Ημερομηνία δημοσίευσης: 14 Σεπτεμβρίου 2017
Οι Jag Panzer είναι χαρακτηριστική περίπτωση ομαλής μετάβασης 80s μπάντας στα σύγχρονα μουσικά δρώμενα. Σίγουρα η μετάβαση αυτή δεν έγινε αναίμακτα (βλέπε “Dissident Alliance”), αλλά η αλήθεια είναι ότι έμαθαν γρήγορα από τα λάθη τους. Από το 1997 (που κυκλοφόρησε το “Fourth Judgement”) έως σήμερα, έχουν διαγράψει μια εντυπωσιακή πορεία, με άλμπουμ που ανανεώνουν τους δεσμούς της μπάντας με την πλειοψηφία των παλιών τους οπαδών και «στρατολογούν» με άνεση νέους, ενώ συνεχίζουν συναυλιακά να σκοτώνουν, και γενικά αποτελούν ζωντανό κομμάτι της σκηνής και όχι μουσειακό έκθεμα.
Η διάλυση της μπάντας μετά το πολύ όμορφο (αν και σχετικά άνισο) “The Scourge of Light”, μας τρόμαξε λίγο (παρ’ όλο που, προσωπικά, δεν πίστεψα ότι είχαν διαλύσει μόνιμα). Ευτυχώς, σύντομα οι καρδιές μας ήρθαν ξανά στη θέση τους, καθώς όχι μόνο επέστρεψαν με το (σχεδόν) κλασσικό τους line-up, αλλά μας προσφέρουν κι ένα φιλόδοξο άλμπουμ, αντάξιο μέλος της βαρύτιμης Jag Panzer δισκογραφίας.
Από τις πρώτες ακροάσεις είναι άμεσα αντιληπτό ότι το "The Deviant Chord" θα ικανοποιήσει απόλυτα τον πυρήνα των οπαδών τους. Οι μοντερνισμοί και πειραματισμοί, που πιθανόν να ενοχλούσαν κάποιους από τους πιο «παλιομοδίτες», εδώ έχουν ατονήσει, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το άλμπουμ στερείται ποικιλομορφίας. Απλά είναι πιο ευθύ και μεταλλικό από συνήθως, ενώ παρουσιάζει μια συνοχή που κάνει το σύνολο πιο αρμονικό και ομοιογενές. Από την άλλη, τα πολυφωνικά φωνητικά που έχουν σημαίνοντα ρόλο στη δημιουργία τού ήχου τους, υπονομεύουν τη δύναμη και τη δυναμική κάποιων κομματιών, κάτι το οποίο είναι η πάγια και βασική μου ένσταση στην γενικότερη πορεία των «καινούριων Panzer». Αλλά ας πάρουμε κάθε τραγούδι ξεχωριστά.
“Born Of The Flame”. Ως ξεκίνημα το βρήκα απογοητευτικό. Ένα υποσχόμενο κομμάτι, που στα αυτιά μου αποδυναμώνεται σημαντικά στο ρεφραίν από τα πολυφωνικά δεύτερα φωνητικά.
“Far Beyond All Fear”. Κλασσικό Jag Panzer κομμάτι. Οι πολυφωνίες, εδώ, δεν ενοχλούν και το άλμπουμ αρχίζει να βρίσκει τον δρόμο του...
“The Deviant Chord” …για να κοπεί και πάλι η φόρα του απότομα. Το ομότιτλο μπαίνει με μια ονειρική και ονειρεμένη ατμοσφαιρική εισαγωγή, με την ερμηνεία του Tyrant να το απογειώνει. Στη συνέχεια, εξελίσσεται δυναμικά...για να καταλήξει σε ένα απόλυτα ξενερωτικό πολυφωνικό ρεφραίν, που καταστρέφει το κομμάτι. Ανέκαθεν αντιπαθούσα τα ρεφραίν που αντί να κορυφώνουν την ένταση είναι πολύ πιο υποτονικά από το υπόλοιπο τραγούδι.
“Blacklist”. Το ζόρικο “Blacklist”, που ακολουθεί, θα έλεγε κανείς πως είναι ένα τυπικό, «μέσο» Jag Panzer τραγούδι. Παρ’ όλα αυτά είναι καλό, και φαντάζομαι ότι θα λειτουργεί ιδανικά όταν αποδίδεται live.
“Foggy Dew”. Η εμβατηριακή, επικομεταλλική εκτέλεση των Panzer σ’ αυτό το -φύσει- μπαλαντοειδές, παραδοσιακό, ιρλανδικό φολκ κομμάτι, θεωρώ ότι είναι άνετα η πιο αγαπημένη μου απ’ όσες έχω ακούσει (ακόμα και από αυτή των Primordial). Παρ’ όλα αυτά, την βρίσκω περιττή και θα προτιμούσα μια ακόμα δική τους σύνθεση.
“Divine Intervention”. Ανάσταση!!! Το πρώτο πραγματικό ΕΠΟΣ του άλμπουμ. Θυμίζει το “Three Voices of Fate” από το “Thane to the Throne” (η αύρα του οποίου έχει διαποτίσει συνολικά το "The Deviant Chord"). Εδώ τα χορωδιακά προσθέτουν στο μεγαλείο αντί να αφαιρούν.
“Long Awaited Kiss”. Η εκπληκτική ερμηνεία του Tyrant μεταμορφώνει αυτή τη συμπαθητική μπαλάντα σε μια έντονα συγκινησιακή ακουστική εμπειρία.
“Salacious Behavior”. Ευθύ, πιασάρικο, δυναμικό. Έχει όλα τα στοιχεία να γίνει fan favorite στις συναυλίες που θα ακολουθήσουν.
“Fire Of Our Spirit”. Παρόμοια φάση με το προηγούμενο, αλλά ακόμα πιο εκρηκτικό, πορωτικό και με τις κιθάρες να παίρνουν φωτιά. Το επικό του ρεφραίν (με χορωδιακά τα οποία πάλι δένουν άψογα) κορυφώνει ιδανικά. Έπος νο2.
“Dare”. Έπος (κυριολεκτικά και μεταφορικά) νο3!! Μετά από μια εμβατηριακή εισαγωγή, το κομμάτι εξελίσσεται σε επικολυρικό ύμνο. Ο Tyrant και πάλι δικαιώνει και δικαιολογεί τα πρωτεία του στις καρδίες μας. Το είδος των κομματιών που με έκαναν να ερωτευτώ αυτή τη μουσική. Ο τέλειος επίλογος.
Δεν γνωρίζω αν έχει γίνει αντιληπτό ότι οι Jag Panzer αποτελούν για μένα πολυαγαπημένη μπάντα. Το “Ample Destruction” παραμένει, ακόμα, η πρώτη και αποστομωτική μου απάντηση, σε όποιον διερωτάται αν το underground μάς έχει προσφέρει άλμπουμ ισάξια με τα μεγάλα κλασσικά. Γι’ αυτό είμαι ιδιαίτερα απαιτητικός και αυστηρός μαζί τους και θα αποφύγω να αποκαλέσω το "The Deviant Chord", «μια θριαμβευτική επιστροφή». Είναι όμως, αντικειμενικά, μια ηχηρή, πειστική δήλωση ότι είναι ζωντανοί, παρόντες και αποφασισμένοι να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στα μεταλλικά πράγματα για πολλά χρόνια ακόμα. Μιλώντας για μένα προσωπικά (και αρκετούς άλλους, φαντάζομαι, οπαδούς), συνεχίζουν ακόμα να τροφοδοτούν τη λίστα μου με τα καλύτερα κομμάτια όλων των εποχών και με υποχρεώνουν να διαγράφω μέρες, με μεγάλη ανυπομονησία και προσμονή, μέχρι την ημερομηνία κυκλοφορίας του κάθε άλμπουμ τους. Κι όλα αυτά φαντάζομαι πως είναι από μόνα τους ένας θρίαμβος.
Βαθμολογία: 84/100
Για το Rock Overdose,
The Shadowcaster
Πέρασαν κιόλας 6 χρόνια από την τελευταία δουλειά των Αμερικανών metal ηρώων JAG PANZER. Το προηγούμενό τους πόνημα “Scource of the Light” το 2011, όχι μόνον δεν μας είχε ενθουσιάσει, αλλά είχε αρχίσει να μας γεμίζει αμφιβολίες για την ίδια της συνέχεια της ύπαρξης της μπάντας. Στέρεμα ιδεών, αδύναμες συνθέσεις και έλλειψη συναισθήματος που μαρτυρούσαν έναν απλά διεκπεραιωτικό δίσκο, ολοκληρώθηκαν και επαλήθευσαν τους φόβους μας με την μετά από λίγους μήνες διάλυση της μπάντας. Όμως η επανασύνδεσή τους το 2014 με την τωρινή εξαιρετική τους σύνθεση, ήτοι τον αρχηγό Mark Briody και τους John Tetley στο μπάσο, τον Harry “The Tyrant” Conklin στα φωνητικά, τον Rikard Stjernquist στα τύμπανα και τον Joey Tafolla στην κιθάρα, η οποία παραπέμπει στην αρχική τους πίσω στα χρόνια του μυθικού “Ample Destruction”, μας ξανάφερε την αισιοδοξία και την προσμονή της πολυαναμενόμενης, πολυδουλεμένης και πολύ δυνατά προωθημένης δουλειάς τους με τον αινιγματικό τίτλο “The Deviant Chord”.
Μας παρουσιάζουν δέκα συνθέσεις, μάλλον εννέα αφού το “Foggy Dew” είναι διασκευή του γνωστού ιρλανδέζικου τραγουδιού αλλά με μεταλλικό τρόπο και όπως σίγουρα δεν το έχετε ξανακούσει παρά τις δεκάδες διασκευές του, οι οποίες αποτελούν μια επιτομή των διαφόρων στυλ και τεχνοτροπιών που κατά την διάρκεια των χρόνων και των κυκλοφοριών τους έχουν χρησιμοποιήσει και μας έχουν παρουσιάσει οι Jag Panzer. Όποιος τους παρακολουθεί τακτικά σίγουρα θα αναγνωρίσει το καυτό μέταλλο της πρώτης τους κυκλοφορίας “Ample Destruction”, όπως και του “Fourth Judgement” αλλά και τα πιο μελωδικά και progressive στοιχεία του “Age Of Mastery” και του “Thane To The Throne”, επί εποχής Chris Broderick. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι πρόκειται για μια απλή αντιγραφή και ένα σκέτο ανακάτεμα στο blender όλων αυτών και σερβίρισμα για να πιάσουμε ότι μπορούμε.
Αντίθετα, εδώ έχουμε μεν τα γνωστά αυτά στοιχεία, δοσμένα όμως σε απόλυτα σωστές αναλογίες με σύγχρονο ήχο και με παραγωγή διαμάντι, (ακόμη και από το εντυπωσιακό εξώφυλλο βλέπεις ότι πρόκειται για μια προσεγμένη δουλειά) και με την απαιτούμενη φρεσκάδα της εποχής, ενώ το ότι οι συνθέσεις είναι δουλεμένες ξανά και ξανά είναι ξεκάθαρο στ’ αυτιά μου. Οι ταχύτητες υψηλές και η δύναμη παρούσα αλλά σε συνδυασμό και με πολλά μελωδικά και τεχνικά στοιχεία και δυναμικές μπαλάντες θα σας οδηγήσουν να ξανακούσετε τον δίσκο αρκετές φορές με ιδιαίτερη ευχαρίστηση και δεν πρέπει να τον προσπεράσετε.
Ο νέος δίσκος των Jag Panzer είναι τελικά αυτό που ελπίζαμε και αυτό που προσμέναμε εμείς οι οπαδοί τους να μας προσφέρουν. Μουσική αντάξια του παρελθόντος τους, με σύγχρονο ύφος και καινούργιες ιδέες, εμπλουτισμένο με διαφορετικές οπτικές, και όλα αυτά δοσμένα με την ποιότητα που αρμόζει στο όνομά τους, στην μεγάλη εμπειρία τους αλλά και κύρια με το κέφι του απλού αγνού οπαδού της heavy metal μουσικής που το αίμα που χτυπάει μέσα στις φλέβες του είναι ζεστό, μεταλλικό κι ανήσυχο κι ας περάσανε τα χρόνια της ηρωικής του εφηβείας. Feel The Fire Of Our Spirit !
Βαθμολογία: 83/100
Για το Rock Overdose,
Σάββας “ Manilla Road” Σαββαόγλου
Comments
