Ημερομηνία δημοσίευσης: 27 Μαΐου 2019
Ήδη από τις πρώτες νότες του κομματιού “Turn Down the Light” οι επιρροές από τους κλασικούς του ροκ, με πιο προφανείς τους Led Zeppelin, κάνουν την εμφάνισή τους κάποιες φορές δειλά-δειλά και άλλες φορές τόσο δυναμικά όσο μια bassline toy John Paul Jones. H αλήθεια να λέγεται, κάποιος θα χαρακτήριζε εύκολα «σκονισμένο» και «απαρχαιωμένο» τον ήχο του δίσκου. Σε σημεία, όμως, οι Ελβετοί Jack Slamer καταφέρνουν να απλώσουν με τεράστια επιτυχία το φίλτρο σέπια στη μουσική τους, ενσωματώνοντας όλα τα ωραία στοιχεία από την παλιά καλή εκείνη εποχή της ροκ μουσικής. Κάνω λόγο φυσικά για το ομώνυμο ντεμπούτο των Jack Slamer, που κυκλοφόρησε από τη γνωστή Nuclear Blast Records αυτό το Μάιο.
Η πεντάδα αγαπάει τα blues στοιχεία, βάζοντάς τα σε όσο δυνατόν περισσότερα σημεία του 45λεπτου δίσκου. Όταν τα πρωτακούει ο ακροατής γουστάρει, όσο περισσότερη ώρα περνάει όμως ένιωσα ότι αυτό ντον ήχο τον έχω ξανακούσει. Και μάλιστα πολλές φορές και πολύ καλύτερα. Δεν αμφισβητώ επουδενί το ταλέντο των μουσικών, παρόλα αυτά. Ιδιαίτερη μνεία θέλω να κάνω στους κιθαρίστες Cyrill Vollenweider και Marco Hostettler, καθώς σε τραγούδια όπως το “The Wanted Man” και το “The Truth Is not a Headline” η απόδοσή τους λάμπει. Ειδικά το πρώτο πρόκειται για ένα κομμάτι με εντυπωσιακά και μεγάλα σόλο. Από την άλλη, ο vocalist Florian Ganz κάνει καλή δουλειά, αν και πατάει σε δοκιμασμένους και χιλιακουσμένους δρόμους. Σε σημεία και μετά από ακροάσεις αρκετών τραγουδιών του συγκροτήματος η φωνητική ερμηνεία κουράζει λίγο.
Οι πιο «heavy» στιγμές έρχονται στο κομμάτι “The Shaman and the Wolves”, το οποίο αδιαμφησβήτητα για μένα αποτελεί το κορυφαίο. Ένα κομμάτι σύντομο και to the point, αφήνει κάθε μέλος να φανεί μουσικά, έχει γρήγορα, έχει αργά μέρη και δε θα αφήσει δευτερόλεπτο στον ακροατή χωρίς αν τον αναγκάσει να κάνει headbang. Σίγουρα συναυλιακό σιγουράκι. Από την άλλη, αδιάφορα πέρασαν τα “Biggest Mane” και “Entire Force”.
Αυτό που αξίζει να κρατήσει κανείς είναι η διάθεση του συγκροτήματος, και η ζωντάνια που επιδεικνύει. Τα τραγούδια από την άλλη, χωρίς σε καμία περίπτωση να λέω ότι δεν αξίζουν την ακρόαση των φαν του είδους, δε θα ενθουσιάσουν. Θα κατηγορήσω γι’ αυτό όχι τους Jack Slamer αλλά τον κορεσμό του είδους που υπηρετούν. Εκείνοι βέβαια το υπηρετούν με σεβασμό και μεράκι, και ίσως αυτό να είναι που μετράει.
Αγαπημένα κομμάτια: “The Shaman and the Wolves”, “The Wanted Man”
Βαθμολογία: 60/100
Για το Rockoverdose.gr
Κυριάκος Μιχαλόπουλος
Comments
