Συντάκτης: Δάφνη Γεωργαδάκη
Μερικές φορές είναι δύσκολο να διαλέξεις τα λόγια που θα χρησιμοποιήσεις για να περιγράψεις ένα ερέθισμα. Είτε πρόκειται για μια εικόνα, είτε για ένα άκουσμα ή οτιδήποτε άλλο, τα σχόλια και οι παρατηρήσεις δεν είναι πάντα απλά στο να τα εκφράσεις. Κάτι τέτοιο μου συνέβη όταν έπιασα να γράψω ένα review για το “Crimson Wreath” των Illusory.
Κι αυτό, γιατί αναγνωρίζω ότι στα χέρια μου έχω κάτι βαρύ. Η μπάντα δεν αστειεύεται καθόλου. Και τι σημαίνει “είναι βαρύ”; Εν συντομία, τα πάντα είναι βαριά. Η θεματολογία, οι συνθέσεις και το artwork, πρώτα και καλύτερα. Έπειτα η διάρκεια του δίσκου, σε συνδυασμό με όλες τις λεπτομέρειες, που έχουν προσέξει σε κάθε κομμάτι. Κάθε μικρή λεπτομέρεια έχει κάτι να πει και όλες μαζί φωνάζουν το πόση προσοχή και αφοσίωση έδωσαν οι καλλιτέχνες για να βγει το τελικό αποτέλεσμα.
Το “Crimson Wreath” αποτελείται από 14 κομμάτια, με διάρκεια που κυμαίνεται από 1:30’, έως και 10’. Η ανομοιομορφία αυτή δημιουργείται κατά βάση από τα “Acedia”, “All Shall Fade” και “The Voice Inside Me”, τα οποία λειτουργούν περισσότερο σαν intros ή outros για άλλα κομμάτια. Θα έλεγα ότι κυρίαρχο είδος στον ήχο του είναι το power, αλλά έχει και αρκετά progressive στοιχεία.
Ξεκινάμε με το “Besetting Sins”, το οποίο ήταν και το πρώτο single που κυκλοφόρησε για το δίσκο. Πολύ καλή επιλογή κατ’ εμέ, είναι πολύ δυναμικό και αρκετά catchy, για να σε κάνει να θέλεις να συνεχίσεις να ακούς. Μιας και ανήκω στην κατηγορία ακροατών που κρίνουν πάρα πολλά από το πρώτο τραγούδι του δίσκου, βρίσκω πολύ σημαντική την τόσο δυνατή αρχή. Και σίγουρα, δεν περίμενα να ξεκινήσουμε με θεματολογία για τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα! Όπως είπα παραπάνω, αυτή η μπάντα δεν αστειεύεται.
Στα top highlights βρίσκεται ξεκάθαρα το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου, “Crimson Wreath”. Από μένα, αυτό ήταν που πήρε και τις περισσότερες επαναλήψεις ως τώρα (και αναμένεται να πάρει περισσότερες στο προσεχές μέλλον). Και γιατί να πάρει τις περισσότερες επαναλήψεις; Γιατί είναι φοβερά μελωδικό, περιέχει εξαιρετικό πιάνο (οι αδυναμίες δεν κρύβονται), έχει αρκετές εναλλαγές για να διατηρήσει το ενδιαφέρον μου αμείωτο, αλλά έχει γίνει και πραγματικά υπέροχη δουλειά στα φωνητικά, τα οποία βλέπω ότι μου μένουν στο μυαλό μετά το τέλος της ακρόασης. Καλό σημάδι.
Οι στίχοι τραγουδιούνται “απευθείας” από τα στόματα ανθρώπων που βρίσκονται υπό καθεστώς πολέμου (δηλαδή είναι γραμμένοι σε Α’ πληθυντικό), μετά από επίθεση στον τόπο τους. Το συναίσθημα δεν κρύβεται και γίνεται ακόμα πιο έντονο, όταν το συνδέσεις με το artwork στο εξώφυλλο του album. Καταστροφή, όλεθρος, χάος. Κανένας δεν γλιτώνει σε έναν πόλεμο, όσο αθώος κι αν είναι. Ή τουλάχιστον, αυτό το νόημα πέρασε σε μένα, ακούγοντας το κομμάτι και παρατηρώντας το artwork.
Συνεχίζουμε τα highlights με τα “The Voice Inside Me”, “S.T. Forsaken”. Το πρώτο λειτουργεί σαν εισαγωγή στο δεύτερο και είναι ένα αφηγηματικό κομμάτι, για τη συνέχεια της ιστορίας του Steven Towers, κεντρικού χαρακτήρα στη μουσική των Illusory από τον πρώτο τους δίσκο. Άψογα, πάντα μου αρέσει να ακούω μια καλή ιστορία και πάντα είμαι μέσα για αφηγηματικά κομμάτια, εφόσον ταιριάζουν με το concept φυσικά. Όσο για το “S.T. Forsaken”, νομίζω ξεχωρίζουν τα απαιτητικά φωνητικά (και όχι μόνο), που πολύ θα ήθελα να ακούσω σε live.
Ακολουθεί το “Ashes Τo Dust”, ένα τραγούδι με πολλή ενέργεια, εμπνευσμένο από τον Αχιλλέα και τις επικές μάχες των Αχαιών, που περιλαμβάνει και αφήγηση στα αρχαία Ελληνικά από τον Γρηγόρη Βαλτινό. Για πολλούς, αυτό είναι και το πιο δυνατό σημείο του “Crimson Wreath”. Αν και κατανοώ το γιατί, προσωπικά αισθάνομαι λίγο πως με βγάζει εκτός κλίματος. Και εξηγώ: Μέχρι τώρα είχαμε πολεμικό περιεχόμενο στον δίσκο, αλλά από τη σκοπιά του πόσο μεγάλο κακό κάνει ο πόλεμος στους ανθρώπους, στην κοινωνία, στα πάντα. Είχαμε και έντονα αντιρατσιστικό περιεχόμενο, το οποίο επίσης εκτίμησα ιδιαίτερα.
Αλλά με το “Ashes Τo Dust”, εξυμνούμε τους “ήρωες”, τους Αχαιούς που πηγαίνουν για πόλεμο με τις ευλογίες των Δώδεκα Θεών του Ολύμπου με κεντρική φιγούρα - φυσικά - τον Αχιλλέα, τον ανίκητο πολεμιστή. Βέβαια, πρόκειται για μυθολογικές μάχες, αλλά και πάλι με κάνει να νιώθω κάπως άβολα. Ίσως θα το έβλεπα πιο άνετα να στέκεται μόνο του σαν τραγούδι και όχι σαν μέρος του συνόλου που είναι το “Crimson Wreath”.
Τέλος, λίγα λόγια για την τριλογία που είναι το “An Opus Of Loss And Sorrow”. Όπως λέει και ο τίτλος, πρόκειται για ένα αφιέρωμα στην απώλεια και τη θλίψη που την ακολουθεί. Ανοίξτε τις βρύσες και φέρτε το αλκοόλ, αυτά τα τρία τραγούδια χτυπάνε κατευθείαν στην καρδιά και ειδικά αν προσπαθείς να ξεπεράσεις την απώλεια ενός δικού σου ανθρώπου, θα περάσεις δύσκολα ακούγοντάς τα. Don’t say I didn’t warn you!
Αναφέρομαι φυσικά στα “Past Forever Last”, “The Isle Of Shadows” και “Agony’s Last”. Καθένα από αυτά έχει γραφτεί με αφορμή πραγματικές απώλειες αγαπημένων ανθρώπων της μπάντας, αλλά ακόμα κι αν δεν γνωρίζεις αυτή την πληροφορία, κατά πάσα πιθανότητα θα νιώσεις το vibe έτσι κι αλλιώς. Άλλωστε, πώς θα έβγαζαν τόσο συναίσθημα, χωρίς να ξέρουν για τι πράγμα μιλάνε;
Θα μπορούσα να πω πολλά ακόμα για το “Crimson Wreath”, για τη μουσική, τους στίχους, το artwork και τους εξαιρετικούς guests που εμφανίζονται σε όλη τη διάρκεια του δίσκου. Αλλά έχω ήδη πει πολλά, οπότε θα αρκεστώ στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για ένα πολύ καλοδουλεμένο album, πολύ συναισθηματικό και με εξαιρετικές προοπτικές να δημιουργήσει μια fully immersive εμπειρία, αν παρουσιαστεί ολόκληρο σε live.
Να το ακούσεις; Φυσικά και να το ακούσεις, γιατί ακόμα κι αν δεν αφοσιωθείς 100% στην ακρόαση, πάλι θα πάρεις αξία από την ατμόσφαιρα και τις δυναμικές συνθέσεις. Αλλά θα το εκτιμήσεις πολύ περισσότερο -ξαναλέω, πολύ περισσότερο- αν δώσεις σημασία και στις λεπτομέρειες. Σίγουρα απαιτεί το χρόνο και την προσοχή σου, αλλά από πότε αυτό είναι κακό στη μουσική που ακούμε;
Βαθμολογία: 82/100
Για το Rock Overdose,
Δάφνη Γεωργαδάκη
Comments
