"Χαριστική βολή σε ένα είδος που αργοπεθαίνει"
Το post-metal σαν είδος, ξεφούσκωσε πολύ γρήγορα, όχι γιατί ήταν κακό σαν είδος ή από έλλειψη οπαδών, ούτε επειδή ήταν δημιούργημα των media όπως είχε γίνει με το nu metal, αλλά επειδή δεν υποστηρίχθηκε από μπάντες που θα μπορούσαν να του δώσουν διάρκεια. Πέρα από τους δημιουργούς και τους εδραιωτές του είδους, οι υπόλοιποι είτε δεν έχουν ταλέντο, είτε δεν έχουν διάρκεια, είτε αναμασούν χωρίς επιτυχία τα συστατικά του είδους. Σε αυτήν την τελευταία κατηγορία ανήκουν οι Βέλγοι Hemelbestormer, που σε ελεύθερη μετάφραση από τα Ολλανδικά σημαίνει “ιδεαλιστής”.
Για να μπούμε στο νόημα σιγά σιγά, να αναφέρουμε πρώτα ότι ο δίσκος είναι instrumental και βαδίζει στα χνάρια των Russian Circles και Pelican, χωρίς όμως την σκληράδα των δεύτερων. Υπό διαφορετικές συνθήκες μια τέτοια σύγκριση θα ήταν κολακευτική, όμως οι Βέλγοι αποτυγχάνουν να ανταποκριθούν σε αυτό που δημιούργησαν. Αυτό συμβαίνει για πολλούς λόγους. Αρχικά, ο δίσκος αποτελείται από 4 τραγούδια, τα 2 μεσαία είναι 12 λεπτά, το πρώτο 15 και το τελευταίο 19 λεπτά. Και από τη στιγμή που αποφασίζει το συγκρότημα να μην περιέχονται στίχοι, είναι μεγάλο στοίχημα να κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον του ακροατή χωρίς να το κουράσουν. Και εκεί διακρίνεται το μεγαλύτερο πρόβλημα του δίσκου. Χωρίς να είναι κακός μουσικά, δεν έχει αυτό το κάτι που θα κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον.
Οι νωχελικές μελωδίες δεν συνοδεύονται με ξεσπάσματα, οι εναλλαγές είναι από ελάχιστες έως καθόλου, οι συνθέσεις δεν έχουν νεύρο και διαθέτουν ελάχιστες ιδέες, σε σημείο ένα τραγούδι των Pelican να μπορεί να συγκριθεί με ολόκληρο αυτόν τον δίσκο όσον αφορά το εύρος των ιδεών, αλλά και την αντιγραφή τους. Οι Βέλγοι πέφτουν συχνά στην παγίδα της επανάληψης και της νωχελικότητας, καθιστώντας δύσκολη την ακρόαση ολόκληρου του δίσκου.
Για να ξεχωρίσει κάποιο συγκρότημα σε αυτόν τον ήχο πλέον, πρέπει είτε να παρουσιάσει κάτι διαφορετικό, είτε να προσαρμόσει τις επιρροές του για να μην ακούγεται παρωχημένο ή βαρετό, κάτι στο οποίο οι Hemelbestormer αποτυγχάνουν παταγωδώς. Ταλέντο υπάρχει, αλλά δεν το δείχνουν εδώ ούτε στις συνθέσεις, ούτε στη δομή και το στήσιμο του δίσκου. Δε μπορώ να γνωρίζω τι πήγε στραβά, αλλά το σίγουρο είναι ότι βιάστηκαν να παραδώσουν τις πλαδαρές συνθέσεις τους προς ακρόαση. Ήθελαν πάρα πολλή δουλειά ακόμα.
Βαθμολογία: 55/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
