Οφείλω να ομολογήσω πως, εν μέρει, η επιστροφή του Jesse Leach πίσω από το μικρόφωνο των Killswitch Engage, αρχικά δεν με τρέλανε και πολύ. Λίγο η αδυναμία μου στον Howard σαν φωνή και ερμηνεία , λίγο το ότι η “αγαπημένη” περίοδος είναι με τον δεύτερο, μου ξίνισε λιγάκι το θέμα. Πρέπει, όμως, να παραδεχτώ ότι το πράγμα δεν πήγαινε άλλο. Ειδικά το δεύτερο ομώνυμο album τους, ας με συγχωρέσουν οι φίλοι, ήταν επιεικώς για τα μπάζα. Με μεγάλη ευχαρίστηση ανακάλυψα πως το “Disarm The Descent” του 2013, που σηματοδοτεί και την επιστροφή του Jesse, ήταν σαφώς μία από τις καλύτερες κυκλοφορίες τους εδώ και χρόνια. Ανάψανε ξανά φωτιές και οι όποιες προσδοκίες είχαμε για την συνέχεια δικαιώθηκαν με το “Incarnate” .
Γεμάτος δίσκος από κάθε άποψη. Δεκαπέντε κομμάτια, παρακαλώ, περιέχει το έβδομο album. Και κατά την ταπεινή μου άποψη είναι όλα άξια αναφοράς. Υπάρχει ένα πνεύμα ανανέωσης και συνοχής στο σύνολο του δίσκου, που σίγουρα πηγάζει από την ουσιαστική ανανέωση της ίδιας της μπάντας, κάτι που πραγματικά κατάφεραν να περάσουν και στα κομμάτια. Το “Incarnate” αναπνέει, έχει ροή, κυλάει σωστά και παρόλο που το track list φτάνει τα 15 κομμάτια, δεν σου αφήνει καμία αίσθηση “κοιλιάς”, ούτε κουράζει (κατάφεραν να κρατήσουν το run time στα 53 λεπτά).
Εξαίσια riff, πάντα με μία stoner-ιά να αιωρείται, μελωδιάρες, στροφές και εναλλαγές, σκαλωτικά καθαριστικά θέματα, όπως πάντα σαν χαλί κάτω από τα main riff που σου μένουν με την πρώτη. Κλασικό Killswitch Engage album δηλαδή. Ο πυροβολημένος (για τον Adam χτυπάει το καμπανάκι) τα κατάφερε πάλι. Η επιθετικότητα του “Disarm …..” παραμένει με τις μελό στιγμές (έκτος των refrain) μετρημένες και προσεγμένες. Προσεγμένες επίσης και οι γραμμές της φωνής, άπειρα hooks, τέζα πιασάρικα refrain (εδώ ίσως να χαλάστηκα λίγο), μπόλικα brutal ξεσπάσματα, από έναν Jesse εμφανώς ποιο “ελεύθερο” και σίγουρο.
Ποικίλα τα ακούσματα, όπως είπα και παραπάνω είναι ένα γεμάτο album. Θα βρεις λίγο πολύ τα πάντα. Από ξερό κοπάνημα και ψιλο - blastbeat σε συναισθηματικά φορτισμένες στιγμές και από εκεί σε “ανάλαφρα sing along” εμπορικά hit – ακια. Όλα σε σωστή ισορροπία και τοποθέτηση. Και μόνο τα έξη πρώτα κομμάτια αρκούν για να σε πείσουν για αυτό. Όχι πως τελειώνει εκεί το θέμα, μέχρι και το τέλος υπάρχουν πολλά “καλούδια” κρατημένα. Και από παραγωγή, παραγωγάρα. Σε αυτό τουλάχιστον δεν έκαναν ποτέ περικοπές.
Για να συνοψίσουμε λοιπόν, το “Incarnate” είναι μία πολύ καλή συνέχεια του εν μέρη reboot του 2013 και ίσως και ένα βήμα μπροστά. Μπορώ να πω πως The Fire Still Burns και ελπίζω να συνεχίσουν έτσι.
Βαθμολογία: 80/100
Για το Rock Overdose
Κωνσταντίνος Μάρης
Comments
