Ημερομηνία δημοσίευσης: 22 Οκτωβρίου 2017
Η αναβίωση των ήχων των 70's από τη μία έφερε ένα αναμενόμενο hype, δίνοντας την ευκαιρία σε ακροατές να γνωρίσουν συγκροτήματα της εποχής που έμειναν στην αφάνεια ή που δεν πήραν την αναγνώριση που άξιζαν, έδωσαν το έδαφος σε μεγαθήρια της εποχής να δισκογραφήσουν ξανά, άλλοι με επιτυχία και άλλοι όχι, κάνοντας όμως θόρυβο και μόνο με τη δισκογραφική επιστροφή τους, από την άλλη όμως μας έδωσε και έναν υπερπληθυσμό συγκροτημάτων τα οποία δεν είχαν τίποτα απολύτως καινούργιο να προσφέρουν μουσικά σε ουσία. Ωστόσο, φαίνεται πως θα μας αφήσει παρακαταθήκη ορισμένα πολύ αξιόλογα συγκροτήματα, όπως είναι οι Σουηδοί Hällas, οι οποίοι και ουσία διαθέτουν, και διάθεση για μουσικές εξερευνήσεις και αναζητήσεις διαθέτουν, με αποτέλεσμα να προσφέρουν μια φρεσκάδα και μια ελαφρά διαφορετικότητα στον ήχο.
Φυσικά, δε μιλάμε για καμία παρθενογένεση, καθώς κάτι τέτοιο καθίσταται αδύνατο έτσι κι αλλιώς, αλλά για δουλειές που και τιμάνε τις επιρροές τους, αλλά ταυτόχρονα κρατάνε και υποστηρίζουν την προσωπική τους μορφή, ούτως ώστε να μην καταντήσουν ακόμα μια ανούσια αντιγραφή. Στην περίπτωσή μας, στο ντεμπούτο των Σουηδών (έχει προηγηθεί ένα επίσης εξαιρετικό Ep, άξιο ακρόασης και αναζήτησης) βρίσκουμε στοιχεία από πολλές διαφορετικές επιρροές τις εποχής, όπως proto-metal, pomp, prog rock και hard rock. Όλα αυτά όμως συνδυασμένα σωστά μεταξύ τους και δοσμένα άψογα στις συνθέσεις, δίνοντας ένα αποτέλεσμα που θα ζήλευαν και τα μεγαθήρια του ήχου. Οι συνθέσεις βρίσκονται σε υψηλότατο επίπεδο, συνεπικουρούμενες από τη ζεστή και οργανική παραγωγή, κάτι που ταιριάζει απόλυτα στο συγκεκριμένο ήχο και αναδεικνύει όλες τις δυναμικές του δίσκου με το σωστό τρόπο.
Και μπορεί ηχητικά στην επιφάνεια να μη διακρίνονται άμεσα οι διαφορές, κάθε σύνθεση όμως είναι αυτόφωτη και διαφέρει σε βάθος από την επόμενη ή την προηγούμενη σε νοοτροπία και δομή. Είτε αυτό αφορά τα prog περάσματα, είτε τις Maiden-ικές αρμονίες, που όμως στην πραγματικότητα εδώ προέρχονται από τη μεγάλη αγάπη των ίδιων των Maiden, τους Thin Lizzy, είτε τις λυρικές/επικές τάσεις των Wishbone Ash, οι οποίοι πιθανόν είναι η πιο προφανής ηχητική επιρροή στον ήχο, είτε την κομψότητα των Uriah Heep. Όλα αυτά όμως είναι δοσμένα με έναν πιο προσωπικό και ιδιαίτερο τρόπο, σε πολλά σημεία και υπόγειο, με αποτέλεσμα και οι επιρροές να τιμώνται, και ο ήχος να διατηρείται προσωπικός, και ο ήχος να διαθέτει ένα εξαιρετικό ύφος σε βάθος και ποικιλία, οδηγώντας την ακρόαση στα ουράνια.
Συνήθως στον επίλογο ψάχνω να βρω έναν καλό λόγο για τον οποίο θα πρέπει ο ακροατής να ακούσει το συγκεκριμένο άλμπουμ στην περίπτωση που αυτό αξίζει. Στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν υπάρχουν πολλά και περιττά λόγια διαθέσιμα, διότι πολύ απλά έχουμε να κάνουμε μακράν με το άλμπουμ της χρονιάς στον ήχο του, και ειδικά αν είστε και φανατικός οπαδός του συγκεκριμένου ήχου ή γενικότερα των 70's, πρέπει να ακούσετε το δίσκο χτες. Κάντε οπωσδήποτε αυτή τη χάρη στον εαυτό σας άμεσα. Θα ανταμειφθείτε πάραυτα.
Βαθμολογία: 86/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
