“Underground revolution”
Επιστροφή μετά από 5 χρόνια για το σχήμα στο οποίο επενδύει το όραμά του ο John Cobbett. Το progressive υβρίδιό του έχει φιλτράρει ανά καιρούς NWOBHM, doom, folk και prog rock, άλλοτε σε μεγαλύτερες δόσεις και άλλοτε σε μικρότερες. Γι’ αυτό και κάθε δίσκος παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον γιατί περιέχει διαφορετικά στοιχεία (όπως και πολλές φορές διαφορετικά μέλη) από τους υπόλοιπους δίσκους. Το ίδιο λοιπόν συμβαίνει και εδώ, με το "Dead Revolution" να έχει να διαδεχθεί ένα δίσκο που ήταν αρκετά πιασάρικος και εντυπωσιακά απλοϊκά στημένος.
Ίσως επηρεασμένος και από την απασχόλησή του με το σχήμα των Vhol, ο John Cobbett παραδίδει ένα δίσκο με τα NWOBHM στοιχεία να κυριαρχούν περισσότερο από ποτέ, με συνέπεια ο δίσκος να κατατάσσεται σε έναν από τους πιο riffοκεντρικούς της καριέρας τους, αν όχι ο περισσότερο riffοκεντρικός. Μην ξαφνιάζεστε πάντως, τα πλήκτρα συνεχίζουν να παίζουν ζωτικό ρόλο στις συνθέσεις και στις ενορχηστρώσεις, προσδίδοντας ένα έντονο 70's prog rock αίσθημα στα τραγούδια. Σε αυτό το μοτίβο κινείται σχεδόν όλος ο δίσκος, με εξαίρεση ορισμένες doom σφήνες, όπως για παράδειγμα στο "Sea of Heroes", συνεχίζοντας όμως να δίνεται έμφαση στο riffing.
Το πιο σημαντικό στοιχείο που υπάρχει σε όλους τους δίσκους, και φυσικά υπάρχει και εδώ, είναι πως το συγκρότημα δεν ενδιαφέρεται να γράψει μακροσκελής συνθέσεις κάνοντας τον εκάστοτε δίσκο να πλατειάζει, με αποτέλεσμα οι συνθέσεις να είναι to the point, άμεσες και κατατοπιστικές. Σε όλη τη καριέρα τους μόνο 3 συνθέσεις έχουν υπερβεί τα 10 λεπτά, κι αυτές δε ξέφυγαν πάνω από τα 12. Ούτε βέβαια ισχύει το άλλο άκρο, να υπάρχουν τρίλεπτες εμπορικές συνθέσεις που θα έψαχναν την επιτυχία. Όχι πως και έτσι την ψάχνουν, παρ'όλη την αμεσότητα του υλικού. Πάντα έκαναν του κεφαλιού τους, όπως το γούσταραν, και ίσως γι’ αυτό να έχουν παραμείνει σε underground επίπεδα.
Να σημειωθεί, τέλος, η παρουσία της διασκευής στο "Days of '49" του Bob Dylan στο κλείσιμο του δίσκου. Μια διασκευή που έχει φέρει το τραγούδι στα μέτρα του δίσκου και το έχει κάνει αγνώριστο, όσοι γνωρίζετε το πρωτότυπο θα δυσκολευτείτε να το αναγνωρίσετε. Και αυτή η διασκευή συνοψίζει τη φιλοσοφία του συγκροτήματος: δοκιμάζουν διαφορετικά και φαινομενικά αταίριαστα πράγματα κάθε φορά, αλλά ότι κι αν δοκιμάσουν το κάνουν τέλεια. Δώστε τους μια ευκαιρία, ακόμα και τώρα που βρίσκονται στον έκτο δίσκο τους. Το σίγουρο είναι πως δε θα βαρεθείτε εξερευνώντας τη δισκογραφία τους.
Βαθμολογία: 87/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
