Ημερομηνία δημοσίευσης: 19 Ιανουαρίου 2018
Σχεδόν 2,5 χρόνια από την κυκλοφορία του “The Book Of Souls” (πως περνάει ο άτιμος ο καιρός) και πλέον ο δίσκος κρίθηκε στο έπακρο. Είναι κλάσεις ανώτερο του προκατόχου του και εξίσου καλό με το “A Matter of Life and Death”. Ακολούθησαν 2 παγκόσμιες περιοδείες, η ανταπόκριση ήταν εκπληκτική, οι Βρετανοί μάζεψαν υλικό από όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη και το “Live Chapter” των κοσμογυρισμένων, αξιαγάπητων και χιλιοτραγουδισμένων θρύλων είναι γεγονός.
Οι Iron Maiden, σε μια άνευ σημασίας κυκλοφορία για το σύνολο των ακροατών τους, αλλά σημαντικότατη για τους φανατικούς οπαδούς τους, παρουσιάζουν 15 ζωντανά ηχογραφημένα κομμάτια από διαφορετικούς σταθμούς της The Book of Souls World Tour. Τα 6 εξ αυτών προέρχονται από τον τελευταίο δίσκο τους, με τα υπόλοιπα 9 να είναι ένα μικρό best-of από τα υπόλοιπα άλμπουμ τους (όχι όλα βέβαια). Ένσταση 1η: σίγουρα θα μπορούσαν να συνοδεύσουν το όλο πακέτο και με το αντίστοιχο DVD, για να είναι πιο ολοκληρωμένη η δουλειά. Ένσταση 2η: στο πρώτο σκέλος της περιοδείας (μέχρι και 12 Αυγούστου 2016 δηλαδή) οι Maiden έπαιζαν και το “Tears of a Clown” σε κάθε συναυλία, κάτι που δυστυχώς τους… ξέφυγε και δεν το συμπεριέλαβαν στο δίσκο.
Για κάποιον επιφανειακό και σχετικά νέο ακροατή, η συγκεκριμένη κυκλοφορία του κάθεται κουτί. Περιέχει τα καλύτερα, κατά τεκμήριο, τραγούδια του “The Book of Souls” και διαχρονικούς ύμνους όπως τα “Children of the Damned”, “The Trooper”, “Fear of the Dark” και “The Number of the Beast”. Για τους αρρώστους δεν το συζητάω, έχουν ήδη αποκτήσει το δίσκο σε κάθε του μορφή. Οι κάτοχοι των studio άλμπουμ και του “Live After Death” ας ρίξουν μια ακρόαση από περιέργεια και ας επενδύσουν αλλού τα χρήματά τους. Υπό αυτή την οπτική γωνία, μια live κυκλοφορία χωρίς ιδιαίτερη σημασία θα έπαιρνε χαμηλό βαθμό, όχι γιατί δεν είναι καλή η απόδοση της Σιδηράς Παρθένου, αλλά διότι σαν κυκλοφορία είναι, τρόπον τινά, σχεδόν άχρηστη.
Στροφή 180 μοιρών. Οποιαδήποτε κυκλοφορία φέρει τον Eddie και το λογότυπο των Iron Maiden, ασεβή Μιχαλάκη, ΔΕΝ θα πάρει χαμηλό βαθμό ποτέ. Το άκουσες; Πάμε παρακάτω. Η περιέργειά μου ήταν στο πως θα ακουγόταν ο Bruce-άρας μετά και τα προβλήματα υγείας του. Όντως, σε κάποια σημεία χάνει στις ψιλές του (“If Eternity Should Fail”, “Speed of Light”) και σε άλλα κατεβαίνει μια-δυο σκάλες (“Powerslave”) αλλά και μόνο που αλωνίζει σαν έφηβος είναι να δακρύζει κανείς. Αποθεωτικό θα χαρακτήριζα το “The Red and the Black” από το Τόκυο, όπου επικρατεί πανικός. Η παραγωγή και η μίξη είναι σε πολύ ικανοποιητικά επίπεδα και χαζεύοντας στο YouTube το οπτικοακουστικό μέρος του δίσκου, βλέπεις ένα συγκρότημα που ξέρει πότε θα φορτσάρει και πότε θα κάνει οικονομία δυνάμεων.
Εν τέλει, η ομάδα δείχνει δεμένη και καλά θα κάνουμε όσοι βρεθούμε στη Μαλακάσσα το καλοκαιράκι, να είμαστε υποψιασμένοι για παν ενδεχόμενο απώλειας αυχένα και μυαλών. UP THE IRONS !!
Βαθμολογία: 90/100
Για το Rock Overdose,
Μιχάλης Τσολάκος
Comments
