Ημερομηνία δημοσίευσης: 21 Δεκεμβρίου 2017
Εκ των πρωτοπόρων και των πιο σημαντικών μορφών του occult rock οι Φινλανδοί, παρέμειναν στην επιφάνεια όταν ξεφούσκωσε το hype του είδους, χάρη στη γοητεία τους και τη δυναμική τους, αλλά και την ικανότητά τους να μη 'νερώνουν' κατά τη διάρκεια εισαγωγής pop μελωδιών, αλλά και διαφόρων σημερινών στοιχείων στον ήχο τους. Με τη ψυχεδέλεια πάντα βασικό στοιχείο του χαρακτήρα τους, μας έχουν δώσει ήδη δύο πολύ καλές δουλειές και θα φοβόταν κανείς, μετά την άνοδο της δημοτικότητάς τους, να χάσουν το μυαλό τους και να γράψουν συνθέσεις πομπώδεις, μεγαλομανείς και εμπορικές.
Και όμως, όχι μόνο δε γίνεται κάτι τέτοιο, αλλά στον τρίτο δίσκο τους δείχνουν μεν μια διάθεση αλλαγής, αυτή όμως επιτυγχάνεται με τρόπο σοβαρό, ώριμο και μελετημένο. Και χάρη σε αυτήν την αλλαγή έχουμε τον πιο μεστό, ισορροπημένο (όχι ότι έλειψε ποτέ η ισορροπία από τη μουσική τους), ευθύ και συναισθηματικά έντονο δίσκο τους. Αλλά κυρίως διαθέτουν περισσότερα πιο παραδοσιακά 60's στοιχεία στον ήχο τους, χρησιμοποιώντας fuzz στον ήχο των κιθάρων και το organ σαν πρωταγωνιστικό στοιχείο των συνθέσεων, περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Συνέπεια αυτού, είναι να βγαίνει πιο έντονα στην επιφάνεια ο χίπικος χαρακτήρας, χαρακτηριστικό εκείνης της δεκαετίας. Όπως έκαναν όμως μέχρι τώρα στις κυκλοφορίες τους, ενσωματώνουν και ορισμένα σημερινά στοιχεία, σε αμυδρή συχνότητα παρ' όλα αυτά, χωρίς να παρεκκλίνουν και να ακούγονται γραφικοί.
Υποψιἀζομαι πάντως πως αυτή η τόσο έντονη αλλαγή, θα χαλάσει όσους μισούν αυτήν ακριβώς την έκφραση, καθώς και όσους τους προτιμούσαν όπως ήταν προηγουμένως, στην Coven-ική έκφανσή τους δηλαδή. Ο χαρακτήρας και η νοοτροπία εννοείται πως παραμένουν παρόμοια, ηχητικά όμως είναι ξεκάθαρη και εμφανής αυτή η διαφορά. Εγώ πάντως, κρατώντας μια αντικειμενική ματιά, τους βλέπω εξίσου ικανούς και όμορφους και σε αυτήν την κατεύθυνση, κι ας ακούγονται 'λίιιιιιιγο' πιο ανάλαφροι απ' ότι μας είχαν συνηθήσει. Εξάλλου, υπάρχουν και τα δύο μακράς διαρκείας κομμάτια, στα οποία 'ξεσπούν' σε πολλούς διαφορετικούς ψυχεδέλικους πειραματισμούς, και το κάνουν τόσο ωραία και 'τριπαριστά', ίσως καλύτερα από τα μικρής διάρκειας και γεμάτα συνοχή κομμάτια τους.
Για όλους τους παραπάνω λόγους λοιπόν, και ειδικά αν αμφιταλαντεύεστε μεταξύ του ήχου που πρέσβευαν οι Φινλανδοί αρχικά και μεταξύ του πιο ανάλαφρου ήχου και προσέγγισης που υιοθέτησαν τώρα, προτείνω να δοκιμάσετε και να ακούσετε μόνοι σας αν αυτός ο δίσκος σας εκφράζει πλέον ή όχι. Όσοι όμως αγαπάτε την καλή μουσική ανεξαρτήτως ιδιοτροπιών και διαχωρισμών στα γούστα, σπεύσατε χωρίς ενδοιασμούς. Το αποτέλεσμα είναι αρκούντως όμορφο, ιδιαίτερο και απολαυστικό.
Βαθμολογία: 81/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
