Ημερομηνία δημοσίευσης: 29 Ιουλίου 2017
Έχω επαναλάβει πολλάκις, ότι ένα από τα σημαντικότερα κλειδιά της πύλης, που έστειλε το metal σε μια πραγματικότητα ακμαίας και ουσιώδους συνέχειας (δε μιλάω για επιβίωση, για να μην το υποβαθμίσω) είναι η τάση για προσαρμογή, εξέλιξη και ανάμειξη με ποικίλα διαφορετικά μουσικά είδη. Στην εξελικτική αυτή πορεία, άλλοτε οι καρποί είχαν γεύση και μυρωδιά φρέσκια γεμάτη ζωτικότητα και άλλοτε φθοράς και παρακμής. Τουλάχιστον για το δικό μου γούστο. Ο, ερχόμενος από τη Γαλλία, δίσκος του Gautier Serre, υπό το όνομα Igorrr, «Savage Sinusoid» είναι ένα ακόμα τρανό παράδειγμα της metal διάρκειας σε ένα αχανές βάθος χρόνου, αλλά με ένα τρομερά μοναδικό και ιδιαίτερο τρόπο. Από τον πρόλογο θέλω κάπου να χωρέσω τη λέξη θρίαμβος(που να φανταστώ ότι το «Emperor of the Sand» των Mastodon δεν είναι- στα πλαίσια πάντα του υποκειμενικού- ο δίσκος της χρονιάς;;;), αλλά καλύτερα ας πάμε να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Το «Savage Sinusoid» δεν περιγράφεται καθόλου εύκολα. Ίσως η απόπειρα περιγραφής του να θυμίζει οπισθόφυλλο του Ουμπέρτο Έκο, αλλά πώς αλλιώς να μιλήσεις για μια περιπέτεια που ξεκινάει από βρώμικο εστιατόριο στον υπόγειο σιδηρόδρομο της Γαλλίας, με ένα απόκοσμο τριπλό ουρλιαχτό για ένα χαμένο τρένο διαφυγής («Viande»), σε φέρνει αντιμέτωπο με ζωώδη ένστικτα, με πολλαπλά βίαια, φιλήσυχα, λυρικά, αγανακτισμένα, ταξιδιάρικα, φοβισμένα, παθιασμένα alter ego σου και παράλληλα σου γνωρίζει περσόνες ηρώων, που, άλλοτε, ηχούν σα να ξεπήδησαν από βαλκανικό γάμο πολυμελούς οικογένειας («Houmous»), κι άλλοτε σαν περιπλανώμενοι πολεμιστές στα παγωμένα δάση της Νορμανδίας, ακολουθώντας την κληρονομιά των Θεών του βορά («ieu D»); Οι ήρωες αποτελούνται από νότες, οι οποίες κατάγονται σχεδόν από κάθε μουσικό πλανήτη που είδε, έως τώρα, ο μάταιος τούτος κόσμος.
Υπερβάλλω; Αν θες να ακούσεις πως μοιάζει το ουρλιαχτό της απελευθερωμένης κτηνωδίας ενός αγανακτισμένου όταν χορεύει αγκαζέ με Balkan μελωδίες που θα ζήλευε και ο Bregovic, αν θες να δεις το Wagner και το Chopin με τις κλασικίζουσες ατμόσφαιρες να συναντούν το tech death metal των Meshuggah και την ηλεκτρονική σβούρα μιας σύγχρονης μουρλαμένης κονσόλας, αν τέλος πάντων δε φοβάσαι να ακούσεις μια sopranoειδή φωνάρα να ακούγεται πιο brutal από λυκοειδές αλύχτημα και έναν ανθρώπινο θρήνο κρυστάλλινης βραχνάδας να επισκιάζει τα πιο ουσιώδη black metal riffs, που μας άφησε κληρονομιά η μαμά Νορβηγία, έχεις ανοίξει το σωστό κουτί της Πανδώρας.
Το πάντρεμα του κλασικού, του baroque, της ηλεκτρονικής μουσικής, της φολκ μουσικής (είτε με πινελιές Slavic, είτε με Balkan, είτε με Nordic), της όπερας, του death metal, του black metal, η προσέγγιση με λίγα λόγια περισσότερων πτυχών του ανθρώπινου ψυχισμού από όσα πίστευε κανείς ότι αντέχει ένα πεντάγραμμο, ακούγεται τόσο εξωπραγματικά τέλειο, που σε κολλάει στον τοίχο. Απέχει έτη φωτός από το να χαρακτηριστεί κιτς, αλλά κυρίως απέχει μία μόνο ανάσα από το να κατακτήσει τη χαρτογράφηση του αυριανού πειραματικού ακραίου και μη σκληρού ήχου. Φωνάρες να σηκώνουν την τρίχα κάγκελο, μελωδίες να θες κάπως να μάθεις να τις τραγουδάς, σβέρκο να πάλλεται παρέα με τις κοχλάζουσες φλέβες και ήχος για σεμινάριο παραγωγής. Τεράστια κατορθώματα πίσω από την κονσόλα, που έχουν ακόμα πιο τεράστια σημασία λόγω του ότι αναδεικνύουν τις τεράστιες συνθέσεις. Ω ναι, θα μπορούσαν όλες αυτές οι τραγουδάρες να έχουν κολλήσει ένα τσακ πιο κάτω σε περίπτωση βαλτώδους παραγωγής. Ένα τσακ πιο κάτω από το τέλειο, όμως, όπως και να το κάνουμε, παύει να είναι απλά ένα τσακ!
Ένας χάρτης μιας ιστορίας, την οποία σίγουρα ο κάθε ακροατής θα ζήσει διαφορετικά, αυτό είναι η Αποκάλυψη του «Savage Sinusoid». Τα γυρίσματα στα τύμπανα ανοίγουν παράπλευρα μονοπάτια για να κοιτάξεις κατάματα την ανθρώπινη φωνή, είτε βρυχάται, είτε θρηνεί, είτε ουρλιάζει, είτε γίνεται απαλή στα όρια του άυλου, στα όρια της νιφάδας στη χρονική επιτομή στερεής και υγρής μορφής. Η κιθάρες κάνουν ποικιλοτρόπως σαματά, κάθε ηλεκτρονικό στοιχείο δίνει απλά ακόμα περισσότερη ώθηση στα ηδονικά ξεσπάσματα, η ποικιλότητα στον ήχο απλώς αφήνει κάθε αυτί να γράψει τη δική του εκδοχή της προαναφερθείσας ιστορίας. Breakdowns για ξεχαρβάλωμα αυχένα, σπασμένες μπαγκέτες από τα πολλά γυρίσματα και ατμόσφαιρα χιλίων και μίας κουλτουρών.
Επιρροές με το τσουβάλι, αλλά χωρίς αντιγραφή, έμπνευση δίχως καταπίεση στοχευμένου αποτελέσματος, ελευθερία κινήσεων δίχως ασυδοσία στη φλυαρία και τη φανφάρα. Στη συναυλία του πρότζεκτ, που θα φιλοξενήσει το An Club το Νοέμβρη(δε χάνεται!,) κάπως ίσως να μπορέσουμε να φορέσουμε πιο συγκεκριμένα λόγια στις μετέπειτα κουβέντες μας για το τι είναι εν τέλει αυτό το φαινόμενο. Δεν ξέρω αν θα βγούμε, φωνάζοντας Igorrr οπαδικά, αλλά για την ώρα ας μη μας επηρεάσει το ραντεβού αυτό. Συνειδητοποιώ ότι δεν έγραψα τίποτα για την ιστορία του εγχειρήματος, αλλά κάτι μου λέει ότι η ιστορία γράφεται με τόσο έντονο μελάνι στο δίσκο αυτό, που δεν υπάρχει λόγος να φορτώσω κι άλλο το κείμενο. Φουτουριστικό δημιούργημα με υλικά της ακμής του παρελθόντος. Ας κρατήσουμε αυτό! Οι επιρροές, επίσης, θα μπορούσαν να γεμίσουν σελίδες και σελίδες, μα νομίζω, ότι οι αναφορές μου στα είδη του πάζλ, που τιτλοφορείται «Savage Sinusoid» είναι υπέρ αρκετές για να μη χρειαστεί να αρχίσουν τα ονόματα. Ούτως η άλλως, ο καθένας θα βρει τις δικές του παραπομπές για την εν λόγω διατριβή.
Πανηγυρικό γαλλικό ακορντεόν («Cheval»), κλασική κιθάρα, κολακευμένη από το ίδιο της το κάλος («Spaghetti forever»), πιάνο ψηλοτάβανης σάλας κάποιου ξεχασμένου κάστρου, που αρνείται πεισματικά να χορταριάσει («Au Revoir»), πολυφωνίες ενός οσκαρικού soundtrack («ieu D»), τύμπανα με βάθος ήχου χιονοστιβάδας, ιδέες, ιδέες, ξέχειλες να ποτίζουν κάθε αυλάκι του δίσκου και να γίνονται χείμαρρος, που δεν γίνεται να μη σε πείσει, να μη σε παρασύρει σε ένα θριαμβευτικό εθισμό. Μόνο ο ήχος έχει σημασία, ο ήχος καθορίζει τα πάντα. Από την ανθρώπινη φωνή μέχρι την πιο μικρή λεπτομέρεια, σημασία έχει αυτό που φτάνει στο αυτί, το concept το δημιουργεί ο ακροατής. Είναι η ιδέες, η τόλμη, η χρυσή τομή τόσων διαφορετικών αισθητικών, που βγάζει ένα τεράστιο πόρισμα: Τελικά η μουσική είναι επί της ουσίας το ίδιο πράγμα. Όταν στο χάος της συνάντησης/σύγκρουσης τόσων κόσμων δεν υπάρχει ούτε ένα δευτερόλεπτο που να ακούγεται παράταιρο, όταν όλα έχουν αξία και ουσία στον υπερθετικό βαθμό, μιλάμε σίγουρα για μια τάξη, που απλώς είναι πολύ άρτια για να μην την πούμε χάος.
Πώς να την πούμε αυτή την τάξη, πώς να βαφτίσουμε τούτο τον ήχο; Η λέξη μέλλον δεν έχει νομοτελειακά θετική χροιά. Δε θέλω να πω ότι έχουμε στα χέρια μας το μέλλον του metal. Αρχικά εδώ έχουμε ένα θησαυρό, αλλά, κυρίως, έχουμε μια, έστω μικρή, απόδειξη, ότι κάποτε η άπειρη μουσική σοφία θα συνεχίσει να παράγει ήχους αβάπτιστους, δίχως ταμπέλα και συγκεκριμένες ρίζες. Ας είναι το metal ένα εκ των οχημάτων αυτών, που θα μας πάνε γρηγορότερα σε ένα τέτοιο μέλλον. Σταματήστε να ψάχνετε όνομα και ιδίωμα. Εδώ δικαιώνεται ο Κικέρωνας: Nomina sunt odiosa, τα ονόματα είναι μισητά, είναι παράταιρα, ξεχάστε τα ονόματα και τους τίτλους των ιδιωμάτων! Η απομάκρυνση από την ουσία της τέχνης, που αισθάνομαι ότι με την ακρόαση του δίσκου θα λάμψει σε μουσικόφιλους και μουσικούς διαφορετικών καταβολών, λόγω της μανίας για εγωιστικό ταμπέλωμα, θυμίζει το άπληστο σφάξιμο της κότας με τα χρυσά αυγά.
Βαθμολογία: 95/100
Για το Rock Overdose,
Θοδωρής Καλουδιώτης
Comments
