O "Καλός" : Μιχάλης Τσολάκος
Το μυριζόμασταν, το βλέπαμε να έρχεται, αλλά δεν το είδαμε (ακόμα) στη χώρα μας, τουλάχιστον όχι όπως του πρέπει. Το πολυαναμενόμενο αυτό reunion άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά, αργά αλλά σταθερά, πίσω στο 2009. Oι Unisonic ήταν ο προπομπός -εμφανίστηκαν και στη χώρα μας- οι Michael Kiske και Kai Hansen είχαν κάνει το πρώτο βήμα προκειμένου οι αυθεντικοί Helloween να βάλουν ξανά μπρος τις μηχανές τους. Πρώτα ήταν η περιοδεία που θα πέρναγε και από τα μέρη μας κι ελπίζουμε να γίνει τελικά κάποια στιγμή του χρόνου. Ήρθε και η ώρα του ομώνυμου δίσκου. Το "Helloween" είναι για τους οπαδούς του metal, ότι και το “Chinese Democracy” για το παγκόσμιο rock κοινό, αλλά σε μικρότερη κλίμακα προφανώς. Είναι το πλέον πολυαναμενόμενο άλμπουμ στο χώρο εδώ και πολλά χρόνια. Ευτυχώς δε χρειάστηκε καμιά δεκαετία προκειμένου να κυκλοφορήσει.
Κι αν το περιτύλιγμα, η συσκευασία αν προτιμάτε, ενός προϊόντος προϊδεάζει ευχάριστα τον καταναλωτή, τότε το εξώφυλλο του ομώνυμου δίσκου των Γερμανών θα κεντρίσει το ενδιαφέρον των ακροατών. Και πάμε στο περιεχόμενο, αυτό που μας καίει δηλαδή. O δίσκος ξεκινάει με το “Out For The Glory” και το συναίσθημα της χαράς όταν ανακάλυπτα το “Keeper Of The Seven Keys - Part II” μέσω του “Eagle Fly Free”με γεμίζει. Power metal από τους πατέρες του είδους και όντως το εναρκτήριο κομμάτι του "Helloween" θυμίζει εντόνως τον αγέραστο ύμνο του δεύτερου “Keeper…”. Τα riffs των Kai Hansen και Michael Weikath, τα φωνητικά του αειθαλούς Kiske και η όλη δομή του κομματιού αποτελούν κάτι σαν δήλωση της μπάντας από το Αμβούργο, ότι επέστρεψε για να στρογγυλοκάτσει στο θρόνο της.
Σε γενικές γραμμές, το άλμπουμ είναι heavy και γρήγορο, θυμίζοντας γιατί οι Helloween θεωρούνται από τους πρωτομάστορες του λεγόμενου speed metal κινήματος πίσω στο 1983 και αργότερα φυσικά αυτού, που οι ίδιοι εξέλιξαν και ονομάστηκε power metal. Ένας συνδυασμός λοιπόν ταχύτητας, μελωδιών και σύγχρονης παραγωγής, μας δίνει το αποτέλεσμα που θέλαμε. “Fear Of The Fallen”, “Best Time”, “Mass Pollution”, “Rise Without Chains”, “Indestructible” είναι κομμάτια που -δίχως υπερβολή- μπορούν άνετα να αποτελέσουν τη σύγχρονη ραχοκοκκαλιά ενός ενημερωμένου setlist για τις μελλοντικές ζωντανές εμφανίσεις της μπάντας. Πρωτεύων ρόλο στα φωνητικά παίζει ο Kiske. Η φωνή του είναι σε πάρα πολύ καλά επίπεδα και η μοναδική του χροιά παραμένει άκρως αναγνωρίσιμη, ενώ ο Kai αραδιάζει με ευκολία μερικές από τις καλύτερες κιθαριστικές ιδέες του εδώ και πολλά χρόνια. Τουλάχιστον στους Gamma Ray της περασμένης δεκαετίας, εγώ προσωπικά τόσο ωραία riff και μελωδίες δεν έχω ακούσει.
Το κομμάτι που κλείνει το δίσκο και δικαίως έγινε το πιο αντιπροσωπευτικό του single, είναι το “Skyfall” στη 12λεπτη εκδοχή του. Θα μεταφέρω αυτούσιο το σχόλιο μου από παλαιότερη κριτική: “Εδώ μπαίνει και ο Deris και μαζί με τους άλλους γίνεται πανδαιμόνιο. Ακούμε μπάσο αρκετά ψηλά στη μίξη γύρω στο τέταρτο λεπτό, solo που παίρνουν φωτιά και το κλασικό drumming των Helloween. Έχουμε και πλήκτρα από το έβδομο λεπτό κι έπειτα, αν και γενικά η σύνθεση αυτή από το ένατο λεπτό και μετά γίνεται κάπως ατμοσφαιρική. Ουσιαστικά πρόκειται για μια μεγαλύτερη εκτέλεση με εναλλακτικά φωνητικά, χωρίς χαώδεις διαφορές με την πρώτη και με μικρή συμμετοχή του Andi Deris σε ρόλο βασικού τραγουδιστή”.
Χωρίς να αλλάξω ούτε τελεία, απλά θα προσθέσω σχτικά με τον Deris ότι οι Helloween σεβάστηκαν την τεράστια και ποιοτική προσφορά του εδώ και πολλά χρόνια (από το 1993 παρακαλώ) και του αφήνουν χώρο στο δίσκο, όπου πραγματικά τα πάει περίφημα. Τραγουδάει αβίαστα και δίνει με τη σειρά του κι αυτός ξεχωριστή πινελιά στο άλμπουμ. Η μπάντα μοιάζει να είναι οικογένεια, να περνάει καλά και αυτό εισπράττει ο ακροατής.
Δεν ξέρω αν βρήκαμε το άλμπουμ της χρονιάς, ξέρω όμως ότι για πολλούς θα είναι μέσα στα καλύτερα. Ένα σπουδαίο δημιούργημα που κυκλοφορεί και σε πολλές ειδικές εκδόσεις για όλα τα πορτοφόλια. Ταπεινή μου γνώμη είναι το να επενδύσει κάποιος στο earbook με τα 2 LP και 2 CD. Εκεί θα βρει τα “Golden Times”, “Save My Hide” και το γνωστό “Pumpkins United” σαν επιπλέον υλικό. Τι καλύτερο λοιπόν από μια εορταστική έκδοση του “Helloween” να μας συντροφεύει στις καλοκαιρινές μας ακροάσεις. Αψεγάδιαστος δίσκος πέραν πάσης αμφιβολίας.
Βαθμολογία: 87/100
O "Κακός" : Ηλίας Περόγαμβρος
Ήταν αρχές των ‘90s όταν ο συμμαθητής μου ο Σταύρος, μου είπε ότι αγόρασε δύο CD που του είχαν προτείνει, αλλά τελικά δεν του άρεσαν και μου είπε να τους ρίξω μια αυτιά. Έβγαλα από το walkman το “Use your Illusion ΙΙ”, έβαλα το ένα από τα δύο CD, πάτησα το play και… για τα επόμενα λεπτά ένιωσα ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα ανατριχίλας. Είχα ήδη ακούσει πολλή μουσική από διάφορα είδη, αλλά αυτό δεν το είχα ξανακούσει και κυρίως δεν το είχα ξανανιώσει. Κανένας και τίποτα δεν είχε ακουμπήσει ακριβώς, μα ακριβώς, το γούστο μου, την αισθητική μου, αυτή την ευαίσθητη χορδή που αν την πατήσει κάποιος, σου ανοίγει το μουσικό σου σύμπαν. Όταν το “Invitation” έγινε “Eagle Fly Free”, όταν άκουσα την κρυστάλλινη φωνή, τις φρενήρεις κιθάρες, τις απίστευτες μελωδίες που στα αυτιά μου δεν είχαν καμία σύγκριση με τίποτα άλλο που είχα ακούσει έως τότε (ούτε που άκουσα από τότε), είπα αμέσως στο Σταύρο: αυτά τα θέλω τώρα και θέλω να μάθω και ο,τιδήποτε άλλο έχουν κάνει αυτοί οι τύποι.
Ακολούθησε μια τρελαμένη κολοκυθοπερίοδος που αναζήτησα μανιωδώς (και βρήκα) σε παζάρια δίσκων σε όλο τον κόσμο ό,τι live bootleg είχε βγει, ό,τι βινύλιο σπάνιο ή μη σπάνιο είχαν βγάλει και σύντομα συνειδητοποίησα ότι η ένδοξη περίοδος δεν είχε διαρκέσει πολύ. Στην πορεία «συμβιβάστηκα» με την ιδέα Deris, αν και ποτέ πραγματικά, παρά κάποιες πολύ καλές συνθέσεις. Συμβιβάστηκα με την ιδέα solo καριέρα Kiske, αν και ποτέ πραγματικά. Ούτε καν οι Avantasia δεν έκαναν τη δουλειά, παρά το ότι την προσέγγισαν. Στη συμμετοχή του στο “Land Of The Free” κάτι σκίρτησε, αλλά και πάλι… Οι Unisonic ήταν κάτι σαν, αλλά μπα. Όλα έδειχναν ότι το τσούρμο μόνο μαζί μπορούσε να κάνει τη δουλειά.
Ήρθε η στιγμή που δεν περίμενα ότι θα έρθει ποτέ, παρά το ότι στην άκρη του μυαλού, λίγο με την παρακμή των Gamma Ray, λίγο με τα κοινά Helloween/Gamma Ray live, κάτι άρχισα να υποψιάζομαι.
Fast forward, συναυλία Pumpkins United Ολλανδία 2017, το όνειρο γίνεται πραγματικότητα και επί τρεις ώρες τραγουδάω, πηδάω, ουρλιάζω, air drums και guitar solos, όλα μαζί, σαν μικρό παιδί με τον συμπάσχοντα παλιόφιλο Άρη στο Tilburg. Έχω μπροστά μου όλους τους παιδικούς μου ήρωες και αποδίδουν όλοι άψογα. Σχεδόν όλους, γιατί ένας είχε αποφασίσει να μας αφήσει νωρίς (RIP Ingo…)
Η εισαγωγή μοιάζει μεγάλη, αλλά δικαιολογεί τη συνέχεια. Ο τρόπος που κάποιος κρίνει ένα έργο τέχνης, εν προκειμένω μια δισκογραφική δουλειά, εξαρτάται από το σημείο εκκίνησης. Αλλιώς θα κριθεί από έναν περίεργο που κοιτάζει τη βιτρίνα, αλλιώς από έναν generic metal fan, αλλιώς από έναν dedicated Helloween fan της πρώτης περιόδου. Οι προσδοκίες μου ήταν λοιπόν πολύ ψηλά για αυτό το δίσκο, κάτι στο οποίο συνέβαλε και το πανέμορφο εξώφυλλο, αλλά και η εμπειρία μου στο live.
Πάμε στο ζουμί. Όταν έφτασε στα αυτιά μου το ομώνυμο “Helloween” (παρεμπιπτόντως, υπάρχει ήδη EP “Helloween” από το 1985), είχα ήδη ακούσει -όπως και οι περισσότεροι- το “Skyfall”. Οι αντιδράσεις του κόσμου ήταν εντυπωσιακές, αλλά δεν ένιωσα το ίδιο vibe. Πάμε παρακάτω.
Το album ξεκινά με μια κλασική Weikath σύνθεση, το “Out For The Glory”, με ένα αρχικό riff περιέργως “South Of Heaven”, το οποίο εξελίσσεται σε ένα κομμάτι, που μάλλον ήθελε να είναι “Eagle Fly Free”. Και λέω «ήθελε» γιατί όλα τα συστατικά της συνταγής είναι εκεί: φωνάρες, τεράστιες κιθάρες, ταχύτητα, κοψίματα, μετατροπίες… όλα εκτός από ένα: τις μελωδίες που θα σου καρφωθούν στο μυαλό και θα τραγουδάς από το πρώτο άκουσμα.
Συνέχεια με τρεις Deris συνθέσεις, γραμμένες περισσότερο στα μέτρα του φωνητικά (“Fear Of The Fallen”), αν και το “Best Time” πλησιάζει το κλασικό στακάτο Helloween feeling (με ολίγον από Unisonic και… Billy Idol) και θα πάει καλά και συναυλιακά. Το “Mass Pollution” είναι ένα μάλλον περιττό τραγούδι, που περισσότερο μου θυμίζει την κακή πλευρά της Deris περιόδου, πραγματικά γενικό, αόριστο, χωρίς ιδιαίτερο νόημα. Το “Angels” του Gerstner είναι ένα όμορφο κομμάτι, με καταπληκτική ενορχήστρωση και παραγωγή (όπως άλλωστε όλο το album), αλλά θα μπορούσε να είναι σε ένα δίσκο Freedom Call.
“Rise Without chains” που προσπαθεί, αλλά θα μπορούσε να υπάρχει σε οποιοδήποτε Helloween δίσκο της τελευταίας 15ετίας. Και…ωπ. Ο μέγας Grosskopff, που είναι στην μπάντα από το πρώτο βήμα, κάνει τη διαφορά με το χιτάκι “Indestructible”. Το πρώτο κομμάτι που θα έβγαζα ως single, το κομμάτι που θα παιχτεί και θα ακουστεί περισσότερο από όλα τα υπόλοιπα. Το πρώτο κομμάτι που μου έμεινε το ρεφρέν από την πρώτη ακρόαση. Συνέχεια με “Robot King”. Πρώτον, ο τίτλος θυμίζει… σοβαρότητα Gorgar, μόνο που το δεύτερο προερχόταν από 18χρονα, αλλά προχωράμε. Αυτό το κομμάτι έρχεται από τα παλιά ("Walls..."/"Keepers..."), αλλά δυστυχώς και πάλι δεν υπάρχει κάτι που δεν έχεις ξανακούσει εδώ, σίγουρα τίποτα που να συνδυάζει Weikath/Hansen δυναμική (γιατί λείπει τόσο πολύ ο Hansen σε όλο το album), αυτό που καθόρισε τους Helloween.
Θα προσπεράσω το “Cyanide” -όπως μάλλον οι περισσότεροι- και πάμε στο “Down In The Dumps” του Weikath, ένα από τα καλύτερα του δίσκου. Αυτά που ο μυημένος θα αγαπήσει, από αυτά που πραγματικά θα νοσταλγήσει. Αυτή ήταν η μαγεία των παλιών Helloween. Τελευταίος δίσκος που θα ανήκε ένα τέτοιο κομμάτι, το “The Dark Ride”, αλλά φέρνει πολύ και σε πρώιμες κολοκύθες. Το “Orbit” είναι εισαγωγή, αλλά δε θα την προσπεράσω γιατί εισαγωγές ήταν και τα επικά “Initiation”/”Invitation” (που αν τα ανέπτυσσες θα γίνονταν κομμάτι κλασικής μουσικής). Θα μπορούσε και καλύτερα. Και το κερασάκι στην τούρτα… “Skyfall”. Το μοναδικό κομμάτι που συνέθεσε ο Kai Hansen. Συγκριτικά με τον υπόλοιπο δίσκο, αυτό είναι έπος. Ενθουσιάζει; Κάπως. Έχει όλα τα συστατικά; Τα έχει. Τραγουδάμε σαν τρελοί τις μελωδίες του; Δύσκολο. Αυτό είναι και το βασικό θέμα για τον πιστό Helloween fan. Οι μελωδίες…
Σε όλη τη διάρκεια του δίσκου, με ελάχιστες εξαιρέσεις, το πρώτο χέρι στη φωνή το έχει ο Kiske, ένας από τους μεγαλύτερους τραγουδιστές που γνώρισε το heavy metal, και σε λιγότερες ο Deris. Ο Hansen είναι διακοσμητικός φωνητικά, κάτι που θα απογοητεύσει τους fans του “Walls Of Jericho” (και απογοήτευσε και εμένα). Οι πολυφωνίες και τα backing vocals είναι δουλεμένα και ο καθένας στη θέση του, χωρίς κάτι εντυπωσιακό ενορχηστρωτικά. Οι κιθάρες σε όλο το δίσκο είναι τέλειες, όπως θα τις περίμενες, τα drums μάλλον τυποποιημένα, η παραγωγή εκπληκτική.
Και το τελικό σχόλιο:
Μία σύνθεση Hansen, καμία σύνθεση Kiske, ενώ συνέβαλαν σε τουλάχιστον 50% των συνθέσεων στα πρώτα πέντε χρόνια των Helloween, τα οποία θεωρούνται και τα πλέον επιδραστικά. Αυτά που μορφοποίησαν και διέδωσαν ένα νέο ιδίωμα: το power metal. Θεωρητικά είναι δίσκος επανασύνδεσης, δίσκος επιστροφής στα παλιά, αλλά συνθετικά δεν είναι. Τα «μόνιμα» πλέον μέλη Kiske και Hansen, έχουν διακοσμητικό ρόλο στη σύνθεση και ο Kiske χρησιμοποιείται εμφανώς για την ποιότητα της φωνής του.
Οι Helloween που εγώ γνώρισα και αγάπησα με τα κρυστάλλινα “Keeper...” και το βαρβάτο “Walls Οf Jericho” ήταν μια μπάντα, που σε έπιανε από τα cojones από τα πρώτα δευτερόλεπτα και σε ταξίδευε μέχρι το τέλος σε μονοπάτια αβάδιστα. Ναι, με τις επιρροές τους, άλλοτε Maiden, άλλοτε Accept, άλλοτε κλασικότροπες, άλλοτε παραδοσιακή ρώσικη μουσική (βλ. αρκετές δισολίες), αλλά τα μονοπάτια του power metal ήταν αβάδιστα, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Η εποχή Deris έδωσε στην αρχή της κυρίως και ιδίως με το “The Dark Ride”, επίσης διαμαντάκια και μια άλλη διάσταση, αλλά στο μυαλό μου ποτέ δεν ταίριαξε αυτός ο (εξαιρετικός στους Pink Cream 69) τραγουδιστής και performer με τη μουσική κατεύθυνση της μπάντας. Οι Helloween του 2021 ήρθαν με τεράστιες προοπτικές και προσδοκίες με την επάνοδο Kiske & Hansen, αλλά δυστυχώς δεν έχουν να προσφέρουν σε καμία περίπτωση τον ίδιο νεοτερισμό, τσαμπουκά ή χιούμορ με το παρελθόν. Το σημαντικότερο όμως για εμένα είναι ότι δεν έχουν (σχεδόν) καμία πραγματικά αξιομνημόνευτη μελωδία να τραγουδήσω, παρά την εξαιρετική παραγωγή και τα φοβερά παιξίματα (με εξαίρεση ίσως το τίμιο αλλά προβλέψιμο drumming). Και οι Helloween ήταν πάντα συνυφασμένοι με αξέχαστες μελωδίες. Αλλιώς… το κάνουν κι άλλοι. Από εμένα είναι κρίμα γιατί είμαι die hard Helloween fan, από αυτούς που περίμεναν την επανένωση όσο ελάχιστοι.
To reunion ήταν εξαιρετικό live, αλλά όχι δισκογραφικά. Ας πούμε ότι νιώθω τυχερός που είδα το setlist της Ολλανδίας, προ album “Helloween”.
Θα το αγοράσω σε βινύλιο για την ιστορία, το εξώφυλλο-πίνακα ζωγραφικής και για να το ξανακούσω, στην περίπτωση που έχασα κάτι.
Εις τα επόμενα...
Βαθμολογία: 70/100
O "Λογικός" : Πάνος "Ytsejam" Πετρόπουλος
Η είδηση του reunion των Helloween πριν σχεδόν τρία χρόνια γέμισε μεγάλη χαρά πολλούς metalheads. Ήταν ένα απωθημένο δεκαετιών. Απωθημένο γιατί, στην αρχή της δεκαετίας του 1990, ενώ η φήμη τους γιγάντωνε, αυτοί στην ουσία διαλύονταν, αφού έχαναν έναν καθοριστικό συνθέτη, τον Kai Hansen, καθώς και το μεγαλύτερο ταλέντο στα φωνητικά που είδαμε ποτέ στο metal, τον Michael Kiske. Δεν έφταναν όλα αυτά, η τραγική είδηση του θανάτου του αρχικού τους ντράμερ Ingo Schwichtenberg έφτασε την μπάντα στην παραλίγο διάλυση.
Ενώ συνέβαιναν όλα αυτά, οι Helloween συνέχιζαν να μεγαλώνουν τη φήμη τους. Κακά τα ψέματα, το impact των τριών πρώτων άλμπουμ τους στη μουσική μας ήταν τόσο μεγάλo, που η άνθηση την οποία έζησε το european power metal για σχεδόν δυο δεκαετίες, είχε τη δική τους σφραγίδα. Εκεί στην αρχή των 90’s τους έμαθα και εγώ. Χωρίς να είναι ποτέ η αγαπημένη μου μπάντα, πάντα τους παρακολουθούσα. Έβγαζαν και αυτό το “Happy, Happy, Helloween” συναίσθημα στη μουσική τους, που σε έκαναν να περνάς ευχάριστα και αυτό το στοιχείο τους το λάτρευα.
Όπως έγινε το reunion, το λάτρεψα να σας πω την αλήθεια. Η προσάρτηση των Hansen, Kiske δε σήμαινε αποχωρήσεις, αλλά στην ουσία ένα πάντρεμα όλων των εποχών της ιστορίας των Helloween και έδωσαν με αυτή την κίνηση τους και ένα τεράστιο “respect” στον μοναδικό Andy Deris, που κράτησε τη μπάντα ζωντανή στα δύσκολα και ας μη φοβόμαστε να το πούμε, τους έσωσε!
Το θριαμβευτικό tour που ακολούθησε, σε συνδυασμό με το single “Pumpkins United”, μου άνοιξε τη όρεξη για μεγάλα πράγματα. Ιδίως το opera style στα φωνητικά. Opera style, εννοώ το μοίρασμα των ρόλων στα φωνητικά και σε καμία περίπτωση τη μουσική προφανώς. Η ανακοίνωση της δεύτερης περιοδείας αναμενόμενη και η Ελλάδα μέσα, επίσης αναμενόμενο και μετά… πανδημία.
Η ακύρωση όλων των συναυλιακών πραγμάτων έφερε θεωρώ τους Helloween σε δίλημμα. Stand by και βλέπουμε ή κάνουμε έναν δίσκο; Το δεύτερο λοιπόν και κακά τα ψέματα μιλάμε για τη σημαντικότερη κυκλοφορία της χρονιάς.
Ξεκινώντας, πάνω από όλα βάζω το Ε-Κ-Π-Λ-Η-Κ-Τ-Ι-Κ-Ο εξώφυλλο. Ένα κολάζ μερικών από τα εξώφυλλα των κορυφαίων άλμπουμ τους, σε μορφή πίνακα ζωγραφικής. Από τις καλύτερες ιδέες όλων των εποχών. Μουσικά τώρα δεν υπάρχει στο “Helloween” κάποια έκπληξη. Στην ουσία είναι η ένωση των ιδεών, που θα υπήρχαν σε ένα άλμπουμ “Helloween” της Deris era και ένα άλμπουμ Gamma Ray. Λογικό. Οι απαιτήσεις δε, μετά τη κυκλοφορία του 12 λεπτού “Skyfall” πήγαν στον ουρανό και ακόμα πιο μακριά.
Το ξεκίνημα με το “Out For The Glory”, να λειτουργεί σαν μια χρόνο-μηχανή που σε επιστρέφει πίσω στο 1989. Οι ρυθμοί καταιγιστικοί και οι τρεις τραγουδιστές εναλλάσσονται, με τον Kiske να οδηγεί τον καλπασμό. Ενώ αρχικά δε με εντυπωσίασε, στη δεύτερη ακρόαση με ξεσήκωσε. Αμέσως είναι ξεκάθαρο ότι στην παράγωγη ο ήχος είναι κάτι σαν το “Βlack Αlbum” του ευρωπαϊκού power metal. Τέτοιου επιπέδου. Χωρίς να έχω πετάξει και τη σκούφια μου που λέμε όμως, συνέχισα με το “Fear Of The Fallen”, ένα Deris era τραγούδι που το γούσταρα, αλλά εντάξει… Από εκεί και μέχρι το “Robot King” τους έχασα, γιατί και αυτοί μάλλον κάπου χάθηκαν. Εξηγώ.
Ενώ μουσικά το πράγμα δουλεύει σωστά, ωραία riff, σωστές μελωδίες, παραγωγή και μπάσο μέσα στη νοσταλγία, δε σου μένει ένα ρεφρέν, που θα κολλήσεις. Δεν υπάρχει Helloween χωρίς κολλητικά ρεφρέν, συγνώμη! Συνολικά το άλμπουμ στερείται από ρεφρέν, που θα σου κολλήσουν να τα σιγοτραγουδάς. Από την άλλη βλέπεις τη δουλειά στις κιθάρες, που σε στέλνει στην έκσταση. Για παράδειγμα στα solo του “Robot King” θα σηκωθείτε από την καρέκλα και θα τρέχετε σαν δαιμονισμένοι μέσα στο σπίτι από την πόροση. Αυτό είναι το κύριο χαρακτηριστικό του άλμπουμ. Τα ίδια και χειρότερα θα πάθετε στο “Down In The Dumps”, που είναι το κομμάτι το οποίο λάτρεψα μετά το “Skyfall”. Άρτια στημένο, ωραίο rotation στα φωνητικά και solo ουράνια. Τραγουδάρα. Για το “Skyfall” μην τα ξαναλέμε. Είδατε και στο βίντεο που έκανα, ότι μέχρι και τα κλάματα με έπιασαν από τη συγκίνηση. Μια από τις κορυφαίες συνθέσεις τις καριέρας τους, χωρίς συζήτηση. Αλλά και πάλι, το συναίσθημα ότι δε σιγοτραγουδάς τίποτα μετά από κάμποσες ακροάσεις, δημιουργεί θλίψη και απογοήτευση, από μια κυκλοφορία και σε καμία περίπτωση δε δικαιολογεί τη σκόνη που σηκώνει.
Συμπερασματικά το “Helloween” έχει αυτό το νοσταλγικό και συγκινητικό, που θα αγγίξει τους οπαδούς που έχουν 45 και βάλε χρόνια στην ταυτότητα τους. Αυτό είναι διάχυτο και ξεκάθαρο. Μουσικά όπως είπα και πιο πάνω το άλμπουμ είναι πολύ καλό μεν, αλλά τα μέτρια ρεφρέν στα περισσότερα κομμάτια, σου αφήνουν μια αίσθηση του ανικανοποίητου. Αυτό που προβληματίζει, με δεδομένη την ιστορικότητα του, είναι η έλλειψη ρεφρέν που θα μείνουν στο χρόνο και με δεδομένο ότι έχουν τρεις τραγουδιστές που μπορούν να το υποστηρίξουν αυτό, δεν το καταφέρνουν...
Δε λέω ότι αυτό αδικεί τη συνολική προσπάθεια, αλλά από την άλλη χρειάζεσαι ρεφρέν που θα μείνουν, σε μια τέτοια κυκλοφορία. Γιατί ότι και να είναι το “Helloween”, όλοι εμείς οι 45 και φεύγα στο tour το “March Of Time” και το “Eagle Fly Free” θα περιμέναμε.
Με τις μεγάλες στιγμές να μη λείπουν, αλλά οι μέτριες να πλεονάζουν και με την τόση νοσταλγία που βγάζουν, ένα πακέτο χαρτομάντιλα θα ήταν χρήσιμο κατά την ακρόαση. Για τους σωστούς και τους λάθος λόγους. Ανυπομονώ να τους δω live.
Βαθμολογία: 75/100
Comments
