Ημερομηνία δημοσίευσης: 17 Φεβρουαρίου 2018
Τα Νησιά Φερόε δεν έχουν μεγάλη παράδοση στη metal σκηνή, κάτι φυσιολογικό αν σκεφτούμε πως ο πληθυσμός της χώρας είναι ίσος με την πόλη (και όχι ολόκληρο το νησί) της Ρόδου. Ωστόσο, υπάρχουν κάποια αξιόλογα συγκροτήματα που έχουν ξεπεταχτεί ανά καιρούς και έχουν μια σοβαρή δημοτικότητα (παράδειγμα οι Tyr). Έτσι λοιπόν, το προ πενταετίας ντεμπούτο των Hamferð ήταν τόσο ενδιαφέρον, στιβαρό και ιδιαίτερο, που ανάγκασε την Metal Blade να ασχοληθεί με την πάρτη τους και να τους υπογράψει.
Η ιδιαιτερότητά τους δεν έχει να κάνει μόνο με το μουσικό τους επίπεδο, αλλά και με τον τρόπο που μας τον παραδίδουν. Δεν ακολουθούν τις συνηθισμένες πρακτικές του doom/death, καθώς για άλλη μια φορά βρίσκουμε ελάχιστα death ξεσπάσματα, ενώ τα φωνητικά εναλλάσσονται συνέχεια μεταξύ καθαρών και brutal, με την ιδιαιτερότητα των καθαρών φωνητικών να εστιάζεται στο γεγονός πως έχουν έναν έντονο θρηνητικό και μοιρολογίστικο χαρακτήρα.
Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η riffολογία, η συνθετική ανάπτυξη και ο συνθετικός σκελετός έχουν βάση στο παραδοσιακό doom, χωρίς όμως να εγκλωβίζονται στις μανιέρες του και στα κλισέ του, έχουμε ένα αποτέλεσμα συγκλονιστικό, όχι γιατί είναι απαραίτητα τεχνικά και ηχητικά άρτιο, αλλά γιατί το συναίσθημα που ξεχειλίζει από κάθε αυλάκι των συνθέσεων, απογειώνει και εξυψώνει το αποτέλεσμα. Και παρόλο που οι στίχοι είναι γραμμένοι στην τοπική γλώσσα, το συγκρότημα μας προμηθεύει με τις απαραίτητες πληροφορίες, οι οποίες αφορούν το γεγονός ότι το άλμπουμ είναι concept, με την ίδια ιστορία που προηγήθηκε στο "Evst", μόνο που σε αυτό το άλμπουμ έχουμε την αφηγηματική οπτική της συζύγου του κεντρικού χαρακτήρα. Το ζευγάρι θρηνεί το παιδί τους, το οποίο έχασαν μετά από ασθένεια, εξού και ο θρηνητικός, σπαραχτικός και μοιρολογίστικος χαρακτήρας του δίσκου.
Σημαντικός παράγοντας είναι οι ενορχηστρώσεις του δίσκου. Είτε αυτές αφορούν πιάνο, τσέλο και πλήκτρα, είτε αφορούν χορωδιακά φωνητικά, είναι όλες τους τόσο όμορφες και ταυτόχρονα διακριτικές που μπορούν να περάσουν απαρατήρητες εν μέσω της θρηνητικής ομορφιάς που αναδύεται από τις συνθέσεις. Και όταν ένα άλμπουμ σε κάνει να κολλάς και να απορροφιέσαι με αυτό χωρίς να σε νοιάζει απολύτως τίποτα άλλο, τότε έχει πετύχει απόλυτα τον σκοπό του. Νομίζεις ότι χτίζει hype σιγά σιγά, αλλά στην πραγματικότητα σε έχει παρασύρει ήδη μαζί του χωρίς να το πάρεις χαμπάρι.
Βαθμολογία: 85/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
