Συντάκτης: Άγγελος Χατζηγιάννης
Επιστροφή στη δράση από ένα συγκρότημα που ποτέ δεν απασχόλησε, αλλά και ποτέ δεν απογοήτευσε.
Αναμοχλεύοντας επί σειρά ετών το μαγικό χώρο του prog και τον λοιπών συνεπαγόμενων με αυτό ειδών, έχουν πέσει στα χέρια μου λογής λογής άλμπουμ, τα οποία όλα, είτε λίγο είτε πολύ, έχουν διαμορφώσει μια σφαιρική άποψη για ένα είδος που μέρα με τη μέρα χάνει έδαφος μεταξύ της metal κοινότητας. Μία από τις «ευχάριστες» ανακαλύψεις μου ανά τα χρόνια υπήρξαν οι Ιταλοί Kingcrow, οι οποίοι με αργές αλλά σταθερές κινήσεις, έχουν χτίσει μια εντυπωσιακή δισκογραφία τα τελευταία 20 χρόνια, η οποία ωστόσο ποτέ δεν κατάφερε να κάνει το «μπάσιμο» στο πάνω ράφι, μαζί με τα μεγάλα ονόματα του prog.
Μετά από 6 χρόνια και το υποτιμημένο "The Persistence", το σχήμα των αδερφών Cafolla επιστρέφει με νέο δίσκο, ονόματι "Hopium". Ξεκινώντας από το φανταστικό εξώφυλλο, το οποίο παραπέμπει σε πίνακα του René Magritte, το νέο πόνημα της παρέας από τη Ρώμη συνεχίζει να μεταχειρίζεται με δεξιοτεχνία περίπλοκα μέτρα και χρονικές υπογραφές, αναδεικνύοντας παράλληλα όλες τις επιρροές των δημιουργών του, χωρίς όμως να τις αντιγράφει ξεδιάντροπα ή φλύαρα.
Από τις πρώτες νότες του "Kintsugi", καταλαβαίνουμε πως η διάθεση των Ιταλών είναι στα ύψη: ένα γλυκό και ευχάριστο single με εύπεπτη δομή και κολλητικό ρεφρέν, το οποίο υποστηρίζεται από ένα εθιστικό κιθαριστικό riff, που ανεβάζει σημαντικά τον πήχη για τη συνέχεια.
Σε κομμάτια όπως το "Parallel Lines" ή το "Night Drive", γίνεται σαφές πως οι ταχύτητες είναι υψηλές και οι ρυθμοί φρενήρεις. Ακόμα και τα κομμάτια που αποτελούν textbook παραδείγματα prog υπερβατικότητας, όπως το -προσωπικό μου highlight- "White Rabbit's Hole" και το ομότιτλο, λειτουργούν ως απόδειξη του δεινού εκτελεστικού και συνθετικού ταλέντου των Kingcrow.
Βέβαια, ένας δίσκος των Ιταλών δε θα ήταν ολοκληρωμένος χωρίς τις αργές και συναισθηματικές στιγμές, και συνθέσεις όπως το "New Moon Harvest", αλλά και το "Come Through" -το οποίο κοντράρει το πολυαγαπημένο μου "Perfectly Imperfect" για τον τίτλο της αγαπημένης μου Kingcrow μπαλάντας- είναι μόνο μερικά δείγματα της μουσικής «ακροβασίας», που μπορούν να κάνουν οι Ρωμαίοι.
Είτε πρόκειται για την εξαιρετική κιθαριστική δουλειά του Diego ή τα στιβαρά και ακλόνητα τύμπανα του Manuel Cafolla, δεν τίθεται ποτέ θέμα μέτριας μουσικής εμπειρίας με τους Kingcrow. Ακόμα και το -κατά τη γνώμη μου- «μελανό σημείο» της μπάντας, τα φωνητικά του -καθ' όλα τίμιου- Diego Marchessi, που απλά θεωρώ ότι δεν ταιριάζουν στο μουσικό περιεχόμενο της μπάντας κι όχι ότι ο ίδιος δεν είναι καλός ερμηνευτής, καταφέρνουν να προσφέρουν μία νότα ενδιαφέροντος σε αντίθεση με τα μακροσκελή, prog ξεσαλώματα των υπολοίπων μουσικών. Και με τη διάρκεια του δίσκου να περιορίζεται κάτω από τα 50 λεπτά, κάτι όχι και τόσο σύνηθες για έναν progressive metal δίσκο, το "Hopium" ακούγεται φρέσκο και εμπνευσμένο, κυλώντας αβίαστα από την αρχή μέχρι το τέλος.
Συνοψίζοντας, δε θεωρώ πως οι Kingcrow ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για το αν ο νέος τους δίσκος θα συγκαταλέγεται στις κυκλοφορίες της χρονιάς. Εξάλλου, οι ίδιοι ποτέ δεν έδειξαν ιδιαίτερη διάθεση να πρωταγωνιστήσουν στον χώρο του prog, αλλά μάλλον συμβιβάστηκαν με το επόμενο σκαλί του βάθρου, όντας ανέκαθεν τίμιοι σε αυτό που κάνουν. Το "Hopium" είναι ένας λίαν ενδιαφέρων δίσκος, γεμάτος από φρέσκιες ιδέες και με περίσσεια χαρακτήρα. Όσοι από εσάς ψάχνετε την επόμενη μουσική πρόταση και επιθυμείτε να ακούσετε κάτι που θα τέρψει -προκαλώντας όμως την ίδια στιγμή- τα αυτιά σας, δώστε προσοχή εδώ. Το αποτέλεσμα μπορεί να σας εκπλήξει.
Βαθμολογία: 73/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Χατζηγιάννης
Comments
