Συντάκτης: Άγγελος Κατσούρας
Εδώ είμαστε! Και τι δεν έχει ακουστεί γι’αυτόν τον δίσκο πριν καν κυκλοφορήσει δε λέγεται. Ότι ακραίο, άσχετο, άμπαλο, υπερβολικό, άστοχο και προκλητικό μπορούσε να είχε ειπωθεί για την πάρτη του, ειπώθηκε και με το παραπάνω. Το «κακό» ξεκινάει αρκετά πριν με την ανακοίνωση της επιστροφής των Slayer, λες και χρειαζόταν να ρωτήσουν κανέναν ας πούμε για το αν και τι θα κάνουν, τι Scorpions τους είπαν, τι κωλοτούμπες, τι ότι θέλετε, τα έχετε δει, τα έχετε διαβάσει ή και βιώσει, άλλοι συμφωνήσατε, διαφωνήσατε, απορήσατε, γελάσατε, δεν έχει σημασία. Η υπερβολή σε κάθε περίπτωση πριν το από το δείγμα δεν είναι καλός σύμβουλος. Και ειδικά για κάποιον που –όπως στις περισσότερες περιπτώσεις αλλά ειδικά στη δική του- δε θα είχε κανείς τα κότσια να του τα πει πρόσωπο με πρόσωπο. Ξαφνικά ο Kerry King έγινε το πρόβλημα όλων εκεί έξω για λόγους που γνωρίζουν όλοι, άρα επειδή πάρα πολλοί τον θεωρούν εν γένει παπάρα, αυτό σημαίνει ότι μεταφέρεται και στα εκάστοτε δημιουργήματα ή την όποια προσφορά του όλες αυτές τις δεκαετίες. Νομίζω ότι ξέρετε καλά ότι μερικά πράγματα δεν είναι ανάγκη να συνοδεύονται, δεν είναι όλοι καλά παιδιά εκεί έξω και δε θα τους δώσετε και στην αδερφή σας για συζύγους.
O Kerry King ουδέποτε έκρυψε ότι δεν ήθελε με τίποτα να αποχωρήσουν οι Slayer και πέρα από την επιστροφή τους που απέδειξε του λόγου το αληθές (αφήνοντας έξω λογικές τύπου «τους τέλειωσαν τα φράγκα» που αντιμετωπίζω επιεικώς με λογική 5χρονων), άμεσα έθεσε σε εφαρμογή το προσωπικό άλμπουμ που χρόνια ήθελε να κάνει αλλά δε μπορούσε γιατί οι υποχρεώσεις του με τους Slayer τον κράταγαν πίσω. Ξέραμε εξ’αρχής ότι θα είχε μαζί του τον Paul Bostaph στα τύμπανα, ενώ εκεί που πιστεύαμε τον Gary Holt στις κιθάρες, έκανε τη μεγάλη κίνηση και πήρε τον Phil Demmel, o οποίος με τη σειρά του είχε βοηθήσει τους Slayer όταν χρειάστηκε παλιότερα. Στο μπάσο έχουμε τον Kyle Sanders, γνωστότερο από την θητεία του στους Hellyeah, ενώ στα φωνητικά έγινε η μεγάλη έκπληξη και μας ήρθε σαν κατραπακιά από το πουθενά η επιβεβαίωση από τον ίδιο τον Mark Osegueda ότι θα είναι ο τραγουδιστής του σχήματος. Δεν είναι μυστικό ότι ο King ήθελε να συνεργαστεί χρόνια με τον Phil Anselmo, αλλά η προσθήκη του Osegueda αποδεικνύεται τόσο καίρια στο “From Hell I Rise” που όταν έκανε την εμφάνιση του το πρώτο single “Idle Hands” και στη συνέχεια το “Residue” ως πρώτα δείγματα, δεν το πιστεύαμε.
Ξεκινάμε από τα βασικά λοιπόν. O Mark Κ-Α-Ρ-Φ-Ω-Ν-Ε-Ι στο δίσκο από την αρχή ως το τέλος, αφήνω κι εδώ κάτι ατάκες που διάβασα περί “Araya από τα Lidl” και προχωρώ. Όντως ο αγαπητός Osegueda ακούγεται πιο οργισμένος από ποτέ στην καριέρα του και το αποδεικνύει σε κάθε δυνατή ευκαιρία στο δίσκο, πέραν του παιξίματος των υπολοίπων, τα ονόματα των οποίων και μόνο που αράδιασα καταλαβαίνετε για τι μιλάμε, κάνει την έξτρα διαφορά στο δίσκο. Όταν είδα στην αρχή ότι θα έχει 13 κομμάτια, τρόμαξα γιατί δεν ήξερα αν και κατά πόσο θα μπορούν όλα να σταθούν ως ίσα μεταξύ τους. Μην ξεχνάμε ότι όπως και να’χει, όταν μιλάμε για ένα από τα δυο πλέον αναπόσπαστα μέλη των Slayer, είναι πάρα πολύ εύκολη η έκθεση, και βάσει και των σχολίων που διαβάσατε πιο πάνω, ο καθένας μπορεί να πει το μακρύ και το κοντό του και να ξεχειλώσει την αξία του δίσκου προς κάθε δυνατό άκρο. Για να μη μακρηγορούμε και για να μην κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας, προφανώς και το “From Hell I Rise” είναι ένα άλμπουμ των Slayer που απλά δεν έχει πάνω του το ιερό λογότυπο και όνομα τους και που έχει κυκλοφορήσει ως κάτι ξεχωριστό και αυτόνομο.
Πόσο όμως μπορείς και θες να ξεφύγεις από αυτό που έμαθες να κάνεις όλη σου τη ζωή; Ο δίσκος παίρνει όλα τα δυνατά στοιχεία που είχαν οι κυκλοφορίες των Slayer από το “Diabolus In Musica” το 1998 και μετά, δε βάζω το “Divine Intervention” στην εξίσωση της περιόδου που ο King έγραφε περισσότερο υλικό πλέον από τον Jeff Hanneman καθότι επρόκειτο για ένα καθαρόαιμο και άκρως ενεργητικό in your face thrash άλμπουμ. Το “From Hell I Rise” έχει το groove, το μοντέρνο ήχο αλλά και την τ(ρ)αχύτητα των Slayer της μετά την πρώτη τους δεκαετία δισκογραφική ύπαρξη και προσφέρει άκρατες δόσεις ενέργειας, το ακούς ευχάριστα χωρίς να είχες προσδοκίες για ένα νέο “Reign In Blood” (μία φορά βγήκε το Τρισάγιο κι αυτό ήταν, αφήστε το ήσυχο) και στα 46μιση λεπτά διάρκειας του, δεν κάνει την κοιλιά που είχαν σχεδόν όλα τα άλμπουμ των Slayer της ύστερης περιόδου τους σε σημεία (πριν του “Christ Illusion” που ήταν φανταστικό από την αρχή ως το τέλος και το καλύτερο άλμπουμ τους μετά το 1990). Προσπάθησα να φανταστώ όλα αυτά τα κομμάτια με τον Araya στη φωνή και το δίσκο αν θα είχε όντως το λογότυπο των Slayer πάνω του και κατέληξα ως εξής:
Το πρόσημο είναι σε κάθε περίπτωση θετικότατο. Το “From Hell I Rise” είναι ΓΙΑ ΠΛΑΚΑ καλύτερο άλμπουμ και από τα 2 τελευταία Slayer άλμπουμ (που μου αρέσουν λιγότερο από όλα), και από το “God Hates Us All”, και όσο και να μη θέλω να το παραδεχτώ λόγω αγάπης, και από το “Diabolus In Musica”, απλά έχει κάποια φανταστικά κομμάτια μέσα και κορυφαίο ήχο και είναι λίιιιγο πιο στο απυρόβλητο από τα άλλα. Άρα αν δεν το καταλάβατε, μιλάμε για δίσκο καλύτερο από 4 άλμπουμ των Slayer τουλάχιστον. Αν ξέρετε πολλούς εκεί έξω που βγάζουν έστω ένα καλύτερο άλμπουμ κι από το χειρότερο των Slayer και μπαίνουν σε ίδιο ειδικό και ηθικό βάρος συζήτησης, μπορείτε να το αναφέρετε ενδόμυχα. Δεν είναι ότι το “From Hell I Rise” θα σου προσφέρει κάτι το απρόβλεπτο, ή κάτι που ενδεχομένως δεν περίμενες να ακούσεις, τώρα αν ακούς κάτι που είναι (σαν) Slayer και τσινάς για τους λόγους σου, σε ενημερώνω ότι το πρόβλημα είναι δικό σου καθαρά, επίσης πάντα μπορούν να μας πουν όσοι δε γουστάρουν το (σαν) Slayer υλικό, τι το τόσο καλύτερο ακούν και με τεκμήρια, δεκτή κάθε επισήμανση. Το θέμα μας είναι όμως ότι ο συνάδελφος καράφλας King το δούλεψε κιμπάρικα.
Είναι μεγάλη υπόθεση να ακούς 12 κομμάτια, μετά τη φοβερή εισαγωγή του “Diablo” που θα την ήθελα πολύ να είχε εξελιχθεί ως κανονικό κομμάτι στον ίδιο ρυθμό, και να σου αρέσουν όλα, άλλα (πολύ) περισσότερο κι άλλα (λίγο) λιγότερο. Δε γίνεται να μη σταθώ στα φρενήρη “Where I Reign” (να αυτοί οι ωραίοι συνειρμοί κάνουν τη ζωή πιο όμορφη) και “Crucificxatio”", στα πιο αργά “Trophies Of The Tyrant” και “Tension”, το απίστευτα ρυθμικό και κολλητικό “Toxic” που θυμίζει παλιές καλές ημέρες δόξας, ενώ όσο ο δίσκος φτάνει προς το τέλος και συνειδητοποιείς ότι αυτό που ακούς σου αρέσει, δεν σε κουράζει, σε κάνει να χαμογελάς, ίσως με νοσταλγία αλλά περισσότερο γιατί κάποια πράγματα ευτυχώς δεν αλλάζουν, σκέφτεσαι ότι καμιά φορά η ξεροκεφαλιά κάποιων τελικά έχει καλό λόγο που υπάρχει. O King αν μη τι άλλο μπορεί να λέει ότι πάντα είχε το θάρρος της γνώμης του, είτε έλεγε κάτι σωστό, είτε μαλακίες, δε μάσησε ποτέ τα λόγια του. Έτσι κι εδώ, μας δείχνει από τι είναι φτιαγμένος κι ότι όταν ήθελε, μπορούσε πραγματικά να γράψει εύστοχο και ποιοτικό υλικό, όχι της κλάσης του Jeff Hanneman όπως έδειξε το αποτέλεσμα, αλλά πολύ μακριά από το να χαρακτηρίζεται ποικιλοτρόπως αρνητικά και προκλητικά.
Το να πούμε ότι είναι υπεύθυνος που ο ακραίος ήχος ακόμα υπάρχει και ειδικά τα τελευταία πάρα πολλά χρόνια οι ακραίες κυκλοφορίες ποιότητας είναι συντριπτικά περισσότερες από τις αντίστοιχες μη ακραίες είναι το ένα κομμάτι. Το τι έχει κάνει μέσα στα χρόνια είναι γνωστό. Σίγουρα δε χρειαζόταν να βγάλει αυτό το δίσκο για να μεγαλώσει η ήδη τεράστια δημοτικότητα του και το αποτύπωμα του στις δεκαετίες. Σίγουρα είτε εκφραστούν κάποιοι θετικά είτε αρνητικά, θα συνεχίσει να μας έχει όλους γραμμένους εκεί που ξέρετε, πολύ απλά έχει κερδίσει το να μην τον νοιάζει η γνώμη του καθενός. Η πρώτη προσωπική προσπάθεια του Kerry King χαρακτηρίζεται από συνοχή, αμείωτο ενδιαφέρον κατά την ακρόαση των κομματιών μέχρι το τέλος, με την αύρα των Slayer παρούσα σε κάθε δευτερόλεπτο χωρίς ίχνος προσπάθειας να κρυφτεί και με τους συνοδοιπόρους του να τα δίνουν όλα ώστε να αποδείξουν ότι δεν επιλέχθηκαν τυχαία να σταθούν δίπλα του. Στην πανεύστοχη σε σημεία ισορροπία thrash, groove, mid tempo και εν γένει HEAVY σημείων (γιατί ξεχάσαμε και τι μουσική ακούμε με μερικά σχόλια), το “From Hell I Rise” είναι η πληρωμένη απάντηση του King σε όσους αμφισβήτησαν τις προθέσεις του και δείχνουν ότι είχε μεγάλο δίκιο να μη θέλει να αποσυρθεί.
Προσωπικά το τέλος κάθε ακρόασης του δίσκου με βρίσκει με χαμόγελο και πληρότητα. Δεν είναι ο δίσκος που αν δεν τον ακούσετε δε θα κοιμηθείτε το βράδυ, αλλά απέχει και παρασάγγας από το χρέπι που κάποιοι –πολλοί μάλιστα χωρίς καν ακρόαση όπως είδα- θα προσπαθήσουν να σας πείσουν ότι είναι. Στο τελικό αποτέλεσμα και θέλοντας να αποφύγω την υπερβολή που κράζω, τεράστιο ρόλο παίζει η απόδοση του συγκλονιστικά τσιτωμένου Mark Osegueda και το ενεργητικότατο κλείσιμο με τα “Rage”, “Shrapnel” και το ομότιτλο κομμάτι που αφήνει σπουδαία τελική γεύση και κρατάει την ποιότητα ψηλά. Να σας πω ότι το περίμενα, θα είναι ψέμα, μου έβαλε κι εμένα τα γυαλιά. Δεν είναι ότι ήταν και πάντα ο αγαπημένος μου στην πλέον απαραίτητη και τίμια μπάντα των καιρών μας, αλλά ο σεβασμός πέραν πάσας προτίμησης ή όχι οφείλει να υπάρχει σε μεγάλο ποσοστό και μάλιστα δείχνει με τον τρόπο του εδώ πέρα ότι τον κερδίζει δικαίως. Υλικό που θα πλήρωνα για να ακούσω ζωντανά το δίχως άλλο και που εύχομαι να έχει συνέχεια ακόμα πιο ποιοτικά, το πρώτο δείγμα είναι υπεράνω θετικότητας και με δεδομένο ότι είπε πως δε θα υπάρξει άλλο άλμπουμ Slayer (βέβαια κι άλλα είπε αλλά δεν), ως ότι πιο κοντινό σ’αυτό, από μένα είναι ξεκάθαρο ΝΑΙ!
Βαθμολογία: 79/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
KERRY KING - “From Hell I Rise”
Reigning Phoenix Music (2024)
Comments
