Ημερομηνία δημοσίευσης: 18 Μαρτίου 2019
Ο Ιρλανδός Hozier, μετά από μία περίπου τετραετή παύση, επέστρεψε φέτος με τον δεύτερο δίσκο του με τίτλο “Wasteland, Baby!”. Ως πλέον ένας από τους πιο γνωστούς καλλιτέχνες στο νέο μουσικό στερέωμα, με το πόσο διαδεδομένο έγινε το ντεμπούτο του, είναι φυσικό τα βλέμματα να στραφούν προς το μέρος του και με ένα επικριτικό, μάλιστα, τόνο για να δει κανείς αν ο Hozier μπορεί και καλύτερα από το “Take Me To Church”.
Έχοντας κυκλοφορήσει ένα EP το 2018, ο Hozier έδωσε κάποια σημάδια για το πού και πώς αποφασίζει να κινηθεί από δω και πέρα. Και από κάπου εκεί συνεχιζει και το “Wasteland, Baby!”. Μέσα σε 14 κομμάτια, ο Hozier έχει συνδυάσει διάφορα είδη μουσικής, δημιουργώντας μία πολύ ενδιαφέρουσα μουσική ποικιλία. Δεν κάνουμε λόγο για κάποια τεχνική μουσική ιδιοφυΐα που μπορεί να ξεπεράσει τον ομώνυμο πρώτο του δίσκο, αλλά υπάρχει μία καλοδεχούμενη σταθερότητα στον τόνο και στο ξεδίπλωμα του δίσκου.
Άλλοτε πιο bluesy στο “Nina Cried Power” σε συνδυασμό με ένα παιχνιδιάρικο ρυθμό από drums και κιθάρα, άλλοτε πιο ξεσηκωτικά στο “Almost (Sweet Music), ο Hozier δείχνει ότι έχει βρει την ισορροπία μεταξύ των μουσικών οργάνων και της ιδιαίτερης φωνής του ώστε να μην υστερεί κανένα στοιχείο σε σχέση με κάποιο άλλο. Άλλοτε πάλι υπάρχει ενας πιο ηλεκτρικός τόνος στην ατμόσφαιρα όπως στο “No Plan” και άλλοτε η ενορχήστρωση δίνει άπλετο χώρο στα φωνητικά, όπως στο “To Making Noise (Sing)”, πράγμα που θυμίζει λίγο τα πρώτα του βήματα τονίζοντας το ότι μπορεί να κοντεύουν 5 χρόνια από την πρώτη φορά που τον ακούσαμε, αλλά το πάθος παραμένει ακόμα ίδιο. Από τις πιο δυνατές στιγμές του δίσκου είναι το βαθιά συναισθηματικό “Movement”, το οποίο σε συνδυασμό με το ιδιαίτερο παίξιμο στο πιάνο, αναδεικνύει το συναίσθημα ως γνώμονα δημιουργίας του δίσκου αυτού, και όχι την τεχνική.
Το επόμενο βήμα του Hozier είναι αρκετά σταθερό και καθόλου ριψοκίνδυνο. Δεν είναι κάτι το οποίο δε μας έχει συνηθίσει ή κάτι το οποίο δε θα περιμέναμε από εκείνον. Είναι μεν μία φυσική εξέλιξη, αλλά δεν είναι κάτι πρωτοποριακό. Ο Hozier παραμένει στο comfort zone του, πράγμα όμως που για τόσο νωρίς στην καριέρα του, λειτουργεί υπέρ του. Ο καθένας μπορεί να βρει κάτι να τον τραβήξει στο “Wasteland, Baby!”, ό,τι είδος μουσικής και να προτιμά. Εξάλλου, βοηθάει πολύ το γεγονός ότι ο δίσκος δεν κάνει “κοιλιά” ενώ περιλαμβάνει 14 κομμάτια, που υπό άλλες συνθήκες μιλάμε για μεγάλη διάρκεια. Οι εναλλαγές σε ρυθμούς και μουσικά όργανα είναι κάτι πολύ σημαντικό και αυτό είναι που “σώζει” εν ολίγοις αυτόν το δίσκο. Ελπίζουμε, κάποια στιγμή να ακούσουμε και κάτι διαφορετικό από τον Hozier. Στα επόμενα 5 χρόνια θα είμαστε, όμως, πιο αυστηροί.
Βαθμολογία: 75/100
Για το Rockoverdose.gr
Γεωργία Λαδοπούλου
Comments
