεύσουν και να συγκινήσουν. Αλήθεια βάλτα πλάι - πλάι με τους ύμνους του “Triumph and Power”. Συντριβή, πανωλεθρία και γδαρμένες ασπίδες. Δυστυχώς, ήδη μετά από μερικές ακροάσεις με κούρασε, και φοβάμαι ότι δεν θα μου μείνουν και πολλά τραγούδια να επιστρέφω για να ποτίσω το άλογο της επικής μου λήθης. Το οποίο ξέρει απ’ έξω και ανακατωτά τη διαδρομή για τον Θρίαμβο και τη Δύναμη.
Βεβαίως, αυτός ο μουσάτος απόγονος των Βάικινγκς, ο JB, αρκεί να στραβοκαταπιεί στο μικρόφωνο για να σε κάνει να πάρεις τα πλάγια αλαλάζοντας με ένα σπαθί – ρέπλικα στο χέρι. Μοιάζει τόσο πειστικός ακόμη και όταν τραγουδά αυτά τα τετράστιχα γεμάτα Οπλοστάσια – Μάχη – Δόξα – Νίκη - και κάποιος Όντιν – και τα παράγωγα αυτών. Η φωνή του έχει σφυρηλατηθεί χιλιοστό - χιλιοστό για να αποδώσει αυτές ακριβώς τις ιστορίες, ακόμη και αν αυτές αποτελούνται από την λοβοτομημένη επανάληψη συγκεκριμένου φραστικού και γλωσσολογικού καμβά. Έχει βρει το niche του (όπως λέμε στον θεσσαλικό κάμπο) και ανεβάζει μόνος του πολλά επίπεδα το δίσκο. Αρκεί όμως ένας αετός να φέρει το καλοκαίρι;
Όχι. Για μένα το μομέντουμ χάθηκε εδώ. Ένας generic δίσκος που βαδίζει στην ασφάλεια, δεν γλιστρά στις λάσπες αλλά δεν κλιμακώνεται κιόλας. Το άλογο ασθμαίνει από τον ανήφορο και το σπαθί στόμωσε. Η βασιλεία τους στο επικό στερέωμα κράτησε λιγότερο και από αυτή του Ράγκναρ στο Παρί. Το περίμενα πως και πως μετά το αριστουργηματικό και γεμάτο προσωπικότητα “Triumph and Power”, είχα ακονίσει τα σπαθιά μου, είχα βάλει και τα δέρματά μου, για να αρχίσω να τρέχω στα λιβάδια. Περίμενα μαεστρικά σφυρηλατημένους ύμνους, πύρινα riffs να παίρνουν κεφάλια, ατμόσφαιρα να με ανατριχιάζει και είναι όλο κάπως στεγνό σαν παραψημένη μοσχαρίσια αργεντινής. Φευ, η μάχη χάθηκε και έμεινα αγκαλιά με αυτό το πλαστικό σπαθί στα χέρια. Τυπικό, και προβλέψιμο, επίπεδο και επιτηδευμένο όσο και το εξώφυλλο που θα μπορούσε να είναι τατού σε χαλαρό μπράτσο συνταξιούχου ναυτικού, το “Sword Songs” είναι απλά καλό ανά σημεία αλλά ταυτόχρονα ένα κουρασμένο και χωρίς πάθος κακέκτυπο του καλπάζοντος προηγούμενου δίσκου. Η Βαλχάλα πρέπει να περιμένει…
Βαθμολογία: 60/100
Για το Rock Overdose,
Άκης Παππάς