Συντάκτης: Δάφνη Γεωργαδάκη
James LaBrie κυρίες και κύριοι, ένας από τους πιο αυστηρά κριτικαρισμένους τραγουδιστές της metal σκηνής. Ο τραγουδιστής που ήταν αρκετά καλός για τα μέλη των Dream Theater, αλλά όχι και για το σύνολο των fans της μπάντας. Ειδικά τα τελευταία χρόνια, τι δεν έχω ακούσει για τη φωνή του ανθρώπου… πραγματικά, ηρεμήστε λίγο παιδιά, το ότι οι μουσικοί που αγαπάμε μεγαλώνουν και δεν μπορούν να κάνουν perform όπως έκαναν πριν είκοσι και πριν τριάντα χρόνια, δε σημαίνει ότι πρέπει να εγκαταλείψουν τη μουσική.
Κι ακριβώς επειδή δε θέλει να εγκαταλείψει τη μουσική (και καλά κάνει), ο James LaBrie κυκλοφόρησε τον νέο του προσωπικό δίσκο, με τίτλο “Beautiful Shade Of Grey”. Για να είμαι ειλικρινής, το γκρίζο φέρνει στο μυαλό μου κάτι το generic, χωρίς χαρακτήρα και προσωπικότητά. Άποψή μου πάντα (και δεν ισχύει για το Pleasant Shade Of Gray των Fates Warning). Αλλά μπαίνω με θετικές σκέψεις και βλέπω ότι έχουμε στη διάθεσή μας δέκα κομμάτια (έντεκα αν υπολογίσουμε ότι στο τέλος περιλαμβάνεται electric version του πρώτου κομματιού) και συνολική διάρκεια δίσκου τα 48 λεπτά.
Εντάξει, είναι ένας σχετικά μικρός, συμμαζεμένος δίσκος, απλώς ο LaBrie να κάνει αυτό που αγαπάει. Κανένα πρόβλημα, άλλωστε η φωνή αυτού του ανθρώπου πάντα μου δημιουργεί μια ηρεμία, σαν να με καθησυχάζει ότι όλα είναι εντάξει, άσχετα με τη θεματολογία για την οποία τραγουδάει. Στην προκειμένη περίπτωση, τα τραγούδια έχουν σαν κύριο θέμα την πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων. Δεν είναι πως θα σε κάνει να κλάψεις ("Scenes From A Memory", κοιτάζω εσένα), έχει όμως δυνατές στιγμές και ωραίους στίχους, ως επί το πλείστον.
Το “Beautiful Shade Of Grey” θα μπορούσε να είναι ένα acoustic project, σίγουρα η ακουστική κιθάρα έχει κυρίαρχο ρόλο στα περισσότερα κομμάτια και ταιριάζει γάντι στη φωνή του LaBrie, η οποία αυτή τη στιγμή επωφελείται από αυτή την πιο “απαλή” προσέγγιση, που έρχεται να καλύψει και κάποιες αδυναμίες του υποφαινόμενου. Σε κάθε περίπτωση, θεωρώ ότι παίζει πάνω στις δυνάμεις του κι έτσι το τελικό αποτέλεσμα τον δικαιώνει σε μεγάλο βαθμό. Πέρα από την ακουστική κιθάρα, που είναι πολύ καλοδουλεμένη και πρωταγωνιστεί σε αυτό το τόσο μελωδικό πόνημα, τελικά στον δίσκο προστέθηκαν κάποια κρουστά, πλήκτρα, ακόμα και ηλεκτρικές κιθάρες ανά σημεία.
Το αποτέλεσμα; Ένα αρκετά καλό άλμπουμ, με acoustic / progressive rock αισθητική και decent κομμάτια, που ίσως δε γίνουν τα αγαπημένα σου, αλλά δεν τα λες κι άσχημα. Στις δυνατές στιγμές του “Beautiful Shade Of Grey” συγκαταλέγονται τα “Give And Take”, “Hit Me Like A Brick”, αλλά και το “Devil In Drag” που ανοίγει και κλείνει το δίσκο. Στο κλείσιμο του δίσκου βρίσκεται η electric version του, που έχει εξαιρετικά “γεμάτο” ήχο και πολύ όμορφα πλήκτρα. Όσο για το τι κοινό έχουν μεταξύ τους οι δυνατές στιγμές του δίσκου, θα έλεγα πως είναι η catchy μελωδία και το ακόμα πιο catchy ρεφρέν του καθενός, που θα σου μείνει στο μυαλό και θα έχεις να το θυμάσαι για το υπόλοιπο της ημέρας. Δεν το λες και λίγο.
Μου άρεσε επίσης το “Conscience Calling”, ένα a capella interlude του κομματιού “What I Missed”, το οποίο θα χαρακτήριζα ρυθμικό και ευχάριστο. Και επίσης ξεκινάει με πιάνο, κάτι που πάντα μου τραβάει την προσοχή, χαϊδεύοντάς μου το αυτάκι. Κάπου στο “What I Missed” συνειδητοποιώ ότι δε με χαλάει καθόλου που ο δίσκος είναι λίγο πιο soft από ό,τι περίμενα. Φέτος σίγουρα έχουμε ακούσει ενδιαφέροντα δείγματα σκληρού ήχου, αλλά κι αυτό το “χάιδεμα αυτιών” καμία φορά είναι αυτό που χρειάζεσαι για να καθαρίσεις την παλέτα σου.
Φυσικά, υπήρξαν και αδύναμες στιγμές. Τα “SuperNova Girl” και “Wildflower” μου φάνηκαν - στην καλύτερη των περιπτώσεων - αδιάφορα και βαρετά, με αποτέλεσμα να αρχίσω να τα σκιπάρω μετά τη δεύτερη ακρόαση. Αρκετά “γκρίζο” μου φάνηκε και το “Am I Right”, ακόμα κι αν το Spotify το έχει βάλει στην κορυφή της Prog Rock Playlist του. Άγνωσται αι βουλαί των Σουηδών.
Προς το τέλος του δίσκου περιλαμβάνεται επίσης ένα cover του “Ramble On” των Led Zeppelin. Ομολογώ ότι ποτέ δεν άκουσα το original και σκέφτηκα “αχ να είχαμε μια διασκευή του”, αλλά δε μπορώ και να παραπονεθώ. Ο LaBrie καταφέρνει να το κάνει δικό του, με την ηρεμία της φωνής του και τη μελωδικότητα που υπάρχει διάχυτη σε όλη αυτή την πρόσφατη δουλειά του. Μια ακρόαση την αξίζει, σίγουρα.
Οπότε, ποιο το συμπέρασμα; Να ακούσεις το “Beautiful Shade Of Grey”; Επιλεκτικά, πήγαινε σε κάποια τραγούδια που αξίζουν το χρόνο σου. Αν είσαι fan του progressive, πέρνα μια βόλτα από το “Give And Take”, που έχει εξαιρετική δουλειά στην κιθάρα. Αν θέλεις να συγκινηθείς, δοκίμασε το “Sunset Ruin”. Έχει τα λυπητερά βιολιά του όσο και όπου πρέπει και ασχολείται με το θέμα της απώλειας, αν και όχι με τόσο σπαραξικάρδιο ύφος. Το “Through Her Eyes” σίγουρα θα σε συγκινούσε περισσότερο - ναι, πάλι μιλάω για το “Scenes From A Memory”.
Επιλεκτικά, λοιπόν. Το “Beautiful Shade Of Grey” έχει μεν βαρετές και γκρίζες στιγμές, αλλά έχει και δυνατές στιγμές, χωρίς να γίνεται βαρύ και να σε ρίχνει στη μαύρη κατάθλιψη.
Βαθμολογία: 75/100
Για το Rock Overdose,
Δάφνη Γεωργαδάκη
Comments
