Συντάκτης: Μιχάλης Τσολάκος
Oι In Flames επέστρεψαν με νέο δίσκο, 4 χρόνια μετά το “I, The Mask”. Η στροφή, που έχουν πάρει εδώ και πολλά πολλά χρόνια στον ήχο τους, έχει σίγουρα τα πάνω και τα κάτω της. Αν είναι όμως αυτά τα σκαμπανεβάσματα να έχουν σαν αποτέλεσμα άλμπουμ σαν το προαναφερθέν, που προσωπικά το βρήκα εξαιρετικό, τότε πάω πάσο. “Foregone” λοιπόν, Chris Broderick αγκαζέ με Björn Gelotte στις κιθάρες και ένα νέο δίδυμο γεννήθηκε, κάτι σαν άτυπο αντίπαλον δέος στους The Halo Effect, που έχουν Strömblad, Engelin. Αυτά αφορούν άλλες κουβέντες και συγκρίσεις όμως.
Στα του νέου δίσκου τώρα, οι εντυπώσεις που δημιουργούνται με την πρώτη κιόλας ακρόαση είναι άκρως θετικές. Έχουμε μια οργανική εισαγωγή για αρχή, το “The Beginning Of All Things That Will End”, ένα δίλεπτο που σε ζεσταίνει για τον πρώτο δυναμίτη του άλμπουμ, το “State Of Slow Decay”. To εν λόγω κομμάτι είναι μια προσπάθεια να ακουστούν οι τωρινοί In Flames σαν τους παλιούς (καλούς) In Flames και, μα την πίστη μου, τα καταφέρνουν πάρα πολύ καλά. Ταχύτητα, σύνθεση με αρχή, μέση και τέλος, ρεφρέν, χτυπήματα και ρυθμοί από τον Tanner Wayne δημιουργούν έναν καμβά, που γοητεύει. Το “State Of Slow Decay” είναι συναυλιακό κι εναρκτήριο killer, ό,τι αποζητάς για να συνεχίσεις την ακρόαση και να περάσεις στο “Meet Your Maker”.
H συνταγή κι εδώ δεν αλλάζει, ο Fridén νιώθει κάθε στίχο που ερμηνεύει και ειδικά στο ρεφρέν το αισθάνεσαι και σε παρασέρνει. “Bleeding Out”, άλλη μια κομματάρα, επίσης με mid tempo ρεφρέν, αλλά όπως και στα προηγούμενα, τόσο μα τόσο κολλητικό. Το “Foregone Pt. 1” το βρήκα κάπως πιο αδύναμο συγκριτικά με τα προηγούμενα και με ό,τι θα ακολουθήσει, καθώς το “Foregone Pt. 2” υπερτερεί και ξεχωρίζει. Υπό μια γενική ματιά, το νέο πόνημα των In Flames ακολουθεί την πεπατημένη οδό, δηλαδή έντονα riffs, τόσο μελωδικά όσο και γρήγορα σε εντελώς death metal στυλ, blastbeats και καθαρά φωνητικά στα ρεφρέν και όχι μόνο. Σε σημεία θυμίζουν και At The Gates, κάνοντας την ακρόαση ακόμα πιο ενδιαφέρουσα.
Noμίζω πως οι In Flames σε αυτό το 14ο άλμπουμ τους θέλησαν να αντλήσουν όλα τα καλύτερα στοιχεία από το ένδοξο παρελθόν, αλλά και από το “I, The Mask”. Ο ήχος πιο σκληρός, η παραγωγή εξαιρετική και ο γνώμονας είναι στο πως θα ακούγονται ζωντανά τα κομμάτια όσο το δυνατόν καλύτερα. Το “The Great Deceiver” υπό αυτή την οπτική θα ακούγεται πιο επιθετικό, στο "Cynosure" θα αναδεικνύονται ακόμα περισσότερο οι δυναμικές του και ακόμα και οι old school οπαδοί που έχουν ξεχάσει το συγκρότημα, θα θυμηθούν ωραίες στιγμές. Εν τέλει το “Foregone” κρίνεται ισορροπημένο, εμπορικό όπως αναμενόταν, αλλά σίγουρα αναζοπυρώνει το ενδιαφέρον και την επιθυμία πολλών να δουν επιτέλους ζωντανά στη σκηνή τους αγαπημένους Σουηδούς.
Βαθμολογία: 81/100
Για το Rock Overdose,
Μιχάλης Τσολάκος
Comments
